Chili saus

Dat is toch eigenlijk iets wat me is opgevallen in dit 4300 km lange land. Ik ben hier in totaal toch zo´n 2,5 week geweest, maar ´Chili saus´ ben ik hier niet tegengekomen. Toch raar.....

Pucón
Op 10 maart vetrok ik voor de tweede en laatste keer richting Chili. s' Ochtens om 8:30 vertrok mijn bus en ging ik dwars door de Andes de grens over. Daar werd, als gebruikelijk, alle bagage weer eens uit de bus gehaald en door een scanner gehaald. Vervolgens mochten we doorrijden richting Osorno. In deze vrij oninteressante plaats moest ik overstappen op een bus naar Pucón, want daar wilde ik uiteindelijk naar toe. In Pucón bevindt zich namelijk de actieve vulkaan ´Villarrica´ en die kun je beklimmen. Nou...dat leek me wel wat. Aangezien ik niet teveel tijd in dit dorp wilde verliezen, wilde ik direct de volgende dag klimmen. Maarrrr..ik kwam om 23:15 aan en de klimexpeditie zou de volgende morgen om 04:00 vertrekken Mmmm...vroeg!! Maar ja, het weer zag er nu wel goed uit, dus dan maar een kort nachtje. Ik moest zelfs eerst nog even voedsel inslaan voor dat ik naar bed kon. De volgende dag ging mijn wekker dus om 03:30! Snel opgestaan en me klaargemaakt voor de grote klim. Vervolgens kreeg ik van de organisatie nog een hele uitruting aangemeten waaronder: broek, windjack, rugzak, helm, handschoenen, grap-ons (ijzers voor onder je schoenen), sneeuwkappen en een ice-pick. Vervolgens reden we naar de 2847 meter hoge vulkaan. Villarrica is een perfect gevormde vulkaan met een mooie witte ijskap die voor het laatst in 1973 is uitgebarsten en toen een heel dorp heeft weggevaagd. De klim begon op 1400 meter hoogte. Het leek een bewolkte dag te worden. Maar dat was schijn, want die hingen op 1000 meter hoogte en daar zaten we dus mooi boven (zie foto’s). Eigenlijk leek de vulkaan me helemaal niet zo hoog, maar dat was gezichtsbedrog. Kostte namelijk toch een slordige 5 uur om boven te komen. Maar we moesten dan ook wel de halve berg ijsklimmen en dat was echt gaaf om te doen. Eenmaal op de top moest je voorkomen dat je niet teveel zwaveldampen inademde, want da’s niet zo gezond. Naar beneden ging sneller. Je bond namelijk gewoon een dikke lap kantoen om je hol en vervolgens sjeesden we door een soort ijsgeul de vulkaan af. Leuk! En binnen een uur beneden. Lag namelijk niet overal ijs. ’s Avonds ben ik naar de natuurlijke hotsprings ‘Los Pozones’ geweest. Lekker badderen in water van zo’n 30 graden. Daarna in Pucon nog wat gedronken met Lucas, een Braziliaan, en de chauffeur van ons busje. De volgende dag heb ik wat gerelaxed en ’s avonds de bus gepakt naar Santiago. Ging nog bijna mis. Want de dame in de kiosk die mij de busticket verkocht, had me naar de verkeerde terminal in de stad verwezen. Dus ik wachten daar om 20.30, maar geen bus. Bleek dat ie toch bij de terminal naast mijn hostel was vertrokken! Grrr. Dus ik terug naar de kiosk om een nieuwe ticket te bietsen. Naar enige aarzeling kreeg ik een nieuwe ticket voor de bus van een andere busmaatschappij. En die vertrok om 21.45. Mooie tijd.

Santiago
Op vrijdag de 13de om 07.45 kwam ik aan in Santiago. Beloofde dus weinig goeds. Klopte meteen, want een metrootje de stad in pakken, richting mijn hostel, ging zo maar niet. Het was namelijk spitsuur! Ik heb zeker wel zo’n klein uur zitten wachten voordat ik in een metro stapte, waarin de mensen niet als sardientjes zaten ingeblikt en waar ik en mijn bagage fatsoenlijk inpaste. Overigens was het ook weer geen ramp dat wachten. Want ik ben, net als vele anderen, gewoon op grond tegen de muur gaan zitten en ben lekker gaan pic-nicken. Ik had namelijk nog een stokbrood, een kaasje met kruiden en yoghurtdrink bij me. Zo erg was het dus niet om zo’n 25 metro’s te laten passeren. Mijn hostel heette Los Andes en lag midden in de stad. Deze was me geadviseerd door een meisje dat ik op Fraser Island in Australië had leren kennen (zie verhaal ‘Spelen met vuur, zand en golven’), en het was inderdaad een goed hostel. Met haar had ik die middag ook afgesproken. Namelijk, niets beters dan rondgeleid te worden in een stad door iemand die er vandaan komt. Al was ze wel een klein beetje weird en volgens mij de grootste ‘pot dealer’ in Santiago. In ieder geval kwamen vriendinnen bij haar dat spul thuis ophalen. We reden met haar auto eerst naar Cerro San Cristobal, een berg midden in de miljoenenstad vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Op deze berg bevindt zich ook een enorm Maria beeld, dat je vanuit de hele stad kunt zien. Daarna nog even ergens in de stad op een terrasje gezeten en vervolgens ging ik terug naar mijn hostel. We zouden dat weekend nog een keer afspreken. Maar afspraken maken was niet haar sterkste punt. Dus die heb ik nooit meer gezien. Die avond ben ik met een groep van zo’n 10 man uit het hostel het uitgaansleven van Santiago gaan verkennen. Dat viel deze eerst avond een beetje tegen. We gingen eerst naar een soort privefeestje in de buurt van het hostel. Maar dat vond ik meer weghebben van een verjaardagsfeestje. Je kent dat wel, met plastic bekertjes en de buurman als DJ. Dus gauw wegwezen. En toen met de mannenhelft van de groep naar de wijk Bellavista. Daar stikte het echt van de bars en clubs, maar die gasten konden niet kiezen. Toen ben ik zelf maar een club binnengelopen waar ze wel leuke muziek draaide. Maar het ging niet echt los. Dus vond ik het om 03.00 wel mooi geweest en ben ik lekker gaan pitten. De volgende dag was het zaterdag en scheen de zon lekker. Mooi dagje dus om de stad een beetje te verkennen. Ik heb een beetje de looproute die de Lonely Planet voorstelde aangehouden. En zo zag ik dus alle interessante pleinen en gebouwen, waaronder ook het bekende presidentieel paleis waar Pinochet in 1973 na een bloedige staatsgreep de macht pakte. Verder een beetje geshopt en wat locale lekkernijtjes geproefd, waaronder ‘Mote con Hursillo’, een soort koude thee met daarin maais en gedroogde vruchten, en een ‘Italiano’. Dat laatste is een een “perro caliente” (hotdog) bedolven onder de guacamole en stukjes tomaat. Errug lekkur! De wandeling van de Lonely Planet eindigde bij een ‘Café con Piernas’ (café met benen). Nou, een lekker bakkie koffie is nooit weg! Dus ik naar binnen. Maar dit was duidelijk een ander type koffiehuis. Ik werd direct benaderd door een alles behalve aantrekkelijke dame in alleen een string. En dat om 16:00 ´s middags. Ik zei ‘doe mij maar koffie’. Maar omdat zij er met d’r tieten bijna in ging hangen, vond ik die niet echt lekker meer smaken. Dus gauw wegwezen en een brief sturen naar de Lonely Planet. Want hier kun je toch geen backpacker heensturen. Voor de avond had ik me opgegeven voor een barbeque in het hostel op het dakterras. Hier ontmoette ik weer allerlei andere mensen. Een van de meiden kwam uit Santiago en was in het hostel op bezoek bij haar Australische viendin. Zij had een auto. Dus wij met 5 man naar een leuke club buiten het centrum. Daar was het lekker druk en gelukkig ook gezellig dit keer. De volgende dag hadden we met dit zelfde groepje afgesproken om ’s middags in de stad te gaan mountainbiken. Best leuk. Beetje door parkjes scheuren en zelfs dwars over de centrale markt. Daar nog even staan praten met een restuarant eigenaar die een beetje Nederlands sprak. Vervolgens reden we weer naar het presidentieel paleis. Ze wilden het namelijk wel eens van binnen bekijken. Althans de binnenplaats, want naarbinnen kan je niet echt. Totdat de Chileense onder ons opeens een bekende ziet onder de bewakers. En die heeft ons vervolgens een hele exclusieve rondleiding door het gebouw gegeven. Zo heb ik gewoon achter de tafel van de president gestaan, wanneer deze op tv is. En ben ik op de plek geweest waar de bekende oud-president Salvador Allende, tijdens de staatsgreep in 1973, zelfmoord heeft gepleegt of is vermoord (er zaten namelijk 2 kogelgaten in z’n hoofd...). Dit was toch wel iets heel bijzonders om mee te maken. Het kon waarschijnlijk ook alleen omdat het zondag was en er dus weinig bedrijvigheid was in het paleis.

Valparaíso & Viña del Mar
Op maandag ben ik naar Valparaiso en Vina del Mar geweest. Dit zijn twee mooie steden naast elkaar aan zee, op 2 uur afstand van Santiago. De steden verschillen echt ontzettend. Valparaiso is een oude klassieke havenstad. Tegen een berg opgebouwd en bekend om zijn “asencores”. Dit zijn een soort liften die tussen 1883 en 1916, midden in de woonwijken tegen de berg zijn opgebouwd. Vina del Mar is daarentegen een moderne badplaats die veel weg heeft van Scheveningen, inclusief een pier. En het water is hier ook steenkoud. Hier een beetje rondgekeken. Veel tijd had ik niet, want ik moest op tijd terug om mijn bus naar San Pedro de Atacama te halen in Santiago. Die ging om 21.55. Maar de bus uit Vina del Mar, bleek later, zou pas om 22.15 aankomen. Nee!! Dus toen maar aan de rand van de stad bij een metro halte uitgestapt en met de metro snel naar de busterminal. Op de minuut nauwkeurig was ik daar op tijd aanwezig. In de bus had ik vervolgens voldoende tijd om bij te komen, want de trip naar S.P. de Atacama zou zo’n 22 uur gaan duren!

San Pedro de Atacama
Hier kwam ik dus op dinsdag 17 maart om 20:30 redelijk gaar aan. De afgelopen 15 uur had ik vooral over de Pan-Americana gereden dwars door een woestijn in het noorden van Chili en ook nog een stukje langs de kust. Deze snelweg loopt trouwens helemaal van Alaska naar het zuiden van Chili. S.P. de Atacama is in deze woestijn zeg maar een groene oase, die de laatste jaren flink is gegroeid vanwege het toerisme. S.P. de Atacama ligt namelijk dicht bij de grens van Bolivia en is daarmee een goede uitvalsbasis voor een tour door Salar de Uyuni, de wereldberoemde zoutvlaktes in Bolivia. En dat was dan ook de reden waarom ik daar was. Die avond gelijk maar even de locale pisco sour en caipirinha getest bij een haardvuurtje in een gezellige bar. Maar om 00:00 ging hier ongeveer overal het licht uit. Dus om 00:30 lag ik al in m´n mandje. De volgende dag ben ik wezen mountainbiken met drie Fransozen. Die kwam ik toevallig tegen bij de verhuurwinkel. Een van die Fransen was behoorlijk fanatiek en die wist de weg naar een mooie vallei. Dus wij erachter aan. Niet veel later reden we door een prachtig woestijnlandschap met flinke zandbergen. Het uitzicht was daar inderdaad prachtig (zie foto´s). Ook zijn we nog naar Valle de la Muerte gereden. Daar wilden we de zonsondergang van een berg gaan bekijken. Maar we waren een behoorlijk laat en om de zonsondergang te zien moest je een flink een flink stuk klimmen. Helemaal gesloopt kwam ik boven, want als enige gek was ik nog wel even die berg opgerend. Maar het uitzicht was dan ook wel de moeite waard. In het donker met zaklantaarns reden we terug naar S.P. de A. Die avond op tijd naar bed gegaan, want ik moest de volgende dag weer eens om 03:30 op. Waarom? Omdat ze hier om 04:00 vertrekken naar één van de grootste attracties. Namelijk de ´El Tatio´ gijzers. Dat was gelukkig wel nog 2 uur rijden. Dus konden we in de bus nog even verder pitten. S.P. de A. ligt trouwens op 2440 meter. Maar deze gijzers liggen op 4400 meter! Bere koud daar! Bovendien is het zuurstofgehalte daar ook erg laag. Dus je moest je niet te veel inspannen. Al was een stukje rennen volgens die Fransen wel een leuk experiment. Dus ik 200 meter rennen daar. Ik was gelijk buitenadem en m´n hele lichaam begon te tintelen. Mmm..lekker! Moest je dus niet te vaak doen. Die gijzers in het landschap waren trouwens een mooi gezicht. Je moest wel een beetje oppassen waar je ging staan, want ze waren nou niet bepaald afgezet. En je wil er niet te dicht opstaan als zo´n gijzer gloeiend heet water de lucht in spuit. Iets verderop konden we even lekker badderen in een natuurbadje van zo´n 25 graden. Best lekker als het verder zo´n 3 graden is. Op de terugweg bezochten we nog een klein indianendorpje, waar ik nog een lama boutje heb verorberd. Prima vlees! Die middag ben ik ook nog met een tourtje naar de zoutmeren in de buurt van S.P. de A. geweest. Alleen was het weer wel iets minder geworden. Onderweg zagen we zandstormen en verderop zagen we heel veel regen en...bliksem naar beneden komen. Lekker weertje dus voor een duik een goed geleidend zoutwater badje. En dan te bedenken dat het hier gemiddeld 2x per jaar regent. In zo´n zoutmeertje blijf je dus echt drijven. Hoef je niks voor te doen. Ik had nog een flesje wijn meegenomen, want dat leek me wel lekker op zo´n zonnig dagje aan het meer. Maar na een half uur vlogen we allemaal als zoute droppen de minibusjes weer in, want de bliksem kwam nu wel heel dicht bij. Ik zat trouwens in een busje vol met Chileense dames en we hadden erg veel lol onderweg. ´s Avonds ben ik met hun ook een pizza wezen eten onder het genot van een flesje ´Carmenère´. En lex, dit is inderdaad een goed wijntje, die ze trouwens in Europa niet meer kunnen maken, omdat één of andere plaag de druifsoort daar heeft uitgeroeid. Op vrijdag 20 maart hield mijn avontuur in Chili op en ben ik ´s ochtends voor een driedaagse tour richting Salar de Uyuni in Bolivia vertrokken. In Bolivia zou ik verder nog zo´n 10 dagen gaan rond touren.

Ondertussen ben ik echter ook alweer Bolivia uit en zit ik alweer in Cuzco, Peru. Morgen ga ik hier beginnen aan de 5-daagse Inca trail. Als ik daar van terug ben zal ik proberen ook het Bolivia verhaal op de site te zetten.

En maar weer bedankt weer voor jullie reacties! Blijft leuk om ze te lezen.

Hasta Luego!

Ps. M’n Spaans gaat er eindelijk iets op vooruit. :-)


En de foto’s zijn weer up-to-date tot Chili dan! De rest volgt later weer.
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda

Oja, en mocht je een mailtje willen sturen.
Mijn email adres is nog steeds: leon.acda@gmail.com