Grammetje wit?....5 Euri

De afgelopen periode heb ik 2,5 week doorgebracht in Colombia. Het land van weilen Pablo Escobar en de Cali-kartel. Kortom het land waar 80% van de wereldwijde productie van cocaïne wordt gemaakt. En hier is het, hoewel zwaar verboden, echt spot goedkoop. Je kunt hier een gram kopen voor 5 Euro. Vergeleken met Nederland (50 Euro) en de Verenigde Staten (250 Dollar) is dat dus bijna voor niets. Ze moeten je alleen niet pakken met dat spul, want dan moet je de politie voor veel geld omkopen of je zult een paar maandjes moeten brommen. En een valletje uitzetten voor gringo`s (dat zijn wij backpackers), dat doen ze graag. Verder is dit ook het land van de mooie vrouwen. Maar wel blijven opletten, want nergens in de wereld wordt zoveel siliconen gebruikt als in Colombia, met de stad Cali als koploper. Ik heb nog nooit zoveel plastic bij elkaar gezien! Verder heb je in dit land natuurlijk nog wat guerilla's hier en daar rondlopen. En die moet je dus zien te ontwijken anders wordt je vakantie met onbepaalde tijd verlengd. :-)

Maarrrr...eerst effe terug naar Peru. Want daar was ik gebleven....

Mancora
Hier kwam ik op 26 april in de ochtend aan. Dit is een van de populairste badplaatsen in het hoge Noorden van Peru, dichtbij de grens van Ecuador. Na wat vergelijken koos ik daar voor het Loki hostel, waar de meeste jongeren verbleven. Dit hostel lag heerlijk aan het strand, had een zwembad en een goede cocktailbar. Effe een paar dagen zon, zee en strand. Daar was ik wel effe aan toe. Ik waande me daar even aan de Spaanse Costa`s. Ik was daar trouwens al binnen een uur verbrand bij het zwembad, omdat ik een beetje lui was om mezelf in te smeren met zonnebrand. Ondanks dat dit ook een bekende surfspot is moest ik twee dagen wachten voodat er een beetje fatsoenlijke golven waren. Maar toen was het ook meteen genieten. Verder heb ik hier drie dagen eigenlijk niet zoveel meer gedaan dan een beetje aan het strand...òf bar hangen. Al was het `s avonds hier vrij rustig, want het weekend was net voorbij. Ik kwam hier ook die maffe gasten uit Huacachina weer tegen. En die speelden nog steeds de hele dag `Trucco`, dat Argentijnse kaartspel (zie verhaal: `Pisco! Chileens of Peruaans?`). Ze bleken eigenlijk best leuk te zijn als ze niet teveel gezopen hadden. En dus raakte ik met ze bevriend. Zij gingen 1 dag voor mij naar Montañita in Ecuador. Dus we zouden elkaar daar weer tegenkomen

Montañita
Dit moest echt de topspot voor backpackers in Ecuador zijn. Ik kwam hier op 29 april ruim voor de middag aan. Nadat ik eerst een hele nacht in een bus had gezeten en we `s nachts een hoop gelazer hadden om de grens over te komen. We moesten plots van bus wisselen. Toen we vervolgens gedropt werden bij een vaag immigratie kantoortje, reed de bus plots weg voor 3 kwartier met alleen de locals en al onze bagage er nog in. Dan mag je hopen dat je camera en geld nog in je rugzak zitten, die gewoon onder mijn stoel stond. Gelukkig viel dat allemaal mee. Daarna moest ik nog 2x overstappen naar locale bussen om in Montañita aan te komen. Maar dan heb je ook wat! Namelijk een mooi dorpje aan het strand vol met surferdudes en hippies en veel gezellige barretjes. Kortom een prima plek om weer eens een paar dagen te vertoeven. Verder was het hier in hostel `Centro del Mundo` ook één grote reüni met mensen die ik net in Mancora had ontmoet. Altijd fijn als je al een paar mensen kent wanneer je ergens aankomt. Ik ging hier om met een groep van zo`n 12 man, bestaande uit Nieuw Zeelanders, Australiërs, Engelsen, Canadezen, Ieren en Belgen. Kortom...we spraken Engels. `s Avonds was het hier vaak groot feest. Vooral in de bar waar ze ook een groot zwembad in de achtertuin hadden. Daar lag iedereen dus vaak in met een biertje in z`n hand. Verder heb ik hier weer een boardje gehuurd en een beetje gesurfd. Want dat was ook hier de favoriete sport. In het weekend loopt ongeveer half Ecuador hier rond en is het bere druk overal. Maar daarom niet minder gezellig, want dan spelen hier overal live bandjes. Zondag vond ik het wel weer mooi geweest en besloot ik samen met de Nieuw Zeelander Nick weer verder te reizen..

Baños
Om maar even een plaats van het andere uiterste te noemen. Dit ligt zo ongeveer in het midden van Ecuador en is een heel mooi rustig dorpje in de bergen. Het kostte weer enige moeite om hier te komen. Maar uiteindelijk kwamen we hier op maandag om 02:30 (`s nachts dus) aan. Gelukkig hadden we twee bedden gereserveerd, dus konden we ergens maffen. De volgende dag hebben we hier een flinke mountainbike tour gemaakt. Je kunt hier namelijk vanuit Baños (1800 meter) helemaal afdalen richting Puyo, aan de rand van de Amazone. Dit is een tocht van zo`n 60 km langs een flink dal met vele watervallen. We kwamen onderweg ook nog twee Fransozen tegen met wie we even later op zoek gingen naar een paar watervallen die zich ergens midden in de jungle bevonden. Echter het ontbrak er een beetje aan routeaanduiding (die was er gewoon niet). Maar het moest erg mooi zijn. Dus klommen we gewoon langs de rivier zelf omhoog. Die moesten we natuurlijk geregeld oversteken. Dus op blote voeten verder. Dat ging allemaal goed tot aan de eerste, en tevens laatste, waterval. Nadat we daar een beetje gezwommen hadden besloten we terug te gaan, want verder klimmen was echt gekke werk. Maar ik had nog geen 10 meter gelopen toen mijn kleine teen achter een rots bleef hangen, terwijl de rest van m`n voet gewoon verder wilde. Plots stond m`n teen dwars ten opzichte van de anderen. Mmmm...da`s niet goed. Dus ik zette `m maar weer terug op z`n plaats. Dat deed bij de anderen meer pijn dan bij mij. Maar gebroken was ie niet. Hij was alleen uit z`n kommetje waarschijnlijk. Toch ben ik daar nog maar even langs een medisch centrum gegaan om er naar te laten kijken. Spijt! Dat verbandje dat de dokter er omheen legde kon ik zelf beter. Kosten $20! Vervolgens gaf ie me 10 pilletjes waarmee het kraakbeen eerder zou herstellen. Kosten $25! Hoe kan een Ecuadoriaan zoiets betalen wanneer zijn teen uit de kom ligt. Daar moet ie 2 dagen voor werken. Waarschijnlijk is hij zo slim om niet te gaan en gewoon twee dagen langer te wachten voordat alles weer geheeld is. Ach, je moet toch wat te zeuren hebben als backpacker. Die avond dronken we samen met weer wat oude bekenden uit Montañita een biertje om de pijn te verzachten. :-)

Quito
En toen was het alweer tijd voor Quito. De hoofdstad van Ecuador. Een grote stad, met een erg mooi oud centrum. Wij gingen echter naar de wijk `Mariscal` in het nieuwe centrum, waar de meeste backbacker`s hostels en dus ook bars waren. Dit bleek zo ongeveer de gevaarlijkste wijk van Quito te zijn volgens de Lonely Planet. Dus je moest goed op je spullen en op jezelf passen. Nou, ik was ondertussen wel wat gewend. Dus dan wordt je wel iets makkelijker in die dingen. We hadden hier in een hostel afgespoken met Liesbet uit België die via een andere route naar Quito was gereisd. De volgende dag op 6 mei hadden we afgesproken om samen met nog 3 Australische vrienden voor twee dagen naar een resort dichtbij National Park Cotopaxi te gaan. Dit is met 5897 meter de hoogste vulkaan van Ecuador. Het was zo`n 60 km rijden en ik besloot om met die hitte lekker achterin de pick up truck te gaan zitten. Niet echt verstandig bleek later. Want ik was vervolgens een week lang verkouden. Het was wel een gaaf resort. `s Avonds openhaardje aan (we zaten op 3200 meter) en een beetje gepokerd met z`n allen. Maar qua kosten hadden we kennelijk niet zo goed geluisterd. Want wij dachten dat alles gedurende deze twee dagen inclusief de prijs van $35,- was. Maar dat bleek een klein misverstand. Alle tourtjes ter plekke, moesten we nog apart betalen. Uit protest besloot ik de volgende morgen vroeg (07:30) om samen met Liesbet op een mountainbike te stappen (die was gratis) en zelf naar de ingang van het national park te fietsen. Dat was 20 km verder op en lag, met 4000 meter, 800 meter hoger dan ons resort. Effe klimmen dus. Wel een gave tocht en een prachtig uitzicht op de vulkaan Cotopaxi, waarvan de top met sneeuw is bedekt. Toen we na ruim 2 uur bij de ingang van het park waren, bleek dat we nog zeker 2 uur uur nodig hadden om naar de parkeerplaats 20km verderop op 4500 meter te klimmen. Mmm..zoveel tijd hadden we niet. We moesten nog een keer terug ook. Dan het laatste stuk maar liften en de fietsen op het dak. We wilden vanaf daar nog wel een stukje verder klimmen, maar veel verder dan 4600 meter kwamen we niet. Toen kwamen we onze vrienden uit Australië tegen die wel $35 extra hadden betaald en tot 5000 meter hadden geklommen. Helemaal naar de top kon je toch niet in één dag. Dat kostte 2 dagen en $180,-. Na de lunch reden we weer terug naar Quito. `s Avonds had ik daar een afspraak met Carolina, een Ecuadoriaanse die ik kende van de Inca trail (zie verhaal: `Pisco! Chileens of Peruaans?`). Ze nodigde me uit om samen met haar en een vriendin naar een Flamenco voorstelling te gaan van de Opera `Carmen`. Die opera had ik toevallig al eens een keer gezien in de Arena van Verona, dus ik kende het verhaal. En dat is wel makkelijk bij een Flamenco uitvoering, want daar wordt niet zoveel in gezongen. De voorstelling was in het oude teather in het historische centrum van Quito. Ik vond het een zeer mooie voorstelling. En een beetje kunst en cultuur op z`n tijd kan ook geen kwaad. De volgende dag nam Caroline mij ook mee naar het monument op de evenaar. Ja ja, Quito ligt praktisch op de evenaar. Nu zijn er hier dus twee evenaars! Hé, da`s raar, zou je zeggen. Maar het kan toch. Het grote monument van `Mitad del Mundo` staat op de evenaar die bepaald is in het jaar 1924 (geloof ik). Maarrr...het nieuwe, met GPS vastgestelde, middelpunt van de aarde ligt 240 meter ten Noorden hiervan. En ja, dat maakt uit! Want op dit nieuwe punt, waar een klein museum omheen is gebouwd, kan je proefjes doen die je alleen op de echte evenaar kunt doen. Zoals die grap met weglopend water in een gootsteen. Dat draait aan weerszijden van de evenaar een andere kant op. En probeer maar eens een ei op een spijker te balanseren. Lukt je niet. Lukt alleen precies op de evenaar. En je kunt beter ook niet precies op de evenaar worden aangehouden voor een alcoholtest, want met je ogendicht over de evenaar lopen lukt niet. De magnetische krachten sleuren je alle kanten op. Kortom, grappig om eens te ervaren. Na `s avonds nog een keer in het witte schuim te hebben gehapt, zat ook Quito er alweer op en zou ik de volgende morgen vertrekken richting...Colombia!

Otavalo & Tuclan
Ik was ondertussen weer helmaal op mezelf, want Nick en Liesbet en ook de Australische vrienden waren gisteren al richting Colombia vertrokken. Maar ik zou ze wel weer inhalen. Op zaterdag 9 mei ben ik eerst met de bus in 3 uur naar Otavalo gereden voor de grootse markt van Zuid Amerika. Op zaterdag dan tenminste. Nou, die was inderdaad groot. Ongeveer de hele stad was één grote markt. Na 1,5 uur vond ik het wel weer welletjes en pakte ik een bus ergens langs de weg die in 3 uur naar Tulcan reed, een grote stad aan de grens van Colombia. In deze bus zaten toevallig Joe (NZ), Jeff (Can) and Lissy (UK), vrienden uit Mancora. Da`s nog eens toeval. Dus men hun nam ik vervolgens een taxi naar de grens. Daar bleken ze een computerstoring te hebben. Wat? Ja een computerstoring. Maar ik wilde alleen maar een stempeltje. Nee, die wordt in Ecuador tegenwoordig via een computer in je paspoort geprint (heel lelijk). En dat kon nu dus niet. Dat hadden ze nog niet eerder meegemaakt en er was dus geen back-up plan. Ik ruikte hier gelijk een mooie kans voor een nieuw projectje en heb m`n kaartje maar afgegeven. Maar wij konden dus mooi de grens niet over en moesten dus terug naar Tulcan om daar te overnachten. We sliepen daar in hostel Las Vegas. Maar het was duidelijk dat de eigenaar daar nog nooit geweest was. Dus mooi geen Colombia vandaag! De volgende morgen zouden we om 05:30 opstaan om om 06:00 gelijk de grens over te vliegen. Maar we hadden bij het zetten van het alarm even niet op `am` of `pm` gelet. Dus gingen we pas om 08:15 naar de grens. En ja hoor, dit keer mochten we het land uit.

Cali
En gelukkig Colombia ook weer in. Daar hebben we snel een bus gepakt richting Cali. Een erg mooie route over bergtoppen. Waren we voor de volgende 9 uren weer even zoet. Cali, bekend van de beruchte Cali-kartel en de vele platic Barbie-poppen die hier rondlopen. Al hebben deze Barbies wel een beetje lang in de zon gelegen. De stad vond ik eigenlijk niet echt bijzonder. Wel ondekten we gelijk dat het witte poeder hier niet duur is en dat je het op elke hoek van de straat kan kopen. Het o zo bijzondere uitgaansleven hier, viel een beetje tegen. Maar ja, ik was hier dan ook op zondag en op maandag. En dan is hier niet zo veel. Dan maar weer verder...

Medellin
Op 12 mei ben ik in weer 9 uur met een bus naar Medellin gereden. De stad van waaruit Pablo Escobar opereerde. Flink groot. Ik verbleef in de wijk `El Poblado`, de wijk waar beste Pablo vroeger z`n hoofdkwartier had en waar veel onroerend goed ooit van hem was. Hier heb ik een beetje in de stad rondgekeken. M`n vrienden had ik achtergelaten in Cali. Die bleven daar nog een nachtje. Hier zou het uitgaansleven ook bijzonder zijn. Vooral in Zona Rosa (nee, geen hoerenbuurt), vlak bij mijn hostel om de hoek. En zowaar, op woensdagavond heb ik een club gevonden waar het inderdaad goed druk was met rijke Colombianen. Duidelijk te zien aan de hoevelheid nep tieten...en konten! Ja ja dames, een kont die 30cm naar achteren uitsteekt is in! Maar het resultaat van al die siliconen mag er best zijn. Op donderdag heb ik een Pablo Escobar tour gedaan. Dat was wel gaaf. We gingen langs z`n oude kantoor, waarvan je kon zien dat het ooit flink onder vuur was genomen. De hele liftschacht aan de zijkant was weggeblazen. Daarna naar één van z`n huizen in de stad. Ook bezochten we de heilige plaats waar z`n huurmoordenaars bij het beeld van Maria om succes vroegen bij het uitvoeren van hun missie. En dan zegt Maria natuurlijk: `Tuurlijk moord maar raak. Mijn zegen heb je.` Rare lui die Colombianen. Daarna gingen we naar het huis waar ze `m uiteindelijk vonden en doodschoten. En tot slot naar het familiegraf van hem en z`n ouders. Ook had hij ooit een mega-landgoed tussen Medellin en Bogota waar Michael Jackson jaloers op zou worden. Met nijlpaarden, olifanten, giraffen en natuurlijk villa`s met zwembaden. Maar ja, dat had de regering in beslag genomen. Dus moest ie een nieuwe schuilplaats zoeken die niet zo opviel. Ze hebben nu een groot probleem met die nijlpaarden, want die kregen ze daar niet weg. En die beesten hebben zich nu vermenigvuldigd. :-) Daarna vond ik ook Medellin wel weer mooi geweest en pakte ik `s avonds met Joe, Jeff en Till (Dui) een bus naar Cartagena, de grote stad aan de Caribische kust.

Cartagena
Hier kwam ik op 15 mei aan. Eindelijk een wel mooie stad. Vooral het oude centrum met stadsmuur er omheen is erg mooi. Toen we hier rondliepen zagen we hoe een model bij een oude kerk in bikini werd gefotografeerd. Dus wij ook maar even wat plaatjes schieten (zie foto's). De volgende dag zijn we naar Playa Blanca gegaan. Kostte wel enige moeite om er te komen: bus zoeken, met bus (1 uur), rivier oversteken in holle boomstam, met brommer over onverharde weg (30 minuten). Maar dan heb je ook wat. Namelijk vooral een heel wit strand en blauw water. Hier kon ik dan eindelijk zeggen dat ik Zuid Amerika helemaal had doorkruisd van de Beagle Canel bij Ushuaia, de Zuidelijkste stad, tot aan de Caribische Zee bij Cartagena, de Noordelijkste stad van Zuid Amerika. Hier werden we wel om de 5 minuten belaagd door locals met kettinkjes en armbandjes en....voor massages. Wij wilden gewoon een beetje relaxen en lekker zwemmen. Maar na wat stuntwerk op een boomstam in het water (zie foto`s) was ik toch wel toe aan een massage. En die viel niet tegen. In Cartagena was het uitgaansleven toch wel een stuk beter dan in de andere plaatsen. Dus hebben we hier maar een kleine kroegentocht gehouden tot in de vroege uurtjes..

Taganga
Op zondag 17 mei vertrok ik richting Taganga, een kleine badplaats niet ver van de grens met Venezuela. De rest bleef nog even in Cartagena. Zij zouden pas de volgende dag naar Taganga vertrekken. Na weer een lange hectische reis kwam ik hier na 6 uur rond 17:30 in de avond aan. Dat was geen record tijd. Na wat zoeken vond ik hier een leuk apartementje dat ik moest delen met iemand anders, met uitzicht op zee. Leek mij goed. Al die eerste avond ben ik `s avonds om 23:30 met zo`n 35 anderen met een boot meegegaan voor een private dance party ergens in een andere baai in het naastgelegen Tayrona National Park. Leuk, al was er wel plek voor 300 mensen. Ook heb ik in Taganga mijn Rescue Diver cursus gevolgd. Erg gaaf. En nu kan ik dus ook duikers in nood helpen. In Taganga was het verder weer één grote reüni met mensen die ik vooral kende vanuit Montañita: zoals: Nick (NZ), Joe (NZ), Hermey (NZ), Naomi (Aus), Jules (Aus), Liesbet (Bel), Till (Dui), Shane (Ier) en Maritza (Peru). Allen waren hier. Gezellig dus.

Zo, en dan nu even een stukje onder het kopje: `Als ik het hier opschrijf dan is het gelukkig allemaal alweer achter de rug` Hè, pa en ma? :-)

Cuidad Perdida
Met de eerste 6 van de bovengenoemde namen ben ik op 22 mei begonnen aan een hike met gids naar Cuidad Perdida. Oftewel `De Veloren Stad`. Deze stad ligt midden in de jungle en was vroeger een hele belangrijke plaats voor het Tayrona volk dat hier leefde. Ze verlieten echter deze stad toen in 1542 de Spanjaarden te dicht in de buurt kwamen, op zoek naar goud. Deze hiketocht zou 5 dagen gaan duren en was te vergelijken met de hiketocht naar Machu Pichu in Peru. Alleen moesten we nu door een ruig oerwoud en was het hier snikheet en benauwd. Verder was het parcourt behoorlijk zwaar. En met zo`n 17 kilo op je rug hou je geen t-shirt droog. Dus die hadden de mannen dan ook maar uitgetrokken. Gedurende deze tocht waande ik me af en toe wel in Rambo-land, want we kwamen regelmatig zwaar bewapende militairen tegen. Dit gebied wordt namelijk bewaakt, want ze willen niet dat toeristen worden overvallen door guerilla's. Maar de laatste toeristen waren hier in 2004 gegijzeld. Dus dat is al weer even geleden. Alleen was er drie weken geleden wel een chauffeur van een andere toerische organisatie door z`n hoofd geschoten. Die had pech, zullen we maar zeggen... De eerste dag liepen we zo`n 5 uur en kwamen we vlak voor donker aan bij onze eerste slaapplaats, een soort houten boerderij. We sliepen hier gewoon in hangmatten. Ligt trouwens prima. De volgende dag werd ons gevraagd of we inetresse hadden in een bezoekje aan een klein cocaïne laboratorium. Waarom ook niet. We zijn hier nu toch. Uiteraard was deze plek verscholen in het oerwoud en mocht je geen foto`s nemen van de gids in z`n laboratorium. Maar dit was eigengrond, dus de militairen kwamen hier nooit. Het was maar klein, maar toch wel geinig. Hij liet ons zien hoe je cocaïne kan maken. Met heel veel cocabladeren voor slechts een heel klein beetje cocaïne. En verder komen er heel wat giftige stoffen aan te pas. Maar die worden er aan het eind van het proces allemaal weer keurig uitgedestilleerd. Dus eigenlijk is het gewoon een heel gezond plantenextract. :-) De volgende twee dagen waren het zwaarst en moest er flink geklommen worden. Maar het uitzicht was vaak fantastisch en af en toe gingen we zwemmen bij flinke watervallen. Op de derde dag kwamen we aan in `De Verloren stad`. Toch wel mooi, die ruïnes zo midden in het oerwoud. En het was duidelijk dat dit ooit een flinke stad was geweest. Na een rondleiding op de vierde dag, gingen we weer terug en liepen we in 2 dagen weer naar het startpunt. Zo! Dat hebben we ook weer overleefd. :-) Daarna reden we weer terug naar Taganga. Die avond hielden we daar een klein afscheidsfeestje, want de groep zou de dag daarop uitelkaar vallen, omdat iedereen een andere kant op zou gaan.

Cartagena (vervolg)
Op 27 mei nam ik de bus weer terug naar Cartagena, want ik zou de volgende dag op een boot stappen voor een 5-daagse zeiltrip naar Panama. `s Avonds nog even de kapitein ontmoet voor de laatste instructies en toen alles gereed gemaakt voor de trip. Ik wilde eigenlijk nog wel een biertje halen `s avonds. Maar ik was zo moe dat ik om 21:30 in slaap viel en pas de volgende ochtend in m`n kleding weer wakker werd. Die middag stapte ik vervolgens in de haven van Cartagena op de boot. Op naar Centraal Amerika voor het laatse stukje van mij reis..........

Ja, het einde komt nu toch wel heel dichtbij. En ik moet zeggen dat ik terug naar huis komen nu nog spannender begin te vinden dan reizen door deze landen. Zal wel weer effe wennen worden denk. Momenteel ben ik al in Bocas del Toro, Panama en vertrek ik binnenkort naar Costa Rica en daarna waarschijnlijk rechtstreeks met het vliegtuig naar Guatemala voor het laatste stukje over land richting Cancun, Mexico. Maar dat zullen jullie allemaal lezen in mijn laatste verhaal......

Hasta luego todos!

En weer bedankt voor al jullie reacties op mijn vorige verhaal!!!

En ja, ook de foto’s zijn weer up-to-date tot aan Colombia.
Uiteraard zijn die weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda

Oja, en mocht je een mailtje willen sturen.
Mijn email adres is nog steeds: leon.acda@gmail.com