Bula!!

Dat is wat ik de afgelopen week ongeveer zo’n 30 keer per dag hoorde. ‘Bula!!’ betekent ‘Hallo’ in Fiji en dient vooral hard te worden uitgesproken. Fijianen zijn echt dol op dat woord en roepen het de hele dag door. Daarnaast heb je ook de ‘Bula-dans’, heet het gemiddelde reisbureau ‘Bula’ en heet de pas waarmee je kunt eiland hoppen ‘Bula-pas’. Ik ben van plan om het gedurende de rest van mijn reis ook af en toe hard “Bula!!” te gaan roepen. Kijken of het op die Zuid Amerikanen net zo’n afschrikwekkende werking heeft als dat het soms op mij had …

Maar waar was ik ook alweer gebleven met mijn verhaal. Jee…dat is alweer lang geleden. Oja, ik heb verteld dat ik vanuit Melbourne de Great Ocean road had afgereden. Ja, dat was helemaal top! Wat is het daar prachtig zeg en heerlijk rustig. Ik heb daar trouwens ook nog een vlucht gemaakt met een helicopter boven de 12 Apostelen. Super gaaf om die dingen vanuit de lucht te zien (zie foto’s). Daarna weer terug naar Melbourne voor de laatste twee dagen die ik nog bij Vince en Issy doorbracht. Op 22 januari namen we afscheid en ging voor mij weer een nieuw avontuur beginnen..

Ja, want op 22 januari vloog ik via Sydney en Brisbane uiteindelijk naar Manilla voor weer een nieuw Filippijnen avontuur. Ik kwam begin van de avond aan en had besloten de nacht door te brengen in een goed hotel in de stad. Uiteraard werd ik meteen al een oor aan genaaid door de taxi chaufeur, die 1000 (20 Euro) pesos rekende voor een ritje waar ik later 200 pesos voor betaalde. ’s Avonds nog een biertje wezen halen in de ‘Green Belt’, een zwaar beveiligd uitgaansgebied voor de meer welgestelde Filippijnen. Maar niet laat gemaakt want ik was bek af en…

..de volgende dag moest ik weer op tijd op, want om 09:30 vloog alweer richting Puerta Princessa op het eiland Palawan. Nog even gezeik met de taxi chauffeur die me naar het verkeerde vliegveld had gebracht, maar hij kreeg 200 pesos (4 Euro) en geen peso meer. Natuurlijk was het vliegtuig vet vertraagd. Had nog 2 uur kunnen slapen! Maar uiteindelijk stegen we op en landden we ook weer keurig (wel zo prettig). Die middag heb ik alleen de stad een beetje verkend. Het leuke hier is dat er eigenlijk weinig toeristisch is, want er zijn hier ook bijna geen toeristen.

De volgende dag ben ik naar El Nido gegaan. Dit is een vissersdorpje in het Noordwesten van Palawan, zo’n 250 km van Puerto Princessa. Hier is het toerisme wel in opkomst. En begrijpelijk, want dit dorpje ligt aan een hele mooie baai vol eilandjes met stijle rotsbergen en witte standjes. Het deed me heel erg denken aan Halong Bay in Vietnam. Wat logisch is, want Vietnam ligt hier namelijk aan de overkant kant van de Zuid Chinese zee. Om er te komen moet je wel wat geduld hebben want de wegen zijn grotendeels nog overhard en het kostte dan ook zo’n 7 à 8 uur om er te komen. ’s Avonds nog wat wezen chillen met wat andere backpackers in een heel klein hutje waar ze bier verkochten. Maar om 22:00 hield het echt overal op.

Op 24 januari ben ik de eilandjes maar eens van dichtbij gaan bekijken door met weer zo’n typische Filippijnse boot te gaan eiland hoppen. Ik moest wel even duimen dat we het droog zouden houden, want er hingen wat dreigende wolken in de baai. Ook had ik besloten om tijdens deze trip twee duiken te gaan maken, want het moest hier erg mooi zijn. En dat klopte. Geen grote vissen gezien, maar wel weer het gevoel dat ik in een aquarium rondzwom. Daarna hebben we op één van de paradijselijke strandjes geluncht. Er werden gewoon een paar net gevangen vissen boven een vuurtje geroosterd en daar werden wat aardappelen en groente aan toegevoegd. Prima voedsel. En bovendien brak vanaf dat moment ook de zon nog eens door, dus dat was helemaal geweldig. Na nog wat andere eilandjes met mooie baaien bezocht te hebben gingen we weer terug naar El Nido.

De volgende dag ben ik naar de Underground River geweest. Dit is een 8,2 km lange rivier onder de grond van het eiland Palawan, die wellicht genomineerd wordt voor één van de 7 ondergrondse wereld natuurwonderen. Dit was weer zo’n 200 km (5 uur) terug en lag ongeveer ter hoogte van Puerta Princessa, aan de andere kant van het eiland. Onderweg kwam ik er achter dat ik weer eens iets had achtergelaten in El Nido. Het is ook niet te geloven. Als me hoofd ook niet vast zat…

Even een tussenstand: 4 zonnebrillen (1x Boracay, 1x Spot X, 1x Bondi Beach, 1xTassie), 1 memory stick (Ayers Rock), 1 USB stick (Alice Springs), 1 simcard (Melbourne), 2 shirts (1x Tassie, 1x El Nido) Ik ben echt zo’n slak die een spoor van verloren spullen achter zich laat. “Koppie d’r bij!” :)

Maarrr, de ondergrondse rivier. Die is inderdaad heel mooi. Om er te komen moest ik eerst met weer zo’n wankelbootje met zijspan over een vrij wilde zee. Geen garantie dat camaera’s droog bleven dus. Maar gelukkig ging alles goed. En vervolgens werden we met zo’n 10 man een krap roeibootje geplaatst en gingen we samen met een gids door een opening in een rotswand de ondergrondse rivier op. Hier konden we met behulp van een zaklamp allerlei stalagmieten en –tieten bekijken die volgens de grappige gids allemaal op iets leken. Zo had je de ‘male mushroom formation’, de ‘cathedral formation’, de ‘cucumber formation’ en de ‘naked female formation’. Na deze leerzame tocht ben ik weer terug naar Puerta Princessa gegaan voor alweer mijn laatste dag op dit mooie eiland. De volgende morgen vloog ik namelijk alweer terug naar Manilla en ’s avonds verder naar Sydney. Het had weinig gescheeld of ik had nog een nacht in Manilla doorgebracht. Want het vliegtuig was overboekt en vrijwilligers konden een gratis nacht krijgen en het luxe ‘Manila Hotel’ en 400 US$. Nou, dat leek me als schrale backpacker wel wat! Helaas was het uiteindelijk niet nodig en vloog ik dus op 27 januari weer terug naar Sydney.

’s Ochtends 28 januari kwam ik hier aan. Gelijk ingecheckt in de YHA Sydney Central en vervolgens heb ik eigenlijk alleen maar wat geinternet, in het centrum van Sydney rondgekeken en m’n gestalde surfboard opgehaald. ’s Avonds nog even naar de Sidebar (kleuterbar) en de Ierse Pub Scruffy Murphy’s geweest. Bij de laatste speelde een goede live band. Dus dat was wel gezellig.

En toen hop alweer het volgende avontuur, want voor de komende 9 dagen stond Fiji op het programma. s’ Ochtends nog wel even wat stress, want ik had me verslapen. Ik werd pas om 10:30 wakker en moest al om 10:00 uitchecken. Daarnaast wilde ik weer wat rotzooi naar huis sturen via de post en moest ik de vins ergens van m’n surfboard laten halen. Anders mocht ie niet mee het vliegtuig in. Maar waar vind ik Torquay sleutels op dit tijdstip. Gelukkig Maintenance YHA had ze. Ik vloog om 13:55. Dus moest toch echt uiterlijk 12:00 de shuttle bus pakken. Dus het lukte allemaal maar weer net. Eenmaal op het vliegveld, om 13:00, bleek het erg rustig te zijn. Ik denk dat ik met nog geen 100 man in een Boeing 747-400 naar Nadi, Fiji ben gevlogen. Iedereen z’n eigen drie stoelen dus. Lekkur hoor! :) Op het vliegveld werden we ontvangen met live muziek van een Fijiaans trio en kregen de dames een schelpen ketting. Hier hoorde en las ik voor het eerst het woord “Bula!!” Ik verbleef die nacht in het Nadi Bay Resort, waar ik een dorm room had geboekt. Hier loopt al het personeel met bloemen in hun haar. De vrouwen zelfs met een bloemen krans. Daar heb ik mezelf maar eens getrakteerd op een goed stukje vlees en een koffie met sambuca. M’n tweede sinds deze reis, dus dat werd wel weer eens tijd. Ook hier speelde weer live muziek en er hing een gezellig sfeer. Dus nog maar een biertje genomen. Om 23:00 nog even achter het internet gekropen, want dat kon hier 24 uur per dag en dat zou de komende dagen wel eens anders kunnen zijn.

s’Ochtends om 05:00 (18:00 NL-tijd) zou ik via de computer of telefoon proberen aanwezig te zijn bij een unit-meeting van m’n werk. Werk?? Maar dat ging helaas mis. Ik weet nu dat “half nine” in het Engels “half tien” betekent en geen “half negen”! Had dus m’n telefoon verkeerd ingesteld. Was dus een uur te laat wakker. Bovendien bleek dat ’s nachts de stroom was uitgevallen en de computers het dus sowieso niet deden. Gevolg van dit alles was wel dat ik nu ook pas om 07:10 i.p.v. 06:10 m’n bed uit ging en ik om 07:20 werd opgehaald voor m’n Island Hopping tour bij de Yasawa Islands. Fuck! Dat werd dus geen ontbijt en als een gek m’n tas inpakken. Ik ging dus weer zo fris als een hoentje de bus in. Die dropte ons in de haven, waar we werden opgepikt door de Awesome Adventure boot. Die later met hoge snelheid de haven weer uit vloog. En toen zagen waar we voor gekomen waren. Paradijselijke eilandjes, sommige met nog geen 100 meter doorsnee. Helaas zat mijn zonnecreme in m’n grote tas in het bagage ruim, waardoor ik na 5 uur varen zo rood was als een kreeft. Mmmm..goed begin. Iedereen op de boot had zo’n beetje een andere tocht geboekt. Maar Pascal en Philip, twee Zwitsers met wie ik de kamer deelde in Nadi Bay Resort, bleken dezelfde 7-daagse tour als ik geboekt te hebben. Da’s mooi, want dan heb je alvast wat mensen om je heen waarmee je kan optrekken. Het is hier namelijk gebruikelijk om maar 1 of 2 dagen op een eiland door te brengen en dan door te gaan naar het volgende eiland. Wij hadden echter een vast pakket en deden dus dezelfde eilanden aan. Onze eerst overnachting was op Tavewa Island, het verste eiland van de groep. Hier verbleven we in het Coral View resort. We werden met een kleine boot vanaf de grote boot naar het eiland gebracht. En natuurlijk valt er net op dat moment een tropisch buitje naar beneden. Shit! Op het strand stond alweer een band ons een welkomslied toe te zingen en schreeuwden ze “Bula!!” en wij schreeuwden “Bula!!” terug. Eenmaal op het strand werden we door de hele crew welkom geheten met een hand en er werd op een holle boomstam getrommeld. Na deze welkomsceremonie ging iedereen een beetje relaxen in hangmatten of op ligbedden. Later die middag ben ik met Philip en Pascal wezen snorkelen. Toen zagen we pas hoe mooi het hier onderwater was. Echt super. Ook kwam het oerinstinct weer eens in ons boven en zou en moest er op een verlaten strandje een verse kokosnoot worden gekraakt, kokosmelk worden gedronken en verse kokos worden gegeten. Ik ben ondertussen expert op dit gebied. Dus ik deed het even voor, wat wel weer de nodige zweetdruppels kostte. Maar met behulp van een scherpe rots lukte het toch weer. We besloten er ook twee mee te nemen naar het kamp en die hebben we met, jaja, MIJN Zwitserse legermes opengesneden (hadden die Zwitsers allebei niet meegenomen!). En toen hebben we Bundi Rum aan de kokosmelk toegevoegd. Hatsee! Verse Malibu! Heerlijk. Toen de Kokosmelk op was deden we gewoon wat cola in de kokosnoot. Bundi Coke vanuit een kokosnoot. Ha! Om 18:45 werd er weer op de holle boomstam getrommeld en dat betekende schaften. Warm buffet, prima binnen te houden. Daarna kregen we les in de ‘Bula dance’, zeg maar Amsterdamse Shuffle en de ‘Snake dance’, polonaise maar dan met koppels naast elkaar.
Ach, je moet wat. Ik eindigde de avond met het spel Uno. Iedereen schijnt het te kennen, maar voor mij was het nieuw. Bleek gewoon een soort “Pesten” te zijn, maar dan met andere kaarten.

De volgende dag heb ik met zo’n 8 anderen een Cave tocht gemaakt op het eiland Saiwalau. Dit was een gave grot in het water. Het eerste deel was aan de bovenkant open en daar was voldoende licht. Maar vervolgens moesten we, met duikbril op, op 1,5 meter diepte door een tunnel van 3,5 meter lang zwemmen en dan kwam je in de donkere grot. Natuurlijk had de gids een zaklantaarn mee en dat gaf onderwater in de grot echt een heel mooi effect. Hij vertelde ook dat de Fijianen heel lang dachten dat hun god in deze grot woonde en dat ze daarom hier heen kwamen om heel dicht bij hem te kunnen zijn. Na driekwartier gingen we weer terug. Die middag ben ik nog wat op het eiland gaan rondkijken en heb ik nog ben een keer wezen snorkelen. Verder gerelaxt, zoals hier eigenlijk ook de bedoeling is.

Op 1 februari ben ik samen met vier anderen naar de Blue Lagoon gekayakt. Dit was de naam van een mooie baai op een ander eiland. Snorkels weer mee, want de naam beloofde veel. Hier werden we eerst nog weggstuurd, want een groot deel bleek privé terrein van een groot resort te zijn. Maar vlak naast het terrein was geen probleem. En het was inderdaad weer één groot aquarium. Op de terug weg moesten we even vaart maken, want er hing overal om ons heen een nogal dreigende lucht. En nog geen vijf minuten na dat we terug waren kwam het echt met bakken uit de hemel. Het regende zelfs zo hard dat je de andere eilanden niet meer kon zien liggen. Lekker hebben wij weer zo’n uur voordat we weer met een klein bootje naar de grote boot gebracht zouden worden. Toch hadden we mazzel, want juist op dat moment werd het droog. Na weer een afscheidsritueel werden we weer naar grote Awesome Adventure boot gebracht. Hop door naar de volgende bestemming, de Wanna Taki Cruise. Dit betekende dat we een nacht op een boot gingen doorbrengen. Eenmaal op de boot werden we welkom geheten en kregen we een welkomsdrankje. Als het aan de schipper lag, dan werden er aanboord veel cocktails genuttigd. Vooral de FMU oftewel “Fuck Me Up” cocktail werd aangeprezen. Als je er drie wist te drinken, dan mocht je de volgende dag het recept opvragen. Klonk uitdagend! Na wat relaxen en weer een warm buffet, heb ik om 20:30 samen met Philip en Jamie, de aanwezig duikinstructeur, voor het eerst een nachtduik gemaakt vanaf deze boot. Eigenlijk zou Aussie Sharon ook meegaan, maar die raakte na 5 minuten onderwater al in paniek. Dus die hebben we weer terug op de boot gezet. Ik vond het echt geweldig! Ieder had een zaklamp bij zich, waarmee we onderweg net voldoende licht hadden om onze weg te vinden. Alles ziet er ’s nachts onderwater anders uit: er komen bloemen uit het koraal, andere vissen en de ogen van roofvissen lichten rood op. We zagen dan ook: Baracuada’s, Inktvissen en ook twee ‘Blue spotted Stingrays’! Na zo’n 50 minuten kwamen we weer boven. Ik vond het super en wil het zeker nog eens doen. Daarna was het tijd voor de eerste “Fuck Me Up”. Jezus, wat is dat spul sterk zeg en nog net geen maatbeker vol. Gaat zeker veel van die Fiji “Bounty” Rum van 58% alc in. Maar wel lekkur! Daarna hebben we gevist met behulp van een stuk visdraad, een stukje lood en een haak. Als aas gebrukten we stukjes Baracuda. Jummie! Ondertussen dronk ik Kava met de crew. Dit is de magische drank van de Fijianen. Zeg maar wat bier is voor ons, maar dan zonder alcohol. Het wordt gemaakt door een zak met kruiden te weken in een grote kom met water. Net als een theezakje, zeg maar, maar dan 20x zo groot. Vervolgens beheert één man de kom en deelt mbv een halve kokosnoot de Kava uit aan de aanwezigen. Het wordt gezien als de enige legale drugs op Fiji. Ik ving ondertussen geen enkele vis. Maar dat kwam denk ik door de ‘Fuck Me Up’ en de vele kommetjes Kava. Rond 23:00 lag iedereen op bed, maar ik ben tot 01:30 bij de crew blijven zitten pratend over van alles.

De volgende morgen heb ik eerst met de Zwitsers weer wat gesnorkeld. Ik kreeg trouwens gedurende het snorkelen continu gezelschap van zo’n 8 kleine zwart-gele visjes, die zich kennelijk bij mij wel veilig voelde. Ze beleven continu naast m’n hoofd of zelfs voor m’n duikbril zwemmen, zodat ik ze wel moest zien. En als ik de diepte in dook, dan gingen zij de gewoon mee! Echt lachen. ’s Middags werden we weer opgehaald door de Awesome Advertures boot en werden we afgezet bij het eiland Waya Lailai. Ook hier weer het hele ritueel. Dus schreeuwden we weer een paar keer “Bula!!”. Op Waya Lailai stond een flinke berg. Dus een uitdaging. Die middag ben ik samen met Louis, een maffe Nederlander, en Marie (Fr. Canadees) boven maar eens een kijkje gaan nemen. Viel niet mee, want het had flink geregend en het pad was één grote modderpoel. Louis dacht wel op z’n slippers te kunnen. Was geen succes, dus toen maar verder op blote voeten. Boven kwamen we de ‘guided tour’ tegen die een half uur voor ons was vetrokken. Bleek dat we niet de weg naar de top hadden genomen, maar naar de “Wobbeling Rock’, een grote ronde rots die, als een olifant er tegen aan zou leunen, wellicht van de berg zou kunnen rollen. Ach, dan maar geen top, want plots kwam het weer met bakken uit de hemel. Gelukkig konden onder deze rots wel schuilen. Maar de terugweg, zo na zonsondergang, zou wel eensa leuk kunnen worden. Hoewel ruim een kwartier voor ons vertrokken hadden we de mensen van de guided tour zo ingehaald en waren wij precies voor etenstijd terug. Gelukkig, want het was al aardig donker. Die avond werden de dansen weer eens herhaald, maar dit keer niet door mij. Geen zin. Na dit dansgedoe hebben we een paar ‘drinking games gespeeld. Dat was weer lachen, vooral omdat Louis al na een uur als een balletje was en na twee uur echt afgevoerd kon worden.

De volgende ochtend had ik wel wat last van nadorst, maar na wat koffie en jus d’orange ging het wel weer. Vandaag stond een shark-feed snorkeltrip op het programma. Klonk leuk. En dat was het ook. Na zo’n 15 minuten met een speedboot na het juiste rif gingen we met drie gidsen te water. Die hadden kleine visjes als aas meegenomen. En niet veel later zwommen er zo’n 6 ‘White Tip Reef Sharks’ van een meter tussen ons door. Je kon ze zelfs aanraken. Dat smaakte echt naar meer en ik had daarom besloten om op mijn laatste dag naar Pacific Harbour af te reizen voor een duik met grote haaien. Die middag heb ik weer lekker gerelaxt in een hangmat en wat rond gekeken op een klein marktje van het enige dorp op het eiland. Ook ben ik nog een uurtje gaan vissen met een gids en drie anderen. Maar plots werden we overvallen door een mega regenbui en zijn we zelfs gaan schuilen in een grot op een ander eiland. Een van de anderen zouden we vandaag vanaf de visserboor op de grote boot afzetten en had daarom z’n tas met laptop meegnomen. Die tas was dus doorweekt. Ik had mijn digitale camera in een regenjas gestopt, maar die bleek ook niet waterdicht. Plots deed m’n flitser het niet meer. Godv.! Die avond kregen we een optreden van de mensen van dit dorp te zien. Het waren vooral mannen die allerlei dansen ten uitvoer brachten. De leukste was de laatste, waarbij ze met een brandende staaf, zoals ik op Fraser had gedaan, allerlei kunstjes wilden uitvoeren. Maar dat ging nog al wat keren mis en dan hoorde je steeds ‘Sorry’. Iedereen moest flink z’n lach inhouden. Daarna heb ik, jaja, voor het eerst sinds deze reis gepokerd. Een Nederlander, Berger (mooie naam), had namelijk z’n pokerset meegenomen. Ik denk dat ie dat gebruikte om z’n reis bij elkaar te sparen, want hij was erg goed en won dan ook het toernooitje van ons allen.

Op onze laatste dag op Waya Lailai kon ik het weer niet laten en heb ik samen met Philip weer een duik gemaakt. Het was hier dan ook zo goedkoop. We betaalden 85 Fiji dollar en dat is gelijk aan 37,5 Euro. Ook nu zouden we weer haaien gaan voeren. Onze duikinstructeur nam een speer mee, waar hij dood eenvoudig de een na de andere vis aan rijgde, daar vervolgens onderwater de kop van afbeet en daarna voerde aan de haaien. Jummie. Ook voerde hij een mega grote Murene, een soort grote zeeslang. En die mochten we vervolgens aaien. Voelde echt super zacht aan. Wel voorzichtig, want die beesten zijn levensgevaarlijk. Maar hier in Fiji kan echt alles! :-) Die middag sprongen we weer op de grote boot voor onze laatste bestemming, South Sea Island. Dit was het eerste paradijselijke eilandje dat we bij vertrek vanaf het vaste land hadden gezien. Het lag midden op een koraal rif en was nog geen 100 meter in doorsnee. Hier kwamen we pas tegen de avond aan. We konden dus nog wel net zonsondergang zien. ’s Avonds weer met een groepje Uno gespeeld en daarna ging iedereen toch alweer vrij snel naar bed. Je wordt namelijk gewoon lui in dit land. Nu snap je ook beter waarom die lui (leuke zinspeling) in dit land hier niet echt hard werken. Net als in vele andere landen trouwens. Je wordt gewoon mega sloom van dit weer.

De volgende morgen werden we naar Mana Island gebracht. Om vervolgens over te stappen op een grote zeilboot, voor onze afsluitende booze-cruise. Alle drank aan boord was inclusief en we begonnen met Champagne! Net als gisteren trouwens was het weer gelukkig fantastisch. Volop zon, dus ik had me maar weer eens goed ingesmeerd. Tijdens deze tocht hebben we dorpje op een eiland bezocht. Hier werden we officieel ontvangen met het gehele Kava ritueel. En daarvoor moet één van ons dertigen de rol van de ‘chief’ spelen en een andere zijn adjudant. Ja inderdaad, ik speelde de chief en Philip mijn adjudant. Want wij hadden al veel Kava-ervaring. :-) Wij moesten vooraan tegenover de mannen van het dorp zitten. De man die de Kava beheerde gaf mij met veel ritueel en geklap de eerste kom. Vervolgens moest ik eerst klappen, ‘m bedanken en tot slot die kom helemaal leegdrinken. Leuk om te doen! Daarna was Philip aan de beurt en daarna wie wou. Daarna bezochten we het eiland, Modriki. Hier is de film ‘Castaway’ met Tom hanks opgenomen. Erg mooi daar. Ook hier kon ik het weer niet laten om Tom Hanks na te doen en eerst een kokosnoot uit een boom te gooien en deze vervolgens weer te openen, zodat we weer met een groepje kokos konden eten op dit verlaten eiland. Daarna voer de boor weer terug naar Mana Island, vanaf waar wij met de grote boot terug naar Denarau Marina, de haven bij Nadi voeren. Daar waren we rond 18:00. Hier was het heel snel afscheid nemen, want de bussen stonden al klaar. Ik ging echter met een taxi, want ik wilde naar Pacific Harbour en daarvoor moest ik bij de publieke busterminal in stad zijn. Vanaf hier kon ik met een minibus richting Pacific Harbour. M’n surfboard, die ik niet gebruikt heb hier, werd onder de voeten van de medereizigers geschoven en gaan met die banaan…Nou de chauffeur ging inderdaad als de brandweer en z’n inhaal manoeuvres waren behoorlijk afschrikwekkend. Maar ja, ik mocht niet zelf rijden. Het was een lange tocht van wel bijna 3 uur langs de kust van Viti Levu, het hoofd eiland. Ik kwam om 22:00 in Pacific Harbour aan. Hier verbleef ik in de Pacific Safari Club, die bijna leeg was. Ik kreeg van de barman wat noodles, want voor de rest was er niets open. Daarna ben ik al snel naar bed gegaan.

En toen 6 februari, de grote dag. Het was schitterend weer. Dus mooi weer om te duiken…

En wat hebben ‘Bull’,‘Lemon’, ‘Nurse’ en ‘Silver tip’ met elkaar gemeen? Nou…het zijn allemaal hele flinke haaien! Vooral de Bull Shark, want dat beest kan makkelijk 5 meter worden en heeft een indrukwekkende rij tanden. De kleinere ‘Silver tip’ shark is daarentegen het agressiefst en dol op duikersarmen en -benen…

Die dag heb ik echt de mooiste duik van m’n leven gemaakt. We vertrokken ’s ochtend met een boot en zo’n 10 duikers plus 3 instructeurs richting de duikspot, hilarisch ‘ The Bistro’ genaamd. We werden op de boot kort gebrieft over wat we konden verwachten en wat we wel en vooral niet moesten doen. En toen gingen we voor onze eerste duik. Ik dook samen met buddy Sean Barker, een Australiër die onderzoek deed naar Bull Sharks. Goede buddy dus. Eenmaal in het water keek ik gelijk naar beneden en daar zag ik direct al een stuk of 5 flinke haaien, van zeker een meter of 3. Oeps! We daalden met z’n allen af naar zo’n 24 meter, samen met een paar kliko’s gevuld met visafval. Vervolgens begonnen de intructeurs de haaien en andere vissen te voeren mbv die kliko’s vol vis. Wat we toen zagen was echt ONGELOVELIJK! Er kwamen vele ‘Nurse Sharks’ en ‘Bull Sharks’ op af. Vooral die laatse zijn indrukwekkend door hun enorme omvang en hun enorme rij duidelijk zichtbare tanden. Dat geld trouwens ook voor de iets kleinere Lemon Shark. En ze kwamen soms heel dicht bij je. Eentje kon je zelfs even aaien als je snel was. Voor de rest zwommen er enorme zwermen Giant Travelli’s om je heen, waarvan je met sommige ook in één keer een heel dorp te eten kunt geven. Sommige wegen namelijk makkelijk 100 kg. Ik wist niet was ik zag. Ik vond het echt helemaal super en wilde ook eigenlijk niet meer omhoog toen bij sommige anderen de lucht dreigde op te raken. Toen even een half uur rust en toen nog zo’n duik op 18 meter. Iets minder haaien maar nog steeds genoeg om goed op je tellen te passen, want er waren dit keer veel minder onvoorspelbare Silver Tip Sharks en die willen nog wel iets te nieuwsgierig worden. Vooral al ie denkt dat je flippers op de staart van een zeehond lijken. Sean had gelukkig een onderwater camera bij zich, en hij zou wat foto’s sturen, dus foto’s volgen nog. Ik kwam die middag met een grote glimlach uit het water en die is niet meer weggaan. ’s Middags heb ik in de stromende regen (onder afdakje) nog naar een soort tribal dance show gekeken in het Cultural Art Centre en vervolgens heb ik de minibus terug naar Nadi Bay Resort gepakt. Daar kwam na 3 uur rijden pas om 19:00 aan. ‘s Avonds was er weer live muziek, maar ik vond het al gauw gesneden en ben m’n bed ingerold.

De volgende morgen vertrok ik weer richting Sydney. En daar ben ik nu dan ook. Lekker warm hier en volop zon. Gisteren afscheid moeten nemen van m’n surfboard, want ik heb ‘m weer terug verkocht aan de surfshop in Bondi Beach. Ik wilde ‘m eigelijk naar huis sturen. Maar dat kostte ongeveer net zoveel als het board zelf en om er nou mee in Zuid Amerika te gaan slepen leek me niet zo’n goed idee.

Vandaag 8 februari is dus m’n laatste hele dag in Australië. Best een raar gevoel. Nu ik vanuit Fiji hier weer terug ben, wil ik eigenlijk helemaal nog niet weg. Ik zou best nog even naar het Westen van Australië willen gaan. Het liefst met een auto. Lijkt me gaaf. Maar ja, daar is geen tijd meer voor. Morgen wacht me weer een heel ander avontuur. Dan stap ik in het vliegtuig naar Buenos Aires, Argentinië en kan ik alleen nog maar Spaans praten. Want Engels spreken ze daar amper. Ook weer super natuurlijk en ik vind het ook best spannend, omdat ik die wereld daar nog helemaal niet ken. Ben benieuwd wat me daar te wachten staat.

Bedankt weer voor jullie reacties!
En de foto’s zijn weer up-to-date!! Dus ook die van het vorige verhaal.
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda


Ik sluit af met te zeggen dat ik tot nu toe een fantastische tijd heb meegemaakt in Australië, Filippijnen en Fiji. Ik zou het zo weer over doen. Maar ik moet nu verder en morgen stap ik dan ook de Spaanse sprekende wereld van Zuid Amerikaanse in….

Daarom…

Adios! Y hasta la proxima vez!

Léon