The Crazy Dutchman

Dit verhaal + gedicht draag ik op aan mijn op 2 maart overleden oom.

May the winds of love blow softly
And whisper for you to hear
That we still love and miss you
And wish that you were here
Will meet again, someday, somewhere

Vaarwel ome Gerard

---------------------------------


Crazy Dutchman, dat is hoe ik werd genoemd toen ik in National Park ´Tierra del Fuego´ een berg beklom en in ´Torres del Paine´ in 2 dagen de “W”-trekking van zo`n 80 km had volbracht. Beide in korte broek en t-shirt bij een gemiddelde temperatuur van 5 graden Ach, ik vond gewoon 2 dagen hiken wel genoeg, maar ik wilde natuurlijk wel alles zien. :-)

Maar even terug in de tijd….

Vorige keer ging ik wel een beetje snel door de dagen van Ushuaia heen, omdat ik op het punt stond om weg te gaan naar ´Torres del Paine NP. Daarom nog even terug naar deze meest Zuidelijke stad ter wereld. Zoals ik al had gezegd zat een retourtje Antarctica er net niet in met mijn backpackersbudgetje, want dat kostte een slordige 4000 US$ en dat ging me wat ver. Om deze moeilijke beslissing te verwerken ben ik `s avonds maar een biertje gaan halen in de Ierse pub “Dublin”. De Zuidelijkste pub ter wereld, zal je natuurlijk denken. Maar helaas, want die schijnt zich te bevinden op een Ukraïns onderzoeksstation op Antarctica. Hoogstwaarschijnlijk wel de meest Zuidelijke Ierse pub…

In plaats van Antarctica ben ik op 19 februari met een zeilboot, die de hele wereld al was overgeweest, gaan varen op de “Beagle Canal”, de meest zuidelijke rivier die dwars door Tierra del Fuego loopt en het Argentijnse deel van het Chileense deel scheidt. Samen met 3 Argentijnen en een Italiaans stel, plus een schipper en een gids, voeren we eerst richting een eiland vol met zeeleeuwen. Leuke beesten. Was trouwens wel bere fris (ca. 2 graden, maar gevoelstemperatuur -10) op die boot. Dat was ik na ruim drie maanden hitte even niet meer gewend. Daarna voeren we naar H-eiland, ja ja, het meeste Zuidelijke eilandje van Argentinië in de vorm van....een “H”. Hier hebben we wat rondgewandeld en werd ons wat verteld over de natuur en de oorspronkelijke bewoners van dit eiland. Daarna voeren we weer terug de de haven, genietend van een beker “Mate”, een speciale soort thee die ze zowel in Argentinië als Chili graag drinken. Die avond ontmoette ik Susanne en Sandra uit Zwitserland in de keuken van ons hostel. Zij zouden de volgende dag naar “Glaciar Martial” gaan. Daar wilde ik ook al heen, dus besloten we samen te gaan. Maar eerst nog even bieren in “Dublin”. Hier ontmoetten we ook de Argentijn “Armario” en die wilde ook wel mee. Nou da`s dan geregeld.

De volgende dag heb ik eerst even van hostel gewisseld, want ik kon in hostel ´Freestyle´ terecht. En dat was de hostel waar ik al van dag 1 heen wilde, maar hij was vol. Dit is echt een pracht hostel, met een super coole lounche ruimte met uitzicht over de hele stad. Rond 12:30 gingen we vervolgens op pad. Onze Argentijnse vriend wist de weg naar de bus, dus volgden we hem...geen bus te bekennen. Toen maar liften naar het begin van de klim, maar we werden eigenlijk aan het eind van de stad al gedropt. Mmmm...dan maar lopen naar het begin van de klim. Gelukkig was het goed weer. De klim zelf viel ook niet echt mee. Vooral het laatste stuk was lekker steil. Na zo`n 2 uur waren we boven. Het hield eigenlijk op waar het ijs en de sneeuw net begon. Maar daarvoor was ik natuurlijk niet naat boven gelopen. Dus ben ik zelf toch echt nog even doorgeklommen, totdat ik echt op het ijs van de gletsjer stond. De rest hield lunchpauze. Het was zeker mooi, maar ik vond het toch vooral veel weghebben van een flink besneeuwde bergtop. Eenmaal terug beneden heb ik zowaar glühwein gedronken. Lekker warm! Ook namen we een toeristische route terug naar de stad..kosstte 3 uur! `s Avonds ben ik na het eten lekker in het bad gaan liggen van mijn 4-persoons dorm-kamer, met privé badkamer. Want ik had de kamer helemaal voor me zelf! :-) Naast het bad had ik een fles Malbec en een fles Coca Cola staan. Ik had namelijk van Max, een grote rasta neger die in het hostel werkte, nog net even een nieuw drankje geleerd dat ´Kalimoche´ heette. Misschien dat sommigen van jullie het wel kennen. Maar voor de anderen die hier, net als ik, ook nog niet van gehoord hebben. Hier het vrij eenvoudige recept:

Men neme een halfglas, liefst een beetje fruitige, rode wijn. Men gooit hier vervolgens een klein handje ijsklontjes in. En vervolgens schenk je het glas vol met Coca Cola (Pepsi kan ook)...Lekkurrr!

21 februari ben ik naar National Park Tierra del Fuego geweest. Een erg mooi natuurgebied. Hier besloot ik maar gelijk voor de zwaarste trail te gaan, nl de beklimming van de hoogste berg in het park ´Cerro Guanaco´, bijna 1000 meter hoog. Stond 4 uur voor, niveau ´moeilijk´. Klonk dus uitdagend. Was inderdaad een behoorlijk steile klim, vooral het laaste stukje. Maar ik zette effe het gas erop en liep uiteindelijk, bij 5 graden en in korte broek en t-shirt, in 01:40 naar boven. :-)
Super uitzicht daar. Alleen zag ik vanaf de top ook regenwolken komen aandrijven. En daar was ik niet op gekleed. Dus liep ik in precies 1 uur weer van de berg af. Onderweg kwam ik allerlei mensen tegen die ongeveer in skipak de berg opliepen. Ik stond hier dus meteen al bekend als ´The Crazy Dutchman who runs on and off the mountain”. :-) Toen ik beneden was kwam ik ´Boffert´, ons oude familie konijn, nog tegen (zie foto´s). Hij leeft dus nog! :-) ´s Avonds bleek dat ik de kamer niet meer helemaal voor mezelf had. Er waren plots 3 anderen bijgekomen. Toch heb ik nog één keer de badkamer geconfisqueerd voor weer een lekker bad met dit keer wijn en salami worst! :-)

De volgende dag was weer eens een chill dag. Weinig bijzondere dingen gedaan. Beetje internetten enzo en genieten van het lekkere weer. De volgende dag zou ik namelijk weer een flink stuk gaan reizen. Op 23 februari vertrok ik namelijk om 05:00 met een bus richting Punta Arenas, Chili. Wat hier te zien is? Nou, niet zoveel. Alleen een eiland vol pinguïns en een andere vol zeeleeuwen. Moet je daar nu 10 uur voor in een bus zitten? Tja, ik moet toch een keer naar het Noorden. Eenmaal bij de grens in the middle of nowhere moest alle bagage uit de bus en door een scanner. Niet dat er gecheckt werd of alles wel uit de bus kwam, maar dat doet er hier niet zo toe. Was wel bere koud daar! En dat zeg ik toch niet zo gauw. De bus zat trouwens vol met jonge Israeliërs. Die gaan namelijk bijna allemaal na hun millitaire dienst naar Argentinië en Chili om daar rond te reizen. Waarom hier? Lekker goedkoop! Wel een luidruchtig volkje en ze staan hier nogal bekend als schrale atsers. Ze dingen het liefst op alles af, terwijl dat hier helemaal niet gebruikelijk is. Sommige hostels hebben zelfs een bord op de deur ´Verboden voor honden en Israeliërs´.....Mmmm, klinkt niet zo vriendelijk. Maar ik heb wel een paar vriendelijke ontmoet. Zo zat ik in de bus naast ene Tamar. Zij was wel naar Antarctica geweest en had dus duidelijk wel genoeg geld bij d´r. En ik ging vanaf de bus richting m´n hostel samen met zo´n 10 vriendelijke Israeliërs. Een groot voordeel: als je hun volgt dan zit je zeker goedkoop. :-)

24 februari vloog ik met een soort speedboot, met drie 175 pk buitenboord motoren, over het water richting Isla Magdalena in de ´Strait of Mallagan´. Ook deze boot zat weer vol met Israeliërs. Er stond lekker wat wind en dus waren er ook leuke golven. Op Isla Magdalena zagen we vele honderden pinguïns rondwaggelen. Echt grappige beesten. Maar er waren daar ook vogels die het op de eieren en jonkies van de pinguïns hebben voorzien. Dus zijn ze erg waarzaam met z´n allen. Hier hebben we een uurtje rondgelopen. Vervolgens voeren we naar een eiland vol zeeleeuwen. Maar nu was de zee nog iets wilder. En nu kwam het er dus op neer wie de beste zeebenen had. Nou ik ben geslaagd. Want hoewel zo´n 40% op het achterdek over z´n nek ging, had ik nergens last van. :-) De crew probeerde iedereen een beetje af te leiden van de ruwe boottrip door gitaar te spelen en te zingen. Maar ja, dat hielp niet zo heel veel. Haha! Die middag sprong ik alweer in de bus richting Puerta Natales. De uitval basis voor een tocht in National Park ´Torres del Paine´, een van de beroemste nationaal parken in Zuid Amerika. Hier kwam ik ´s avonds aan. Ik had besloten om vanaf morgen hier in 3 dagen de ´W´-trail te gaan lopen. Dat betekende dus kamperen. Maar daar had ik nou niet bepaald de geschikte uitrusting voor. Geen probleem. Kan je allemaal huren. Dus huurde ik een: tent, slaapzak, matje, rugzak, gaspitje+gas, kookset, regenbroek en een hoofdlampje. Daarna was het eten, mail checken en naar bed.

Op 25 februari ging mijn bus pas om 14:45 richting het National Park. Daar waren we vervolgens om 17:30. Ik ben vervolgens direct met een Belgisch stel naar het eerste kamp op de berg gelopen. Toch even 1,5 uur bergop lopen met zo´n 17 kg op je rug. Maar ja, dat scheelde de volgende dag weer 1,5 uur eerder opstaan om zonsopgang bij “Mirador del Torres” te zien, de drie enorme granieten rotspunten waarna dit nationaal park is vernoemd. Om 19:00 waren we er. Snel tent opgezet. Gelukkig was het droog weer, maar het waaide wel van de planeten. Dus was het koken wat lastig maar uiteindelijk toch lekker pasta met kaassaus kunnen maken. :-)

Ik zie ik zie wat jij niet niet, dacht ik de volgende morgen toen ik om 05:15 aan m´n klim naar de top begon. Het was namelijk pikdonker! En anders dan ik gedacht had, stond niemand anders op dit tijdstip op in dit kamp. De mensen die dat wel deden bleken al vlak onder de top te bivakkeren. Gelukkig was er wel wat maanlicht en stond de hemel vol sterren, maar daar heb je weinig aan als je eerst door een bos moet. Ik vond het best spannend, want ik kon met mijn gehuurde hoofdlamdje nauwelijks de weg vinden. En toen hielden de batterijen er ook ineens mee op! Echt heel toevallig had ik nog 2 halfvolle batterijen vanuit Nederland in m´n tas zitten. En die brachten me naar boven. Ik was zelf even bang dat ik te laat zou komen, want het begon al aardig licht te worden toen ik zeker nog 20 minuten moest klimmen. Maar om 06:50 was ik boven en de zon kwam pas om 07:10 op. Was dus te vroeg! Het was daar trouwens verschrikkelijk koud (ca. -5 graden). Maar ja, je moet er wat voor over hebben. Half Israel zat trouwens alweer boven op de berg te wachten. :-) Maar het was het wachten dan ook waard. Want het was echt magisch toen de zon opkwam. De rotsen veranderde volledig van kleur en kregen een soort roodpaarse gloed. En omdat het hier zelden helder weer was, hadden we echt ontzettend mazzel. Na vele foto´s ben ik om 07:50 vervolgens de berg weer afgewandeld voor het vervolg van de `W`-trail. De volgende 2 dagen heb ik vervolgens als een rappe berggeit door ´Torres del Paine´ heen gelopen. Want voor de kenners, ik heb de volledige ´W´-trail van 80 km in 2 dagen gelopen!Had drie dagen gepland. En er staat zalfs 4 à 5 dagen voor, maar die had ik niet. Pas om 19:00 de eerste avond had ik het eerste deel van de ´W´ er opzitten en was ik 40 km verder. Dat was boven in Valle Francés. Onderweg kwam ik allerlei mensen tegen die ik al eerder had ontmoet in NP Tierra del Fuego of in één van de plaatsen waar ik de afgelopen dagen was geweest en die moesten allemaal lachen in hun warme outfits, toen ze mij in t-shirt en korte broek voorbij zagen komen. Ik moest ook om hun lachen. Ha! Boven in Campamento Britanico in Valle Francés kwam ik Tamar weer tegen, met een Spaanse vriend. Het lijkt hier wel één grote familie soms. Dit kamp was eigenlijk gesloten en er was hier dus ook helemaal niets. Alleen een stuk zeil waaronder je kon koken. Maar goed ook, want het begon licht te regenen. Na weer een pasta maaltijd, ben ik maar snel m´n tent ingedoken en gaan slapen om m´n batterijen te sparen. Wel m´n lenzen ingehouden, want ik vertrouwde de tent niet zo. Mmm...is dit logisch? Ja! Want om 03:00 voelde ik water op me druppelen. K.., moest ik in de regen m´n tent uit! Maar ik kon gelukkig wat zien met m´n hoofdlamp. M´n hele tent bleek bol te staan door een plas regenwater. En ik had dat ding nog wel strak aangespannen! Gelukkig kon ik het probleem verhelpen met wat grote stenen en ben toen snel weer gaan maffen. De volgende morgen was het gelukkig droog. Ik heb om 08:30 dan ook gelijk m´n tent ingepakt, ontbeten en toen pas naar het uitkijkpunt doorgelopen. Ook hier was weer een schitterend uitzicht. Dit keer op op Glaciar Francés. Vooral toen er een regenboog vlak voor een berg langs ontstond (zie foto´s). Daarna weer snel afgedaald. En het scheelde even niet veel of ik was heel snel beneden. Want op de berg stomde het zo hard, dat ik bijna letterlijk van de berg werd afgeblazen. Daarna snel weer verder gegaan met het tweede deel van de ´W´. Het uitzicht onderweg was echt fantastisch. Wat een mooie natuur hier. Aan het einde hiervan was ´Glaciar Grey´, een enorme gletsjer. Dit was eigenlijk het tweede hoogtepunt van deze hike. Het was helaas wel wat bewolkt. Na een warme chocomel bij een haardvuurtje in een refugio, ben ik om 18:00 in 2 uur weer teruglopen naar het eindkamp voor mijn laatste overnachting. Oef, wat is dat lekker dan zeg. Als je weet dat je het gehaald hebt. Ik heb gelijk een fles wijn leeggedronken op de camping, waar ik nu alom bekend stond als ¨The crazy Dutchman, who walks the ´W´ in 2 days¨. :) Was overigens erg gezellig daar, want hier komen vele hikers samen die klaar zijn of juist gaan beginnen. De volgende dag kon ik lekker uitslapen, want mijn boot naar het beginpunt zou pas om 12:30 vertrekken. ´s Avonds heb ik mijn overwinning in Puerta Natales nog even gevierd met een Argentijnse steak en een lekker ´Reserva´ wijntje. Daarna wilde ik eigenlijk ook nog wel even een kroeg opzoeken. Het was per slot van rekening zaterdag. Maar er was weinig te beleven daar. Dus toen ik het ook in de casino bar wel gezien had, ben ik m´n bed maar ingedoken.

En toen stond Argentinië weer op het programma. ´s Ochtends ontmoette ik bij het ontbijt Simone uit Duitsland. Bleek dat ze met dezelfde bus als ik naar El Calafate zou gaan. Sterker nog, ze zat op de stoel naast me in de bus. Namelijk op stoel 1 en 2 bovenin een dubbeldekker. Dus prima uitzicht. Na 5 uur gezellig babbelen in de bus besloten we samen opzoek te gaan naar een hostel en we hadden ook maar gelijk eventjes een autootje gehuurd. Waarom? Nou in El Calafate wilden we beiden de beroemde gletsjer ¨Perito Moreno¨ bezoeken. En die ligt in National Park ´Los Glaciares´. En van een paar Israeliërs :-) hadden wij begrepen dat je daar 60 Arg. Pesos moest betalen (15 Euri). Maar niet als je voor 08:00 het park binnenreed. Want dan was er nog niemand. En dat leidde tot het volgende eenvoudige rekensommetje:
Auto: 1x 200 = 200 pesos
Bus : 2 x (80+ 60 entree) = 280 pesos

Dus huurden we een auto en stonden we vroeg op. Namelijk om 06:30 en om 07:00 reden we weg. Moesten wel een beetje doorrijden want het was 80 km rijden. Om 07:45 waren we er. MAAR DE PARKBEHEERDER WAS NET 2 MINUTEN EERDER! Bleek dat het park al om 07:30 officieel open ging. We waren dus verkeerd ingelicht! Ach, pech hebben. Maar we hadden wel een eigen auto, was toch ook wel leuk.
De gletsjer was echt vet de moeite waard. Dit is een van de weinige gletsjers op aarde die nog heel actief is en gewoon per dag zo´n 2 meter groeit. Dat doet zo´n gletsjer vanuit het midden. Aan de zijkant breken vervolgens hele ijswanden met veel lawaai af. Echt een ongelovelijk gaaf schouwspel om te zien. We hebben hier dan ook vele uren doorgebracht. Maar het was dan ook weer eens schitterend mooi weer.

Eenmaal terug in El Calafate, moesten we nog haasten om op tijd te zijn voor onze bus naar El Chaltén, een dorpje in de middle of nowhere, waar zich ook Mount Fitzroy bevindt. Ik had gehoord dat het daar leuk was en dat je die berg gezien moest hebben. Nou, dan maar effe kijken. Nou laat dat effe er maar af, want ik ben daar ruim 4 dagen geweest! Maandagavond 2 maart kwam ik daar aan en pas op vrijdagmorgen 7 maart ging ik daar weg. En wat ik daar gedaan heb? Nou eigenlijk alleen 2 hikes gemaakt. Op woensdag ben ik samen met Simone naar Lago Torre gehiked. Maar toen we daar na ruim 3,5 uur aankwamen begon het te regenen. Dus weinig mooie plaatjes kunnen schieten. Als verzopen katten kwamen we weer terug. Vlak nadat ik terug kwam, ben ik even m´n mail gaan checken in een internet café. En toen las ik dat mijn ernstig zieke oom reeds 2 dagen was overleden. Aangezien hier geen mobiel netwerk was, was ik niet eerder bereikbaar geweest. Die klap kwam even best hard aan. Want ondanks dat ik wist dat ie ernstig ziek was, had ik nog niet vernomen dat het heel hard achteruit met ´m ging. Die avond was ik dan ook niet in me goede doen en ben op tijd naar bed gegaan. De volgende dag ging ik wèèr hiken (aan conditie training geen gebrek), maar nu naar ¨Cerro Fitzroy¨, samen met Fransman Pascal die zowel Simone als ik ieder al eens eerder hadden ontmoet. Die donderdag was het echt schitterend weer dus toen we na ruim 2 uur de berg ´Fitzroy´ zagen, konden we mooie plaatjes schieten. Het werd zelfs weer een beetje misterisch toen er een mooie nevel rond de top van de berg ging hangen (zie foto´s). Pas rond 17:30 waren we weer terug. ´s Avonds ook deze hike weer even gevierd met een biertje. En toen was ik voorlopig wel even uitgehiked.... Oja, en voor de gene die zich afvragen of Simone een lekker ding was. Nou...ze was vooral heel aardig. :-)


Vrijdagochtend 6 maart vertrok ik dan eindelijk weer richting El Calafate, want daar vertrol ´s aonds mij bus richting Bariloche. Een busritje van een kleine 28 uur! Gelukkig hebben ze hier hele knappe toebussen. En zit je dus al gauw business (Semi cama= half bed) of first class (Cama=bed). Da´s erg comfortabel. Ik ging voor semi-cama (toch op m´n budgetje letten) en sliep ´s nachts als een roos. Overdag reden we langs de Atlantische Oceaan, door de Argentijnse olievelden, en vooral veel prairiachtige steppe vlaktes. Ondertussen keken we de ene naar de andere film. Zaterdagavond rond 22:30 kwam ik aan in Bariloche. Bariloche is zeg maar de hoofdstad van dit Argentijnse ‘Lake district’. Hier hebben vooral de rijke Argentijnen een huis en het deed me een beetje denken aan de omgeving van het Garda meer. Dit keer had ik wel een hostel geregeld. Namelijk Hostel 1004, op de 10de verdieping van een gebouw. Dit was echt het beste hostel waarin ik tot nu toe ben verbleven. Goed verzorgd en erg gezellige sfeer. Ik leerde daar die avond nog allemaal mensen kennen. Ene Sanne uit A’dam met wie ik gelijk afsprak om morgen te gaan mountainbiken en drie Amerikanen en een Australiër met wie ik die avond gelijk een biertje ben gaan drinken in een Ierse pub. Erg gelachen en pas iets van 05:00 thuis.

Ik zou de volgende dag dus om 08:30 ontbijten om om 09:00 te gaan mountainbiken. Mmmm...dat heb ik niet gehaald. Verslapen !! Kwam pas om 10:30 m’n bed uit. En Uiteindelijk zaten we om 13 :00 pas in de bus richting Parque Nacional Nahuel Huapi Hier heb ik eerst samen met Sannen Cerro Campanario beklommen, een berg vanaf waar je een prachtig 360 graden uitzicht hebt. Volgens National Geographis één van de mooiste ter wereld. Daarna hebben we mountainbikes gehuurd en hebben we 4 uur door dit National Park, met heel veel heuvels, gefietst. Ook veel onverharde wegen daar, dus leuk om te doen. Die avond leerden van Maurice (NL), Paul (Ier) en Helen (Swe) kennen. Die wilden de volgende dag een auto huren om naar San Martin de los Andes, een bijzonder dorpje in de Andes te rijden. Nou dat leek ons ook wel wat. Dus gingen we met z’n vijven.

Maandagmorgen 9 maart zaten we om 10:00 met z’n vijven in een Renauld Kangoo opweg naar S.M. de los Andes. Zo’n 5 uur rijden. Ik achter het stuur. Vond ik wel zo’n veilig idee, want die gasten waren vanochtend samen om 07:30 thuisgekomen. Eerst reden we langs de bistro van de broer van Maxima. Maar die was dicht. Dan maar ergens anders lunchen en gaan we daar gewoon ‘s avonds eten. En toen dwars door het merendistrict naar S.M. de los Andes. Onderweg erg veel gelachen. We moesten over veel onverharde wegen en soms zelf even stoppen omdat ze weg aan het vernieuwen waren. Een maar op de eind bestemming hebben we een terasje opgezocht en zijn we lekker in het zonnetje gaan zitten. En toen terug... Aangezien ik liever rij en zij liever dronken, was het duidelijk dat ik ook terugreed. Ging allemaal goed. Zelf nog even een duik genomen in een van deze ijskoude gletsjermeren. En toen opeens rond 21:00, BOEM! Uitlaat eronderuit. In the middle of nowhere, op een onverharde weg. Pikdonker. Maar we waren gelukkig met z’n vijven. Dus effe brainstormen, hoe lossen we dit op. Tuurlijk we trekken gewoon de sarong van één van de dames uitelkaar en binden de uitlaat er weer onder. Effe de auto opkrikken. Zo gepiept. We hebben echt ontzettend gelachen. En toevallig lag er ook nog een fles wijn in de auto. Dus die ging open. Een paar oude dames die eerder voorbij waren gekomen, hadden keurig voor ons thuis het leasebedrijf gebeld. En toen wij na 20 km en 2,5 uur later weer bij de verharde weg waren en ze bij een tankstation opbelde, zeiden ze “rij maar door, maakt alleen wat meer lawaai”. Dus knalde we de laatste 100 km gewoon terug naar Bariloche, met het geluid van een Harley Davidson. En toen we om 02:00 weer terug in het hostel waren hebben we wat biertjes opengetrokken, om onze mooie avontuur te vieren.

Maar ja, bij mij ging de wekker wel weer om 07:00. Want ik vertrok op 10 maart naar Pucon in Chili om een vulkaan te beklimmen. Maar daar ga ik jullie nu toch echt niet meer over vertellen, want het verhaal is nu alweer veel te lang! Op dit moment ben ik trouwens in San Pedro de Atacama in het Noorden van Chili en zit ook dit land er zo goed als op. Want morgen ga ik via een driedaagse tour Bolivia in. Dus ik zal proberen iets sneller met het 2de deel van het Chili avontuur te komen.

Oja, de komende dagen zal ik niet via telefoon of mail bereikbaar zijn. Dan weten jullie dat. Maar alles gaat tot nog toe prima. Dus weinig reden om jullie zorgen te maken.

Hasta Luego todos!!

Bedankt weer voor jullie leuke reacties! Ik vind ze weer geweldig.

En de foto’s zijn weer up-to-date tot Argentinië dan! De rest volgt later weer.
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda