Hola! Que tal?

Ja, nu red ik het niet meer met alleen Engels. Hier zal ik toch echt soms Spaans moeten praten en dat heb ik ook al heel wat keren mogen ervaren. Ik werd ook gelijk hard op de feiten gedrukt: mijn Spaans is niet meer wat het geweest is. Maar ik heb mijn boeken bij me. Dus aan de studie. Ik kan jullie nu alvast verklappen dat het daar nog niet echt van gekomen is...

Ik ben dus nu in het mooie Zuid Amerika. Hier ben ik op 9 februari aangekomen in Buenos Aires, Argentinië, na echt een kolere eind vliegen. 13 uur!! Ik had trouwens mazzel dat ik aan boord zat. Want toen ik als allerlaatste incheckte, vraag me nu even niet waarom, vertelde ze me dat mijn ticket was gecancelled. Maar na een kwartier, mocht ik plots toch door. Ik snapte er toen nog niets van, maar dat werd me later allemaal duidelijk. Maar nu dit. Ik vertrok 9 februari om 11:15 ´s ochtends en kwam dezelfde dag om 10:45 aan. Hé...da´s raar! Wat is er gebeurd? Ben ik door de tijd gereisd? Gingen we soms sneller dan het licht??? Nee nee nee, dat is het niet. Dat is nu het gevolg wanneer je de tijdgrens, ergens halverwege de Pacific, in Oosterlijke richting passeert. Na 13 uur vliegen moest mijn dag dus nog steeds beginnen. Op het vliegveld leerde ik Mark uit Australië kennen. Wel grappig. Had ik net 13 uur naast gezeten, maar we hadden elkaar eigenlijk nog niet echt gesproken. We hadden namelijk allebei wat filmpjes gekeken. Mark ging ook backpacken en wist al een goed hostel in Buenos Aires. Nou da´s mooi. Hoef ik niet te zoeken. Nog voor de douane sloot ook Aussie Josh zich bij ons aan. En vervolgens stapten we met z´n drieën in een taxi richting centrum. Nou dat hebben we geweten. Onze chauffeur reed echt als een bezetene door de stad. Hand op de toeter, veel handgebaren en veel schelden naar andere weggebruikers. Welkom in Buenos Aires!! Half misselijk stapten we uit de taxi bij het hostel van Mark. Maar ja, die was natuurlijk al volgeboekt. Gelukkig konden Josh en ik drie blokken verder in een eigenlijk nog veel mooier hostel terrecht. Mooi, en dan nu bier en heel erg hard relaxen in de tuin. Want daar was ik even aan toe. ´s Avonds gingen we met z´n vieren (incl vriend van Mark) Argentijnse steak eten. Althans ik at vooral, en zij keken toe en dronken bier. En daarna zijn Josh en ik in ´de bruine kroeg van de familie Van Koning’ beland. Ja, je leest het goed. Nederlandser kan het niet. Er hingen zelfs Nederlandse schilderijtjes en een poster van de Amsterdamse grachten aan de muur. Toch bleek de eigenaar al 10 jaar geen Nederlander meer te zijn. Josh vond het tijd voor wat sterker spul. Dus dronken we wiskey en..een shot Absint. Dit had ik in mijn drinkcarière nog niet eerder gedronken. Maar het spul bevatte 85% alcohol! Ja, je hebt ook Absint met andere %, maar deze was echt 85%. Nou die voelje wel naar binnen glijden hoor! Mijn slokdarm was gelijk schoongebrand. Vervolgens taaide Josh aan bij wat locale dames en vroeg een Duits stel van ca. 50 jaar aan mij of ik het niet leuk vond om de volgende dag naar een kinky feestje te gaan. Kortom het werd een gezellige avond. Helaas zoop Josh zichzelf een slag in de rondte en moest ik deze om 05:00 naar huis begeleiden. Mooie tijd leek me ook wel. Onderweg vertelde Josh nog even hoe kwam dat hij op wereldreis was. Hij was in Australië door een vrouwtje van z´n motor gereden en daarbij was ie nogal ongelukkig terrecht gekomen. Met 1 bal minder en 24.000 AUS$ smartegeld rijker, had ie besloten er maar even een tijdje op uit te trekken. Goed verhaal, vond ik. :-)

De volgende dag was mijn Canadese onderbuurman zo vriendelijk om mij om 09:30 wakker te maken, zodat ik het gratis ontbijt niet miste. Daarna ben ik maar eens in de stad gaan kijken. Echter juist vandaag was het nou niet bepaald mooi weer. Dat werd dus rennen van afdakje naar afdakje. Ook leuk. Net een spel. En iedereen deed mee! Hé, hoe nat ben jij? Maar ja, door al dat water, was natuurlijk wel mijn haar gaan groeien. Dus snel maar even een kappertje gepakt. Ze stonden daar wel even vreemd te kijken toen ik binnenstapte. Zo anders zie ik er toch niet uit? Ik kreeg van een vriendelijke assistente een goddelijke behandeling: 2x koffie en ze waste me haar wel 4x!! Kan twee dingen betekenen: of ze vond het leuk om te doen of het stonk echt heel erg. Zij sprak nog Engels, maar de licht verwijfde kapper zelf niet. Dus ik moest echt even overschakelen naar een Spaans-Engels variant (shit, ik moet echt gaan oefenen). Gelukkig, was ik behoorlijk tevreden toen ik weg ging en dat voor 35 pesos (ca. 8 Euri). Verder heb ik die dag heel wat tijd gestoken in het aanpassen van mijn wereldticket. Want ik had besloten, na goede verhalen, om toch door Colombia heen te reizen. Dat leverde me twee vrije tickets op. En daarmee had ik besloten om naar Lima te vliegen om Marcela, een goede vriendin en collega van mij te bezoeken. Zij is namelijk Peruaans en was de afgelopen 1,5 maand bij haar ouders in Lima geweest. Ach ja, alsof het om de hoek ligt. Even op en neer naar Lima. Maar dit kostte wel wat moeite en veel telefoontjes met luchtvaartmaatschappijen. Bleek namelijk dat het cancelen van mijn vlucht ‘Darwin – Sydney’ niet aan Qantas was gemeld. En dat moest wel. Dus hadden ze m´n ticket maar even geblokkeerd. En daarom kon ik dus ook bijna niet weg uit Sydney. Na veel getouwtrek, maar met goede hulp vanuit Argentinië wist ik de blokkade op te heffen en kon ik aanpassen wat ik maar wilde. Tickets geregeld en de volgende dag zou ik al vertrekken. Die avond nog wel even met een groepje naar wat barretjes en een Drum ´n Base party in het centrum geweest. Ja, je moet toch een beetje het uitgaansleven van Buenos Aires geproefd hebben..

De volgende dag zat ik dus ´s avonds in het vliegtuig richting Lima. Daar werd ik door Marcela opgepikt van het vliegveld. Nou dat heb ik geweten. Ze rijden in deze stad echt als gekken en Marcela doet hier erg hard aan mee. Voorrang verlenen kennen ze hier niet. En van een tweebaansweg maken ze er rustig vier. We reden eerst naar haar moeders huis waar ik voorlopig zou logeren. Daarna even snel kennisgemaakt met haar familie bij vaders thuis. En hoewel het al na 00:00 was, toch nog even wat drankjes gehaald in het uitgaanscentrum in Miraflores, een wijk aan zee (hé hé, zie je ‘m) in Lima. Gelijk maar even een Pisco Sour geprobeerd. Wat een heerlijk drankje is dat! Ook heb ik les gekregen in een fijn staaltje omkopen. We reden namelijk wat hard en toen hoorde we plots een sirene.Hihi! Of ze even mee wilde komen om te blazen op het bureau. Nou nee, daar hadden we eigenlijk niet zo´n zin in. Dus toen stapte Marcela even uit. Sprak de beste man even heel vriendelijk toe. Gaf ´m wat centen voor een lekker ontbijtje en weg waren we. Ik heb me bescheurd van het lachen. De volgende dag ben ik verhuisd naar de villa van vader´s, waar ik een kamer mocht delen met Raphael, de broer van Marcela. Sjonge, dat is echt een leuke hut, zeg maar met thuisbioscoop, zwembad in de tuin en 2 stuks bediening! Aangezien het de volgende dag lekker zonnig was, zijn we naar het strand gegaan. Wel even een stukje uit het centrum. Onderweg passeerden we eerst wat sloppenwijken en vervolgens was het links woestijn en rechts zee met wat huisjes. Daar ergens tussen lag ook haar favoriete. Allemaal particulier beheerd. Wij gingen naar strandtent ‘Baracuda’ en op de auto werd gepast. Eenmaal terug hebben we samen met haar zusje nog even een duik in het zwembad genomen. ´s Avonds toch weer even een luxe bar opzocht en ik heb weer wat Pisco-varianten naar binnen geslagen. Tja ik hoefde toch niet te rijden. :-)

Op vrijdag hebben we eigenlijk weinig bijzonders gedaan alleen, een beetje uitslapen. Kan af en toe ook geen kwaad. ´s Avonds gingen we samen met broer Raphael + vriend en Lili, een vriendin van Marcela, naar een salsabar. Dus kon ik mooi weer even mijn stapjes oefenen. Erg gezellig weer. En we waren dan ook weer laat thuis. De volgende dag nog even wat gezwommen in het zwembad. En gelunchd in een Cebicheria waar je dus Cebiche kan eten. Zeg maar Peruaanse tapas. Erg lekker. Ook kreeg ik ´s Middags dan, eindelijk :), een rondleiding van Marcela en Lili door het centrum van Lima. Vooral de pleinen en de kerken vond ik echt heel erg mooi daar. Wel een beetje op je spullen passen, want als Europeaan geef je daar ongeveer licht en dat vinden vooral de straatkinderen daar nogal interessant. Ook werd ik gevoerd met allerlei lekkere Peruaanse hapjes. Tja, ik moest alles een keer geproefd hebben. ´s Avonds hadden we afgespoken met een vriendengroep van Marcela naar discotheek "Cafe del Mar" geweest zo´n 100 km buiten het centrum! Midden in de woestijn voor mijn gevoel, maar het was nog steeds Lima. Mega hippe tent, erg gezellig en veel Salsa en Merengue muziek. We bleven daar ook met velen in de buurt slapen in het zomerhuis van een van de vrienden. De volgende morgen, zeg maar middag, ben ik met Marcela en Lili weer naar strand Baracuda geweest. Zag er nog net zo uit als de vorige keer. :) Erg goed dus, want het weer was prima. Die avond nog naar een nieuw fontijnen park ¨Paseo de Aguas¨ in de stad geweest. Hele grote en kleurijke fontijnen, wat vooral ,s avonds laat een prachtig gezicht is. En toen zat het avontuurtje Lima er al weer op. Ik vond het echt erg gezellig...en lux. Nu maar weer zien te wennen aan het schrale backpackers leventje...

De volgende morgen vloog ik alweer vroeg terug naar Buenos Aires voor mijn laatste 2 daagjes daar. Op 17 februari ben ik daar ´s Avonds naar een wedstrijd van de grote voetbal club Boca Juniors geweest. Ja, inderdaad, de club van Diego Maradonna. Die speelde die avond tegen een de beste club van Ecuador in het toernooi om de Copa Libertador. Zeg maar de Chanions Leage van Zuid Amerika. Jemig, wat een gekkehuis is dat zeg. Aan de gedrevenheid van deze fans kunnen ze bij de Nederlandse clubs nog een puntje zuigen. Vooral aartsrivaal River Plate, ook Buenos Aires, wordt in ongeveer alle songs afgemaakt. Ze zingen letterlijk ook als dus niet tegen ze spelen dingen als: we gaan straks weer jagen op de hoeren van River Plate, we maken die fan van River Plate af, etc. En dat zingen dan alle fans van Boca. Soms gewoon gezellig met het hele gezin uit volle borst. Ook hier werden we wel weer gewaarschuwd erg goed op je spullen en op jezelf te passen. Ik ben heel huis uit de strijd gekomen. Maar ja, ze wonnen dan ook met 1-0.

Op 18 februari vloog ik dan echt definitief weg uit Buenos Aires, op weg naar Ushuaia. Dit is de meest zuidelijke stad ter wereld!! Er ligt nog wel een dorp van Chili zuidelijker. Maar ja, dat is geen stad. Hiervandaan kan je ook reizen naar Antarctica boeken. Nou...dat leek me wel wat. Dus ik zoeken. Toen las ik ¨Last Minute Antactica 10 days (incl 5 dagen varen heen en terug): 4000 US$. F..., dat valt net buiten mijn backpackers budgetje. Balen! Leek me top, maar dit gaat me toch echt te ver. Dan maar andere dingen doen. Zoals met zeilboot naar meest zuidelijke eilandje van Argentinië en zeeleeuwen spotten. Leuk. Een gletsjer beklimmen. Inderdaad een van de meest zuidelijke. Was ook leuk. En tot slot hiken in het ¨Tiera del Fuego¨ (Vuurland) National Park. Uiteraard de zwaarste klim gepakt naar de top van de enige hoge berg (964m vanaf zeeniveau), vanwaar er weer een prachtig uitzicht was. Ook top dus. Verder is Ushuaia een nogal rustige stad en was er ´s Avonds vooral wat te beleven in een Ierse Pub ¨Dublin¨, waar de meeste backpackers en Antarctica Expeditie lui naar toe gingen.

Nu is het alweer 25 februari en ben ik alweer 2 dagen in Chili. Ik sta ik op het punt (15 minuten) om voor drie dagen te gaan hiken in het beroemste National Park van Zuid Amerika ¨Torres del Paine¨. Gewoon de bergen in met tent en slaapzak en kookgerei. Alleen? Ja alleen. Maar er schijnen daar veel mensen rond te lopen en camperen doe je op eenvoudige campings met enkele faciliteiten. Ben erg beniewd. Heb net heel hike pakket gehuurd. Maar over mijn verhalen in Chili vertel ik de volgende keer.

Hasta Luego!!

Bedankt weer voor jullie reacties! Ik vind ze top

En de foto’s zijn weer up-to-date! Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda