Pisco! Chileens of Peruaans?

Note: het verhaaltje is misschien een beetje aan de lange kant, maar het beslaat dan ook wel een periode van 4 weken. Als je het zo bekijkt valt het eigenlijk wel mee. Toch? :-)

Ja, dat is hier dus de grote vraag. De Chilenen zeggen dus dat het hun nationale drank is. Maar daar zijn ze het in Peru op z’n zachtst gezegd niet zo mee eens. Chili is echter het rijkere land en weet het iets beter te commercialiseren. Maar wat is het eigenlijk, Pisco. Nou eigenlijk is het niet meer dat een destillaat uit een speciaal soort druiven. Dit wordt vervolgens gebotteld en verkocht. Percentage alcohol is zo’n 42%. Op zich nog niet zo bijzonder. Maar wat je er vervolgens mee kunt maken wel! Namelijk Pisco Sour! Dat is echt een super lekker drankje. Eigenlijk een soort cocktail. En na wat dieper onderzoek ben ik toch van mening dat de beste Pisco Sour in Peru worden gemaakt. Je moet er niet te veel van drinken anders ga je flink naar de kl...! :-)

Cuzco
Ja, en toen Cuzco. Na een busreis van zo’n 11 uur, met een uur overstap in Puno, kwam ik hier op 29 maart om 20:00 ’s avonds aan. Snel een hostel opgezocht samen met wat andere mensen uit de bus en toen gelijk maar even de stad verkennen. Zag er goed uit. Vooral ‘Plaza de Armas’ en de wijk ‘San Blas’ zijn erg mooi. ’s Avonds ook gelijk maar even wat barretjes van dichtbij bekeken en dat viel niet tegen. Vooral de bar Mama Africa is razend populair bij backpackers en hier kom je dan ook ongeveer mensen uit de hele wereld tegen. De grote attractie is natuurlijk Machu Pichu, de grote Incastad, zo’n ruim 100 kilometer van Cuzco. De beroemde hike-route daar naar toe is de ‘Inca trail’, die ik gelukkig 2 maanden geleden al had geboekt. Want als je dat niet deed kon je het shaken. Er zijn ook alternatieve trails. Maar ja, er is maar één echte Inca trail en die wilde ik dus lopen. Echter die trip begon pas op 2 april. Dus ik had nog even wat tijd om Cuzco en omgeving te verkennen. Dat is dan ook wat ik voornamelijk heb gedaan op 30 en 31 maart en 1 april. Ook ben ik de tweede dag al van hostel gewisseld, want ik wilde graag wat meer in het centrum zitten. Verder hier veel achter internet gezeten om mijn foto’s te bewerken, te downloaden en te branden en om mijn Chili en later ook Bolivia verhaal te schrijven. Verder hier sinds lange tijd weer eens genoten van een heerlijke massage van een uur voor een tientje. En ik moest spullen regelen voor mijn ´Inca trail´ tour, zoals: een geschikte rugzak, slaapzak, hoofdlamp en walking sticks. Die laatste heb ik echter amper gebruikt. ’s Avonds ging ik meestal naar Mama Africa of.....Las Vegas, waar voornamelijk de locals heen gaan om salsa en cumbia te dansen.

Inca Trail
En toen de Inca trail. Om 06:15 werd ik opgehaald bij mijn hostel. Eerst moest ik nog even het gezeik aanhoren van twee Duitse ouwe knarren in onze groep. Die dachten dat er een porter voor hun was geregeld om een grote rugzak te dragen en dat deze inclusief was in de prijs die ze hadden betaald. Altijd het zelfde gezeik met die Duitsers! Gelukkig was de rest van de groep wel gezellig en bestond uit 2 vrouwen en een man uit Ecuador en 2 vrouwen uit Argentinië. Kon dus weer flink Spaans oefenen. Pablo was onze 24 jarige gids, een super gozer. We gingen eerst nog even langs een plaatsje om wat snacks, drinken en een zak cocabladeren in te slaan. Dat laatste om op te kauwen op grote hoogte. Verder kocht ik hier ook een Peruaanse muts. Dat was trouwens lachen. Ik stond namelijk midden op het plein van dat dorp allerlei mutsen in verschillende kleuren te proberen, terwijl het vrouwtje van wie ik de muts ging kopen een spiegel voor me hield. Maar er stonden op een gegeven moment zo’n 20 mensen om me heen, waarvan 10 andere verkoopsters, die met me meekeken en steeds moesten lachen als ik weer een andere muts opzette. Maar op het eind waren alle locals het er hier over eens die zwart-grijze stond me het beste. :-)

Daarna ging onze 4-daagse tour pas echt beginnen. We begonnen bij het bordje “82 km”, vlak langs de Rio Urubamba en de spoorlijn die beide helemaal door het dal langs Machu Pichu lopen. Die 82 sloeg waarschijnlijk op het feit dat dit punt van de spoorlijn zo’n 82 km verwijderd ligt van Cuzco. Zo ligt Machu Pichu op het punt “112 km”. We moesten hier eerst nog even langs een checkpoint waarbij zelfs onze paspoorten werden afgestempeld (Huh? Gaan we de grens over dan?). Ze controleren hier namelijk het aantal mensen dat per dag de Inca trail opwandelt, omdat dit sinds een paar jaar is gelimiteerd. Deze limiet ligt op 500 personen, inclusief alles en iedereen. Dus ook de porters. Dit zijn de mannen die voor iedere reizigersgroep de: tenten, stoelen, potten, pannen en ons eten meesjouwen. Zij lopen ieder met zo’n 30 kg op hun rug! De verhouding porters-toeristen is ongeveer 1 op 1. Dus dat betekent dat er per dag slechts ca. 250 toeristen aan deze trail mogen beginnen.

Daarna begonnen we aan de 33 km lange Inca trail richting machu Pichu. Ieder (op die Duitsers na natuurlijk) met z’n eigen rugzak op z’n rug. Die van mij toch gauw zo’n 18 kg, inclusief slaapzak, matras en een lading cola en water. 33 km lijkt echt een kippe eindje. Maar het gaat wel op en neer door de bergen over meer dan 4000 meter hoge bergen en langs steile kliffen. De eerste dag legden we zo’n 10 km af en passeerde we de eerste Inca ruïnes. Dit waren of Tambo’s, Inca controle posten, of administrative sites van de Inca’s. Hier moest een persoon die over de Inca trail liep zich vroeger laten registeren en hier konden ze eten en overnachten. Vooral deze laatste waren vaak erg indrukwekkende Inca ruïnes. De Inca trail is trouwens geplaveid met flinke keien, waarvan de meeste nog origineel zijn en daar dus zijn neergelegd door de Inca’s. Voor lunch werd iedere dag gezorgd door onze porters. Net als voor het ontbijt en het avond eten. Slapen deden we in kampen, met een oplopend niveau aan faciliteiten. In kamp 1 hadden we alleen een toiletgebouwtje waar je het liefst 10 meter bij vandaan bleef. Daarna een kamp met een redelijk toilet en een ijskoude douche. En in het laatste kamp een goed toilet + warme douche en...bar! De eerst dag ging iedereen vrij snel na het eten naar z’n tent, want de tweede dag zou het zwaarst zijn. Om 05:30 maakten de porters ons wakker met coca-thee. Vervolgens was het spullen inpakken, ontbijten en op pad. Het weer was trouwens weer top. Vandaag zouden we geen bijzondere ruïnes tegenkomen en daarom mocht iedereen in z’n eigen tempo naar het volgende kamp lopen. Pablo had namelijk toch niets uit te leggen onderweg. Nou, dat leek me wel wat en ik had tegen de porters uitdagend gezegd dat ik ze wel weer in het kamp zou tegenkomen. Zij moesten immers eerst nog alle tenten inpakken en zouden pas een half uur later vertrekken. Vandaag stond een klim van 3000 meter naar de eerste en hoogste pas op 4200 meter op het programma. Daar stond 5 uur voor, maar dat moest toch een stuk sneller kunnen. We begonnen om 07:15 aan de klim en uiteindelijk ben ik samen met een Amerikaan in 2:15 omhoog gelopen. Wel helemaal gesloopt. Vanaf hier had je een prachtig uitzicht en hebben een half uur gezeten. Daarna was het afdalen naar het tweede kamp. Hier waren we al om 10:45, terwijl de rest pas rond 14:00 vanmiddag werd verwacht. Ook waren de porters nog nergens te bekennen, terwijl deze gasten letterlijk rennen over het traject en echt iedereen voorbij vliegen. Kunnen ze namelijk langere rustpauzes nemen...Logisch. Ze kwamen pas om 11:30 ons kamp binnen wandelen en moesten lachen toen ze mij al in de zon zagen liggen. Pas rond 14:30 kwam de rest van mijn groep. Vooral Luna, de Argentijnse, was helemaal gesloopt. En dat terwijl ze haar rugzak toch al aan een porter had gegeven. Hoewel ik pas laat ging douchen, hoefde ik niet in de rij te staan, want die was namelijk ijskoud. Maar ja, om na 2 dagen nog een hele nacht in m’n zweet te gaan liggen baden, ging mij wat ver. De derde dag bleven we tot aan de lunch gezellig bijelkaar en passeerden we verschillende mooie ruïnes. Ging wel weer flink omhoog, dus besloot ik de anderen maar een beetje te supporten. Vandaag gingen we namelijk over pas 2 en 3. Na de lunch konden we weer op eigen tempo. En aangezien er vandaag 4 warme douches op het menu stonden en 500 mensen die wilden douchen, kon vroeg aankomen wel eens heel voordelig zijn. Maar we kwamen nog wel wat ruïnes onderweg tegen en die wilde ik toch echt even rustig bekijken. Bij een van deze ruïnes zaten onze porters te rusten toen ik ze voorbij liep. Maar die gasten kwamen achter me aan en begonnen weer te rennen. Dus ik ook rennen. Valt niet me op zo’n rotsparcourt met veel steile trappen en een rugzak op je rug. Maar toch bleef ik ze voor. Op de laatste splitsing namen zei echter de shortcut naar het laatste kamp en wilde ik nog even de laatste grote ruïne bezoeken. Uiteindelijk was ik nog steeds als één van de eersten in het kamp en kon ik direct onder een warme douche springen. Heerlijk! Toen later die middag de rest binnenkwam, stonden er lange rijen voor de douche. ’s Avonds na het eten mocht ik, namens de groep, nog even speechen om, volgens vast protocol, de porters te bedanken voor al hun diensten en om ze een fooi te overhandigen. Daarna nog even een biertje gedronken voor het vroege slapen gaan. Want morgen, 5 april, was de grote dag. Dan zouden we na drie dagen hiken Machu Pichu binnenwandelen. We moesten echter wel om 04:30 ons bed uit. Want we wilden vroeg bij ingang van de laatste controle post zijn. En deze ging om 05:30 open. Volgens Pablo maakte ik een goede kans dat als ik snel zou zijn, ik nog een toegangsbewijs kon krijgen om Wayna Pichu te beklimmen, de berg met Inca ruïnes naast Machu Pichu vanaf waar je een schitterend uitzicht hebt. Op deze zeer steile klim werden in 2 shifts, om 08:00 en om 10:00, maar 400 mensen per dag toegelaten. Maar om 06:30 ging de hoofdingang van Machu Pichu ook open. En voor ons traject stond 2 uur! Je moest dus snel zijn en geluk hebben. Hoewel ik geen idee had wat het allemaal precies inhield, klonk het interessant en vloog ik, net als vele anderen, over het parcourt. Overigens was het nog goed donker en miezerregende het, want we zaten midden in een wolk. Oppassen dus, want het was glad! Vanaf de Inca trail kom je van bovenaf Machu Pichu binnenlopen. Wat een prachtig gezicht is dat! Toen ik aankwam was de stad nog in een flinke nevel gehuld. Maar niet veel later trok dit helemaal weg en kon je de hele stad goed zien liggen. Dat maakte het hele avontuur toch echt wel compleet. Maar ik moest nog wel even die entreeticket scoren! En dat viel even tegen. Want na veel gezoek wist ik waar ik moest zijn. En omdat het nu nog bewolkt was waren de 10:00 kaarten als eerste weg. Ik kon dus alleen nog om 08:00. Maar dat ging niet, want dan gaf Pablo ons een rondleiding. Helaas! Maar tijdens de rondleiding, kwam ik mijn Nederlandse vrienden van Isla del Sol tegen. Zij hadden een zeer zware alternatieve trail gelopen en waren ’s ochtends via de voordeur Machu Pichu binnengewandeld. Zij hadden wel een ticket voor Wayna Pichu om 10:00, maar wilde niet want ze waren moe..Ha! Dus nu ging ik om 10:00 omhoog. Het was echt een super steile klim, via een door de ANWB zeer zeker zwaar afgekeurde route. Maar het was de moeite waard. Wat een pracht uitzicht heb je daar op de ruine stad (zie foto´s). ´s Middags hadden we met onze groep afgesproken in een restaurantje in Aguas Caliente, het dorpje dichtbij Machu Pichu. Hier hebben we met z’n allen gegeten en vervolgens afscheid genomen. Verder heb ik met de Ecuadoriaans familie afgesproken dat ik ze kom opzoeken wanneer ik in Quito ben. Altijd makkelijk weer zo’n nieuw adresje. :-)

Aguas Caliente
In Aguas Caliente ben ik ook ’s avonds ook blijven slapen in een hostel. Zoals de naam al doet vermoeden heb je hier namelijk hotsprings. Die heb ik dus maar even bezocht. Altijd lekker om in een 30 graden badje te liggen na 3,5 dag wandelen. ’s Avonds nog even ergens geprofiteerd van de ´4 cocktails voor de prijs van 1´- aanbieding. Valt niet tegen 15 soles (3,75 Euri) voor 2x Pisco Sour, 1x Caipirinha en 1 Pina Colada. Toch was er geen kip. Toen ik opstond om naar de enige club in het dorp te lopen, voelde ik ‘m toch echt. Die club was echter ook practisch leeg. Dus toen maar pitten. De volgende morgen om 06:30 overwoog ik om nog een keer naar Machu Pichu te gaan, want de lucht was nu blauw. Maar de enige pinautomaat in het dorp hield me tegen. Die deed het namelijk niet! En ik had geen geld meer voor de 30 dollar entree en 14 dollar retour busticket (afzetters!). Ik had nog wel geld genoeg om m’n treinticket naar Cuzco te vervroegen. Dus ging ik nu in het begin van de middag al terug, maar nu eerste klasse. Lunch aan boord dus en we kregen een traditionele dansuitvoering voorgeschoteld. De coupé zat trouwens vol met Amerikaanse high-school studenten op studiereis. En die deden nog even mee aan een modeshow in de trein van Alpaca (wol) kleding. Leuk.

Cuzco (vervolg)
Rond 15:30 was ik weer terug in Cuzco. Daar was toen al van alles aan de gang. Want het was ‘Holy week’, zeg maar de week voor Pasen. Aan het eind van de middig begon dan ook een grote processie, die zelfs op tv te zien was. Dat leek mij een goed moment om een pizzaria op te zoeken, want ik had er honger van gekregen. Bleek dat er die avond toch zo’n 100.000 man op het centrale plein te hebben gestaan voor de kathedraal van Cuzco. Ik kon het allemaal prima volgen op de televisie, terwijl ik van m’n pizza zat te genieten. Die avond ben ik de stad gaan verkennen met Ronald, een Peruaan uit Lima, die ook in Loki Backpackers verbleef. Leuke gast, maar om 01:00 had ik weinig meer aan ‘m, want hij verspilde z’n tijd aan een lelijke en dronken Australische griet. Ik kwam ondertussen allerlei mensen tegen die ik ook tijdens de Inca trail had gezien. Leuk dus. Net één grote familie. :-) Op 7 april heb ik eerst maar eens flink uitgeslapen. Was nodig, want de eerst uren had ik slecht geslapen. Ik zat namelijk bij 2 lelijke Engelse gasten op een kamer en die 2 nog lelijkere Engelse meiden hadden meegenomen en die bleven de hele nacht kleppen alsof ze nog in de disco stonden. Asociaal volk. De volgende morgen waren die gasten om 09:00 uit het hostel verdwenen. Alleen ze hadden hun rommel, die meiden, achtergelaten. Beetje jammer toch. Gelukkig lagen ze ondertussen in coma en kon ik ook rustig tot 11:30 slapen. Voor de rest weinig gedaan vandaag. Beetje de stad verder verkend, de was weggebracht en geinternet. Verder had ik nog even met Line gespoken, mijn nieuwe kamergenote uit Denemarken die ook morgen naar Arequipa zou vertrekken. We spraken af om daar samen te gaan raften. ’s Avonds maar weer een afsluitend biertje. Dit keer trouwens met Ronald en Levy, een jongen uit Haarlem. Hij kende Rens wel, want ze hebben regelmatig samen gepokerd in Wijk aan Zee. Goh, een jongen die pokert en Rens kent, dat verwacht je niet. :-) Ook vanavond was Ronald alweer na 2 uur zoek. En daarom besloten Levy en ik deze laatste avond van mij in Cuzco maar samen in Mama Africa af te sluiten. Daar is het altijd gezellig.

Arequipa
Op 8 april vloog ik vanuit Cuzco naar Arequipa. De op één na grootste stad van het land, helemaal in het Zuiden van Peru. Wat hier te doen valt? Nou je kunt vanuit hier naar de Colca Canyon. Met 3191 meter, de op één na diepste canyon ter wereld. De diepste ligt er trouwens vlak naast, maar die is minder boeiend. Aan het einde van de middag kwam ik aan in mijn hostel. Daarna gelijk maar even de stad verkent en m’n trip naar de Colca Canyon geboekt. Ik zou twee dagen gaan hiken door deze canyon. Of ik wel weer even om 03:00 wilde opstaan morgenochtend, want ik werd om 03:30 opgehaald. Ze zijn hier ook helemaal gek geworden! Toch wilde ik ’s avonds nog heel even aan het nachtleven van Arequipa ruiken. Na 4 barretjes in een uur te hebben gezien, eindigde ik in de lounge bar op het dak van de club ‘Forum’. Aan de bar bleek een groep van ´Fox single reizen´ te staan. Nederlanders dus. En daar tussen een dame uit Heemskerk. Zag ik het toch goed. Een oud klasgenoot. Toch grappig zo ruim 10.000 km van huis. Ze deden echter mee aan de karaoke show daar en wilde dat ik ook mee ging zingen. Toen werd het toch echt tijd om te gaan slapen. Was immers alweer 01:00 geweest...

Colca Canyon
Was dus een kort nachtje, want om 03:00 ging mijn wekker weer. Gelukkig moest mijn Zweedse kamergenoot er ook uit, want hij ging ook. Alleen met een andere organisatie Konden we elkaar wakker maken en....houden. Om 03:30 werd ik opgehaald met een minibusje. Bleek dat het nog 6 uur rijden was naar die canyon. Da’s niet bepaald om de hoek. Maar prima, kon ik mooi nog 6 uur maffen. We gingen eerst naar ´Cruz del Condor´, een uitzichtspunt langs de canyon vanaf waar je vele condors kon zien vliegen.
Dat was echt een mooi gezicht. Zijn trouwens flinke beesten. Daarna reden we naar het begin van de hike. Onze groep bestond trouwens uit 6 man + een gids, een Spaans en een Frans stel, Joe de Engelsman en ik. De afdaling in de canyon was goed te doen. Al gingen we wel langs steile kliffen en lag het traject helemaal bezaaid met keien. Je moest dus goed opletten waar je je voeten neerzette. Eenmaal beneden staken we de rivier over via een loopbrug en moesten we vervolgens weer een flink stukje klimmen naar onze lunchplaats. Na de lunch liepen we via deze zijde weer terug door de canyon, maar nu wel langzaam omhoog. Onderweg kwamen we door kleine dorpjes. Je zou hier toch wonen. Da’s een flink eind lopen als je ’s avonds een keer wil gaan stappen in een dorp buiten die canyon. De 18 jarige Joe, wilde graag als eerste aankomen bij de oase met zwembad in de canyon, waar wij zouden overnachten. Nou, ik had toch niets beters te doen, dus wilde ik wel wat competitie geven. We vlogen bijna letterlijk alle andere groepen op het traject voorbij, een stofwolk achter ons latend. En toen ik ‘m inhaalde begon Joe zelfs, heel link, de bochten af te snijden. Wat we niet wisten was dat we op het eind nog een flink stuk omhoog moesten klimmen. En daar legde hij het toch echt af. Ik lag al in het zwembad toen ie aankwam. Maar goed ook, want een uur later werd het donker. We sliepen hier trouwens in bamboehutjes, nadat we eerst nog even bij kaarslicht hadden gegeten en nog wat hadden nagetafeld. De volgende morgen zouden we om 06:30 in ongeveer 3 uur bijna recht omhoog uit de canyon klimmen. Ieder op z’n eigen tempo. De Spaanse dame had last van haar knie gekregen en zou per muilezel uit de canyon worden gedragen. Joe was weer klaar voor de strijd. Maar ik liet er dit keer geen misverstand over bestaan en klom als eerste van alle groepen na iets meer dan een uur uit de canyon! Met de conditie is dus helemaal niets mis. In het dorp bovenop heb ik op Joe gewacht en besloten we ergens een ontbijtje te gaan halen. Maar toen twee uur later de rest ook aankwam, kregen we er nog één. Was namelijk inclusief. Ach, ik had toch alweer honger. Daarna reden we met de bus nog wat dorpjes af en stopte we in Chivay voor de hotsprings daar. Die waren echt top! Verder hebben we nog even ergens geluncht op een plek waar je voor 20 Soles kon opscheppen zoveel en zo vaak je maar wilde. Ik denk dat Joe daar wel 4x z’n bord heeft gevuld. Vooral het alpaca vlees (soort Lama) smaakte erg goed. Toen zat ’t er weer op en viel ongeveer iedereen op de terugweg weer in slaap....

Arequipa (vervolg)
Eenmaal terug in de grote stad, las ik in mijn mail dat Line toch maar vast haar rafting had geboekt voor morgenochtend. Of ik dat ook even kon doen, zodra ik terug was. Tja, dat wilde ik wel, maar alles was al dicht! Nog even geprobeert via mijn hostel om die tent aan de lijn te krijgen, maar dat lukt niet echt. Daarom afgesproken dat zij zou vragen of ze na haar ook mij even konden oppikken. Maar om 08:00 was mij duidelijk dat dat niet gelukt was. Later bleek dat er geen ruimte meer was in hun raft. Toen zelf maar met de middag groep meegegaan. Was best leuk. We waren daar met 3 rafts en we gingen zo’n 15 rapids af. Verder was het bewolkt maar droog. Prima weer dus om te raften. Maar het was niet te vergelijken met de Zambesi rivier in Zimbabwe waar ik ooit met René ben geweest. ’s Avonds had ik afgesproken om met Line pizza te gaan eten. Daar naa ging zij terug naar haar hostel, want ze was moe. Maar ik niet! Was per slot van rekening zaterdagavond. Overal was het gezellig druk. Ik heb vooral genoten in een bar met een live band die veel klassieke rock nummers speelde (Stones, U2, Queen), gecombineerd met Latijn-Amerikaanse nummers. De volgende dag was het zondag en zoals jullie weten is dat een rustdag. Dus.....weinig gedaan. Maandag 13 april daarentegen ben ik maar eens een keer in de stad gaan kijken en heb ik een bezoek gebracht aan ‘Monestario de Santa Catalina’. Deze grootste toeriste trekpleister van Arequipa is een voormalig klooster, die de omvang heeft van een flink ommuurde citadel in een stad. Het is opgericht in 1580 en van binnen ziet het er echt schitterend uit, met verschillende pleintjes en huisjes en smalle straatjes. Als je hier als non naar binnenging, bleef je hier waarschijnlijk ook voor de rest van je leven. Dinsdag heb ik me nog even met een taxi laten rondrijden in de omgeving van Arequipa. Zo ben in o.a. naar een mooi uitzichtpunt over de stad geweest en heb ik een oud landgoed aan de rand van de stad bezocht. Erg mooie omgeving daar. Daarna vond ik het wel weer mooi geweest in Arequipa en ’s avonds heb ik de bus gepakt richting Nazca.

Nazca
Nazca is wereldberoemd vanwege de Nazcalijnen. Ik kwam hier woensdagochtend 15 april rond 06:30 al aan en werd meteen al overspoeld met aanbiedingen. Maar ik was hier al voor gewaarschuwd. Dus sloeg ik die lui allemaal van me af. Ik had namelijk al wat voor onderzoek op internet gedaan en wist daarom precies waar ik moest zijn, namelijk bij de agent ‘Kasi Ilaq Wasi’. Die kreeg de beste rapportcijfers voor hun rondvluchten. Maar op het genoemde adres mooi geen reisagent! Dus ik rondvragen. Niemand kende het. Vreemd! Toen wees een oud vrouwtje me naar een hostel daar in de buurt. Daar maar eens vragen. Ja, zei kenden het wel. Dat was namelijk de naam die zij gebruikte voor hun tours. De eigenaar bleek een Nederlander uit Noord-Limburg te zijn, dus die werd even opgetrommeld. En zowaar een zeer aardige en betrouwbare vent. Dus heb ik daar gelijk een rondvlucht geboekt en meteen maar even een ontbijtje besteld. Om 08:00 zat ik alweer in een minibusje richting het vliegveld. De lucht was hier trouwens strak blauw en het was lekker warm. Dus we konden niet klagen. Op het vliegveld mocht ik al vrij snel instappen in een éénmotorig Cesna toestel. En vervolgens vlogen we langs 14 figuren van de wereldberoemde Nazcalijnen (zie foto’s). Ik vond het echt super indrukwekkend. Hoe ze deze figuren ooit honderden jaren geleden hebben gemaakt. Geen idee. Op de grond zie je namelijk helemaal niets van deze figuren. Na dit avontuur pakte ik ’s middags alweer een bus naar de volgende bestemming, Huacachina. Want in Nazca zelf valt weinig te doen.

Huacachina
Huacachina is een echte oase, inclusief meer, midden in een grote zandwoestijn, Ooit een modern vakantieoord voor rijke Peruanen. Nu een populaire speelplaats voor internationale backpackers. Ik had al begrepen dat ik moest wezen in hostel ‘Casa de Arena’. Hier was namelijk een heerlijk zwembad aanwezig, inclusief goeie bar. Verder was het hier volop zon en snikheet. Eindelijk kon ik na lange tijd weer eens op een handdoekje in de zon liggen. Ik kwam hier halverwege de middag aan en ben gelijk in het zwembad gedoken. Aan het eind van de middag ben ik een enorme zandduin opgeklommen vanaf waar je een prachtige zonsondergang kon zien. Daarna was het tijd om te eten. Ik had me samen met een paar Australiërs en Engelsen opgegeven voor een BBQ-maaltijd in de bar van het hostel. Maar die liet tot 20:30 op zich wachten. Dit kostte trouwens 20 Soles, maar was inclusief gratis rum-cola en/of Pisco Sour tot 22:00. Nou, dat leek ons een goede deal. Om 20:30 had iedereen echt honger als een paard. Dus er werd flink wat eten weggestouwd. Daar moest de drank toen nog bij. En mijn maag had daar wat moeite mee. Dus om 01:00 moest ik het feestje toch even staken ivm maagkrampen. Had ik ook de volgende dag nog wel een beetje last van, maar het was niet dramatisch. Na eerst ’s ochtends weer lekker in het zonnetje aan het zwembad te hebben gelegen, ben ik ’s middags met zo’n 30 man wezen sandboarden. Eigenlijk was het rijden in enorme buggy’s over deze zandduinen een nog veel leukere attractie. Echt lachen. Soms gingen we met die dingen bijna recht naar beneden van zo’n duin af en voelde je jezelf in vrije val naar beneden gaan. Ook het sandboarden was leuk. Je kon hier echt als met een snowboard naar beneden. Later gingen we ook nog van een hele steile duin op ons buik naar beneden. Daar kon je snelheden halen van ruim 50 km per uur! Dan wil je effe niet vallen... Die avond was het erg rustig in Huacachina. Waarom, dat wist niemand. Kennelijk hadden meer mensen maagkrampen overgehouden aan dat voedsel. Ik heb die avond nog wel een nieuw kaartspel geleerd samen van een aantal zeer vreemde Engelsen. Het was iets met speciale Spaanse kaarten en het heette ‘Trucho’ ofzo. Het duurde even voordat ik het snapte (kwam door de waardeloze uitleg), maar daarna was het wel leuk. De volgende morgen had ik besloten om wat wijnboerderijen in de omgeving te bezoeken waar ze Pisco maken, de nationale drank vann Peru. Of toch van Chili? .-) Altijd leuk om die discussie met die mensen aan te gaan. Als eerste bezochten we een familiebedrijfje, waar de druiven nog met de voeten werden geplet. Ik was samen met een Australiërs en we kregen een rondleiding van een relaxte jonge gast. Er was daar trouwens ook een klas met jonge meiden die een rondleiding kregen. Maar die vonden ons twee denk interessanter, want ze begonnen foto´s van ons te maken. Onze gids ging langs het hele productieproces. Erg interessant. Maar het belangrijkste moest natuurlijk nog komen. Het proeven! We kregen verschillende soorten voorgeschoteld en ik heb ze allemaal goed gekeurd. Dat alles deden we nog een keertje over bij een groot commercieel bedrijf. Daarna was het tijd om te gaan, want ik moest de bus naar Lima halen.

Lima
Ja, en toen ging ik dus alweer naar Lima. Daar was ik natuurlijk 2 maanden geleden ook al geweest. Maar ik moest hier wezen omdat ik hier vandaan op 20 april naar Iquitos in de Amazone zou vliegen. Ik had afgesproken met Lili, een vriendin van Marcela die ik hier had leren kennen. Zij woonde boven in een appartement boven het huis van haar ouders. En ik was uitgenodigd om hier te blijven slapen. Op de bank wel te verstaan, maar die sliep prima! En het scheelde centen. :-) Ik kwam hier ’s avonds op 17 april aan. Echt grappig om hier weer even terug te zijn. Die avond zijn we gelijk uitgeweest in Miraflores. Eerst in een club die “Huaringas” heette en daarna weer naar “Mama Batata”, waar ik al eens eerder met Marcela en Lili was geweest. Erg gezellig! De volgende dag hebben we de Inca ruïne “Puruchuco” in de stad bezocht. Leuk, vooral omdat daar niemand anders was. Daarna hebben we in de wijk La Molina (waar zijn woont) een cebiche in een cebicheria gegeten. Cebiche is dat traditionele rauwe visgerecht dat ik ook de vorige keer dat ik hier was had gegeten. Erg lekker. Voor die avond hadden we kaarten voor een dance feest gekocht. DJ Sacha kwam hier namelijk een groot optreden geven naast het voetbalstadion van de grote voetbalclub ‘Universario’ . We gingen samen met haar zus, broer en zijn vriendin heen. Eerst even indrinken natuurlijk met Wiskey en Pisco en pas rond 23:15 heen. Veel te vroeg bleek later, want ik dacht even dat we de enige waren. Gelukkig was het om 02:00 lekker druk. Die beste meneer Sacha kwam trouwens pas om 02:30 aankakken. Toen was ik al gestopt met bieren. De volgende morgen was het zondag en ben ik eerst lang op de bank blijven liggen. Die middag zouden we gaan lunchen met Rafael, de broer van Marcela. Maar toen we die om 13:00 belde was ie nog niet wakker. Toen zijn we ’s middags maar naar ´Museo de la Nacion´ geweest, om iets meer achtergrond te weten te komen over de gescheidenis van Peru en.....over de jaren van terrorisme eind vorige eeuw. Het ging er hier toen stevig aan toe. Best interessant allemaal. Daarna was het 16:30 en was Rafael ook eindelijk wakker. Met z’n drieen hebben we vervolgens in het luxe steakhouse “La Carreta” gegeten. Erg goed. Maar ja, dat mocht dan ook wel voor dat geld. Was 120 soles (30 Euri) kwijt. Of je een emmer leeg gooit.

Iquitos
Op maandag 20 april vloog ik naar Iquitos, de grootste plaats ter wereld (pop. 430.000) die niet via autoweg te bereiken is. Je kunt er alleen komen per boot of per vliegtuig. Deze stad ligt in de Amazone, niet ver van de grens met Brazilië. Het was hier lekker warm, ruim 35 graden. Ook hier had ik al een hostel gereserveerd. Dus dat scheelde zoeken. ’s Middags gelijk op zoek gegaan naar een goede reisagent voor een goede Jungle Tour. Dat werd uiteindelijk ‘Ecological Jungle Trips’, want volgens de oude Texaanse directeur van het toeristenbureau, had deze amper klachten ontvangen. Deze meneer ontmoette ik trouwens in het restaurant dat hij runde en hij wordt zelfs met naam genoemd in de Lonely Planet als een goede bron voor informatie. De volgende dag, ben ik eerst even in de wijk ‘Belén wezen kijken. Deze wijk bestaat voornamelijk uit houten hutten op palen die in de Amazone rivier staan. Andere huizen drijven zelfs op het water. Via loopplanken ben ik door deze wijk gelopen en heb vervolgens samen met een stalkende, maar vriendelijke, gids een boottocht gemaakt door deze wijk. Erg leuk. Was blij dat ik hier naar toe gekomen was. Dit schijnt overigens de armste wijk van heel Peru te zijn en volgens Marlon, de gids, moest ik daarom ook erg goed op mijn camera letten. Na het boottochtje liepen we samen nog even over de markt. Daar zag ik dat ze hier schildpadden eten. Ze werden volledig opengesneden gepresenteerd. Jummie. Om 12:00 werd ik bij mijn hostel opgehaald voor de Jungle tour. We moesten eerst 1,5 uur met de auto naar het plaatjes Nauta en vanaf daar gingen we met een smalle boot richting onze lodge in de Amazone. Ik ging trouwens samen met een stel uit Los Angeles. Toen we daar aankwamen bleek dat daar slechts één andere gast was en dat was Jan, een 24 jarige Fries. Was we gelijk merkte was dat het hier stikte van de muggen. En, wat nog belagrijker was, ook ik werd gestoken! Meestal doen ze dat niet. Die middag hebben we gelijk een boottochtje een een uitgeholde boom gemaakt, op zoek naar dieren zoals een ´pelego´, oftewel luiaard, en verschillende aap- en vogelsoorten. ´s Avonds na het eten gingen we in het pikke donker op jacht naar kaaimannen. Dit zijn zeg maar kleine krokodillen. Al leven hier ook 9 meter lange krokodillen. Maar die vonden we gelukkig niet, zittend in onze holle boomstam. De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt over één van de weinige droge stuje oerwoud en daarna gingen we in de Amazone rivier op zoek naar dolfijnen. Ja ja, die leven daar ook. Zowel grijze als roze. Vooral de grijze liet zich vaak zien, maar het blijft lastig zo´n beest goed op de foto te zetten. Ze vertellen je namelijk niet waar ze boven gaan komen. Daarna was het piranha vissen. Leuk! En ik was er goed in. Ik ving er 4, plus nog een kleine catfish (zeewolf). In totaal dus 5 vissen. Niet slecht leek mij. Zeker als je weet dat mijn collega toeristen niets vingen. :-)
Terug bij onze lodge werden we op de wankele loopplank nog even getrakteerd op een tarantula. Damned! Die spinnen zijn harig en....groot! Zeker 10-12 cm doorsnee. ´s Avonds sliepen we weer in onze hutjes op een matras op de grond. Gelukkig wel met klamboe. Anders zag je er de volgende dag uit als een muppet. De volgende ochtend mocht ik om 05:30 al lekker een stukje kanoën met twee man in een holle boom. Ja, ik dus ook peddelen. Leuk en ik was gelijk wakker. Daarna ging ik via boot en auto weer terug naar Iquitos om daar vervolgens weer het vliegtuig naar Lima te pakken.

Lima (vervolg)
Emn toen was ik alweer voor de derde keer in Lima. Begint al helemaal te wennen hier. Ik wist dus ook percies hoeveel de taxi me moest gaan kosten. Toch probeerde ze me nog af te zetten. Maar mooi niet! Mijn grite rugzak had ik bij Lili achtergelaten. Dus daar ging ik weer naar toe. Het was ondertussen alweer donderdag 23 april. En ik zou hier niet lang meer blijven, want ik was toe aan een zonnig strandje. Donderdagavond zouden we nog wel even naar een club in de wijk Barranco gaan want daar zou een goede rockband spelen. Rafael zou daarvoor kaarten regelen. Was inderdaad gezellig daar, want Rafael had nog wat extra vrienden meegenomen.Toch zouden wij het niet laat maken, want Lili moest de volgende dag gewoon werken. Ik niet!! Dus ik heb die dag gebruikt om vooral dit verhaal te tikken. Ja, dat kost veel tijd ja. Vrijdagavond zijn we naar diezelfde wijk geweest, maar nu naar een andere bar, die ik al eens eerder had gezien. En toen zat Lima er toch echt op. Oja, de volgende dag nog wel even meegeweest de splinter nieuwe Volkswagen Gol (zonder F) van Lili ophalen. Kostte 2,5 uur! Wat een service. De nummerplaten zaten er nog niet eens op toen we aankwamen. Gelukkig zaten er wel al wielen onder. Door dit geintje dreigde ik nog bijna m´n bus te missen. Maar we hebben de auto gelijk maar even getest op vermogen en flexibiliteit. Ik was op tijd. Op naar Mancora. Een van de populaire playas in het uiterste Noorden van Peru.

En daar ben ik dus nu. Ik ben gelijk bij het zwembad van het hostel gaan liggen en was binnen een uur verbrand! Even nieuwe zonnecreme kopen... Vandaag ga ik na 3 maanden maar weer eens golfsurfen. Ik kijk er nu al naar uit....

Zo...ik ben weer helemaal bij met m´n verhaal... :-)

Dàààààg


En ja ook de foto’s zijn weer up-to-date tot Lima.
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda

Oja, en mocht je een mailtje willen sturen.
Mijn email adres is nog steeds: leon.acda@gmail.com