Dak van de wereld

Zo….ben ik weer. Net terug van de Inca trail. Echt een geweldige ervaring weer.
Maar dat horen jullie later wel, want ik zou eerst nog even mijn avonturen in Bolivia vertellen.

Het dak van de wereld. Ja ik weet het, zo noemen ze Nepal eigenlijk vanwege de hoge bergen. Maar gemiddeld gezien ligt Bolivia hoger. Hier bevindt zich dan ook de hoogste stad en hoofdstad ter wereld. In beide ben ik geweest, maar dat zal ik jullie zo vertellen. Eerst even naar het begin van het Bolivia avontuur.

Salar de Uyuni
Op 20 maart vertrok ik vanuit S.P. de Atacama, Chili, samen met 16 anderen in een 3-daagse tour richting Salar de Uyuni. De wereldberoemde zoutvlakte in het Zuidwesten van Bolivia. Deze zoutvlakte ligt op een gemiddelde hoogte van 3653 meter en heeft een oppervlakte van ruim 12000 vierkante kilometer. Aardig lapje grond dus. Ooit was dit een enorm groot meer dat het hele Zuidwesten van Bolivia bedekte. In minibusjes reden we eerst naar de grens van Chili en vervolgens langs de indrukwekkende vulkaan Licancabur (5930m) naar de grenspost van Bolivia. Hier stapten we over in Toyota´s 4x4. En toen begon het avontuur pas echt. We reden al gauw op 4000 meter hoogte over een enorme hoogvlakte. Ik zat gedurende deze 3 dagen naast onze chauffeur, met een Duits en een Zwitsers stel achterin. Vooral met het Zwitserse stel, Thomas en Stephanie, was ik al gauw bevriend. Al gauw bood onze chauffeur ons cocabladeren aan. Ja, inderdaad. Die plant waar ook cocaïne van wordt gemaakt. Maar daar is dan wel een lang chemisch process voor nodig om dat er ook echt van te maken. Dit spul wordt verder voor een 1000 andere dingen gebruikt. Waaronder tegen hoogteziekte. Door op dit spul te kauwen (niet doorslikken) kun je dat tegengaan. Je kunt er ook thee van maken. Dan werkt het ook goed. Scheelt weer hoofdpijn op deze hoogte. Als eerste reden we nar Laguna Verde op z’n 5000 meter. Nieuwe record voor mij! Dit is echt een prachtig turquoise meer met op de achtergrond de Licancabur vulkaan. Daarna hebben we een duik genomen in natuurlijke hotsprings van 30 graden op 4200 meter. Vervolgens zijn we ook hier weer wat gijzers gaan bekijken. Altijd leuk. En tot slot reden we naar Laguna Colarada waar onze verblijfplaats was voor die nacht. Na het eten en de coca-thee gingen we vrij vroeg naar bed, want iedereen was toch wel gesloopt na deze lange dag. De volgende morgen reden we naar Laguna Colarada waar het stikte van de flamingo´s. Mooie beesten toch wel. En kennelijk houden ze van zoutwater. Daarna reden we naar ´Arbol de Piedra´. Dit zijn bijzondere rotsformaties die dus ooit op de bodem van dat grote meer lagen en nu langzaam verweren door de sterke wind die hier vaak waait. Verder crossten we vandaag vooral met onze 4x4 door dit wilde gebied. Geinig hoor en ook het weer zat weer eens mee. Elke dag werd er voor ons in de middag een lunch bereid en ´s avonds een lekkere maaltijd. Op de laaste dag zijn we naar de echte witte zoutvlakte gereden. Daar is het echt wit tot aan de horizon, op een enkel eiland vol kaktussen na dan. Op deze zoutvlakte kan je onwijs grappige foto´s maken. En daar was iedereen dan ook druk mee bezig (zie foto´s). Daarna reden we de zoutvlakte weer af riching Uyuni, het stadje waar we die nacht zouden blijven slapen. Maar voor dat de tour afgelopen was zijn we nog naar ‘Cemeterio de Trenes´ gereden. Daar staan in the middle of nowhere een stuk of veertig zeer oude locomotieven te verroesten. Daarmee was de tour tot een einde gekomen en heb ik samen met Thomas en Stephanie een hotelletje geregeld voor 1 nacht. Want verder was hier niet zo veel te doen. Ook hebben we gelijk maar een busticket geregeld naar Potosí, de hoogste stad ter wereld...

Potosí
Op 23 maart vertrok ik dus samen met mijn Zwitserse vrienden richting Potosí. Het werd een behoorlijk hobbelige busrit van 7 uur. Dwars door de bergen over onverharde wegen. Bij een checkpoint reed onze buschaufeur gelijk de slagboom aan gort. Dus dat gaf gelijk vertrouwen voor de smalle wegen met stijle kliffen in de bergen. De stad Potosí ligt op 4060 meter en is gesticht door de Spanjaaden in 1545, nadat hier goud en zilver werd gevonden in de berg ´Rico´ (verrassende naam). Het was vroeger dan ook de rijkste stad van Zuid Amerika. Tot op de dag van vandaag wordt er nog steeds heel actief gewerkt in die mijnen daar. Maar veel zilver wordt er niet meer gevonden. Slechts 10 à 15 procent. Nu proberen vele zelfstandige mijnwerkers vooral ´zink´ te winnen. En juist voor die mijnen wilde ik naar Potosí. We kwamen hier ´s middags om 16:00 aan. Ik heb direct met Thomas even tickets geregeld voor onze bus naar La Paz, want we wilden ook hier opzich maar 1 nacht blijven. Je kon trouwens wel merken dat deze stad zo hoog lag. Want deze stad is alles behalve vlak en als je omhoog moest lopen was je gelijk gesloopt. Die middag en avond een beetje de stad bekeken en ergens een hapje gegeten. En ik zelf nog even een biertje gaan drinken in Pub 4060.

De volgende morgen werd ik alweer 08:00 opgehaald voor de tour door de cooöperatieve mijn. Ik had van anderen al begrepen dat het wel eens een spannende dag kon gaan worden. Eerst kregen we een heel mijnwerkers kostuum aangemeten, inclusief lamp met enorme accu en een rugtas. Rugtas? Ja, rugtas. We gingen namelijk eerst cadeautjes kopen voor de mijnwerkers. Een beetje ´voor wat, hoort wat´. Wij mogen bij hun komen kijken als we wat voor ze meebrengen. Maar ja, wat koop je nu voor die lui. Nou, cocabladeren want daar kauwen ze op een dag zo´n halve kilo van weg. Frisdrank, want in zo´n mijn wordt je natuurlijk ook dorstig. En dynamiet! Kun je hier gewoon kopen op de ´miners street market´, met gratis lont. Ja, da´s nog eens wat anders dan een strijkertje. Vervolgens gingen we op weg naar de mijn. Direct kwamen er mijnwerkers op ons af om hun zakken te laten vullen met onze cocabladeren. Daarna gingen we echt de mijn in. Eerst moesen we een heel eind door een claustrofobisch laag tunnetje, terwijl je overal het water in je nek voelde druppelen. En vervolgens brachten we eerst een bezoek aan een kamertje met daarin een beeld dat leek op de duivel. Dit bleek de ´tio´(god) van de mijnwerkers te zijn met bijzondere eigenschappen (zie foto). En hier brachten ze af en toe een offer. Dat kon van alles zijn. Van sigaret tot een dier. Vroeger zelfs ook mensen. Dan verdween er plotseling iemand uit de groep... Daarna gingen we verder op zoek naar de eerste groep mijnwerkers. Ondertussen hoorden èn voelden we vooral dat er boven ons in de berg dynamiet tot ontploffing werd gebracht. Je voelde dan een hele drukgolf door de tunnels gaan en de berg trilde een beetje. Zit je dan....zo´n 100 meter onder de grond in een nauwe tunnel. Met de wetenschap dat er hier jaarlijks zo´n 30-40 man omkomt in deze berg. Fijn! Verder moesten we in de mijn soms over diepe gaten in de grond springen of omzijlen via een dun plankje. Enn moesten we van ladders naar beneden of omhoog die niet aan echt aan de Nederlandse veiligheidseisen voldoen. Maar ja, tot nog toe is er nog maar 1 toerist in de afgelopen 18 jaar overleden in deze mijn. Dus dat valt mee. Toen vonden we eindelijk een groepje mijnwerkers en konden we via de gids een beetje met ze praten. Deze lui werken hier dus elke dag in deze zeer stoffige mijn. Beginnen om 03:00 ´s nachts. En hun levensverwachting is vaak niet veel meer dan 10 jaar, nadat ze in deze mijn zijn gaan werken. Dit komt omdat ze zoveel stof binnen krijgen, dan hun longen vaak kapot gaan. Ze sterven dan ook meestal aan ´Silicosis Pneumonia. Je jongste mijnwerker was 13 jaar! Toch zouden ze niets anders willen dan hier werken. Ze zeggen dat deze mijn onderdeel is van hun leven en dat ze hier ook willen sterven. Tja....ieder z´n hobby. We gaven ze cadeautjes en zo konden wij foto´s schieten. Van mij kregen ze de dynamiet staaf, die we ook gelijk gingen gebruiken om een stuk rots weg te blazen. En wie mocht het aansteken?...Juist ja. Dus iedereen eerst 2 verdiepingen omhoog. En toen mocht ik, in het bijzijn van de gids, de lont aansteken. Vervolgens rennen naar de trap en snel omhoog. Echter pas na een kleine minuut hoorden we ´BOEM´. We hadden dus tijd genoeg gehad. Hier konden ze nu tot morgenochtend 03:00 niet terugkomen vanwege het stof dat er zou zijn vrijgekomen. Daarna nog een andere groep opgezocht. Alleen om die te bereiken moesten we helemaal halsbrekende toeren uithalen en via een touw een steile wand in de mijn beklimmen, terwijl onder je zich een 15 meter diep gat bevindt. Vasthouden dus. De dames lieten dit maar even voor wat het was. Maar daarna moesten we ook weer terug via dit touw. En dit vonden een dikke Ier en een dunne Noord-Ier (vrienden) toch iets te spannend. Dus moet ik via een latje over het gat ze een beetje ondersteunen. We wilden namelijk toch weer graag met de hele groep naar buiten komen. Een half uur later waren we toch wel weer blij om het daglicht te zien. Na deze indrukwekkende ervaring heb ik Thomas en Stephanie weer in een koffiebar opgezocht. Zij zagen de mijn tour toch niet zo zitten. Verder hebben we nog even wat in de stad gekeken. En dacht ik, laat ik weer eens een rserve zonnebril kopen. Op hetzelfde moment ondekte ik dat ik de andere niet meer op m´n hoofd had staan. Weer een zonnebril weg! En alsof ik wist dat ´t ging gebeuren, kocht ik alweer een nieuwe. Telepatie.! Maarrr, ik hoorde dat Stephanie er ook een handje van had en ook iets van 8 zonnebrillen had versleten in de afgelopen 7 maanden. Ha! Aan het einde van de middag hebben we nog even de skytower van Potosí bezocht. Daar hebben we ook wat gegeten. Maar de toren en ook het restaurant waren zwaar in verval en konden wel een opknapbeurtje gebruiken. Rond 19:30 stapten we met z´n drieën de bus in richting....La Paz!

La Paz
Oftewel de hoogste hoofdstad van de wereld op 3660 meter. Hier kwamen we ´s ochtends, na ruim 10 uur bus, al voor 06:00 aan! Gelukkig hadden we wel een hostel gereserveerd en die bevond zich nog dichtbij de busterminal ook. Dit was hostal Adventure Brew, waar ze ook hun eigen bier brouwden. Goed dus! Erg relaxed hostal en een gezellige bar op de bovenste verdieping vanaf waar je een schitterend uitzicht had over de stad. Aangezien we nogal vroeg waren, zijn we maar even in een lounge ruimte verder gaan slapen, want we konden pas om 13:00 inchecken! Daarom zijn we later die ochtend eerst maar even de stad gaan verkennen. En wat meteen opviel is dat ze hier rijden als gekken. Lijkt Lima wel. Er zijn ook veel te veel auto´s. De straten staan soms helemaal vast. Lopend ben je dus vaak nog sneller. Ondertussen was ik erachter gekomen dat ik mijn mobieltje niet meer had. Shit! Waarschijnlijk uit m´n zak gevallen in de bus tijdens het slapen of uit m´n zak gehaald. In ieder geval was ie weg. ´s Middags gelijk maar een nieuwe Nokia mobiel gekocht voor 18 Euri (waarschijnlijk van een andere toerist geweest). Het stikte hier namelijk van de shops waar je 2de hands mobieltjes kon kopen. Ook heb ik samen met Thomas nog maar even een kappertje gepakt, zodat ik weer te onderscheiden was van de hippies. Wat trouwens in Bolivia opvalt is, in welke shop of reisbureau je ook kijkt overal hangen posters met schaars geklede vrouwen. Meestal westerse modellen. Misschien een potentie probleem hier ofzo. Verder wilden we vandaag alvast de activiteiten boeken die we hier wilden gaan doen. Dat was onder andere ´Downhill mountainbiken´ op ´World´s most dangerous road´ en een bezoek brengen aan ´San Pedro prison´, de beruchte gevangenis in het centrum van de stad. Dit laatste ging echter niet lukken. Want rondleidingen waren sinds ongeveer een jaar verboden, omdat er teveel drugs werd gedeald tussen de gevangenen en de bezoekers, waarbij de bezoekers dus kochten van de gevangenen. Kennelijk kunnen ze daar binnen ook makkelijk aan dat spul komen. Maar ´World´s most dangerous road´ ging natuurlijk wel lukken. Dat stond dan ook op het programma voor morgenochtend. ´s Avonds wilde ik eigenlijk nog wel even in de stad kijken, maar verder dan de bar van hostel zijn we niet gekomen, want we waren te moe van de lange reis. De volgende morgen moesten we ook alweer om 06:00 op. Want we moesten om 06:45 verzamelen bij onze reisagent ´Madness´. Daar kregen we een heel mountainbike pak aangemeten, inclusief helm. mMaar voor de rest weinig andere beschermers. Je kon dus maar beter op de fiets blijven zitten. Dat waren trouwens wel goede fietsen met hydraulische veering vóór en achter en dat was echt heel nuttig. Misschien even over de weg zelf. Het betreft de gevaarlijkste onverharde weg ter wereld die tussen La Paz en Coroico loopt. Hij begint op 4700 meter en gaat 3600 meter naar beneden tot 1100 meter. De weg is niet bepaald breed, ligt vol met stenen en grind en loopt vlak langs afgronden van 400 tot 600 meter kaarsrecht naar beneden, zonder vangrail! Goed blijven sturen dus. Gelukkig is het nu wel allemaal iets veiliger geworden, want er is een nieuwe verharde snelweg aangelegd, zodat je onderweg niet veel auto´s tegenkomt. In totaal was de weg die we moesten afleggen zo´n 65 km lang. Toen alles gereed was gingen we met zo´n 18 man in 2 minibusjes op weg naar het beginpunt op 4700 meter. Koud! Na even de fietsen te hebben getest, gingen we op pad. Ik had besloten vlak achter de voorste van de drie gidsen te rijden, want die ging het snelst en je kan dan niemand voor z´n sokken rijden. Het eerste stuk, tot 1000 meter lager, ging heel snel over de nieuwe snelweg met veel vrachtwagens. Onze vingers vroren er haast van af. Ik kon nog net remmen. Daarna gingen we verder over de oude onverharde weg en begon het spektakel pas echt. Ik vond het echt geweldig om te doen! Onderweg maakten we af en toe een stop om even te relaxen of om wat te eten. We waren trouwens in zware mist met koude miezerregen begonnen, maar gelukkig waren we 1000 meter lager onder deze wolken en was de regen opgehouden. In het middenstuk gingen we inderdaad langs die afgronden. En hoewel het uitzicht prachtig was, kon je maar beter op de weg blijven letten. Je zag op verschillende plekken ook herinneringsmonumenten aan mensen die op deze weg inderdaad verongelukt waren. Volgens een bord stod ook de telling van dit jaar al op 43! Zal wel een oud bord geweest zijn denk ik. Van onze groep ging er zelfs een jongen onderuit en eerder ook een meisje uit een andere groep. Maar beide vielen gelukkig aan de binnenkant, want nu kwamen ze er allebei er met alleen schaafwonden vanaf. Na zo´n kleine 4 uur waren we beneden en mochten we lunchen, zwemmen en douchen bij een hotel in Coroico. Heerlijk. Daarna was het nog 3,5 uur terugrijden naar La Paz en viel ik direct in het busje in slaap...Op de terugweg konden we trouwens zien (was even wakker) dat waar we gestart waren en nu helemaal wit was van de sneeuw. Prachtig gezicht. Maar ik was wel blij dat dat was gevallen nadat we vertrokken waren. In La Paz ben ik met m´n Zwitserse vrienden even bij een pizzaria wezen eten. Daarna nog wat gedronken in de bar van het hostel en ik had wederom geen puf meer om nog uit te gaan. Dus lag ik er weer rond 00:30 in. De 27ste van maart zouden de Thomas en Stephanie richting Chili vertrekken met een bus, want zij zouden maandag de 30ste vanuit Santiago naar Nieuw Zeeland vliegen. Ik ging die middag echter naar Copacabana aan het Titicaca meer, vlakbij de grens met Peru. ´s Ochtends heb ik eerst nog even door de stad gewandeld, vliegtickets proberen aan te passen (niet gelukt natuurlijk) en een nieuwe dag-rugzak gekocht. Dat oude KPMG-ding was nu wel versleten. :-) Om 14:00 vertrok ik uiteindelijk met de bus naar Copacabana.


Copacabana
Nee niet in Brazilië, maar een dorpje aan het Titicaca meer. We reden eerst met de bus naar het meer. Daar moesten we de bus uit, want de bus werd op een klein bootje overgevaren. Terwijl wij in een nog kleiner bootje naar de overkant werden gebracht. Daarna reden we met de bus weer verder naar Copacabana. Copacabana is een zeer relaxed dorpje. Een beetje hippie stijl. Er lopen hier dan ook hele vreemde figuren rond. Ik zag er zelfs één met een oor als die van een Masaï, met een soort dolk erdoorheen. Hier kwam ik om 17:00 aan. Ik had in de Lonely Planet gelezen over een luxe hostel op een berg. En dat leek me wel wat hier aan het Titicaca meer. Zag er inderdaad netjes uit. Ik had een luxe twee-persoons kamer helemaal voor mezelf, inclusief badkamer. En dat voor 16 dollar! Die avond heb ik voor 2 Euri een heerlijke forel gegeten aan het meer. Verder alvast een tripje geboekt naar Isla del Sol, het eiland waar volgens de legende de oorsprong ligt van het Inca rijk. De volgende dag ben ik ´s ochtends met vele anderen op een bootje gestapt en richting Isla de Sol gevaren. Hier hebben we verschillende Inca ruïnes bezichtigd. Op de boot ontmoette ik al 3 andere Nederlandse gasten met wie ik op het eiland samen optrok. Op de terugweg kwamen we ook nog een Belg tegen en met z´n vijven zijn we ´s avonds ergens gaan eten. We eindigden daar in een mega-hippie bar vol vage gasten. Maar wel gezellig....

Tja, en daar hield het Bolivia avontuur zo´n beetje op. Want de volgende dag zou ik hier met een bus vertrekken richting Cusco, Peru voor onderandere de Inca trail. Die heb ik ondertussen ook alweer achter de rug, maar dat vertel ik de volgende keer wel weer.

Hasta la pasta!

Foto’s zijn weer up-to-date tot Bolivia. De rest volgt later weer.
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda

Oja, en mocht je een mailtje willen sturen.
Mijn email adres is nog steeds: leon.acda@gmail.com