Cascade.....doe mij maar Heineken!

Cascade is het locaal gebrouwen bier op Tasmanië. Wat een bocht. Dat ze dat nog bier mogen noemen. Kennelijk was de familie van Heineken hier nog niet langsgeweest, toen de Engelsen Tasmanië weer van ons afpakte. Dus toen ik laatst in een Ierse pub in Hobart (Tasmanië) was heb ik maar wat reclame gemaakt voor het goudgele sap uit Nederland. Dit was namelijk de enige tent op het eiland waar ik Heineken op de tap had gezien. Maar ja, detail. Nu weer terug naar het verhaal van de afgelopen weken.

Op 3 januari kwam ik ’s ochtends met de Greyhound in Melbourne aan. Daar werd ik opgepikt door Vince, een vriend die had leren kennen op Boracay in de Filippijnen. Vince had gezegd dat wanneer ik in Melbourne was gewoon bij hem thuis terecht kon. En hij woonde in het centrum van Melbourne, dus dat was super relaxed. Daar leerde ik z’n kamergenoot, Isabelle (‘zeg maar Issy’) kennen. Zij studeerde nog en huurde bij Vince een kamer….tje. Dat werd nu trouwens mijn kamer. ’Huh?...waar slaap jij nu dan?’ ‘Oh gewoon, naast Vince, in z’n twee-persoons bed.’ Ja ja, gewoon kamergenoot… Die middag heeft Vince me gelijk maar even de stad laten zien. Eerst even langs Federation Square, waar altijd wel straatartiesten in de weer zijn. In Melbourne zie je sowieso heel veel straatartiesten en muziekanten. Het is een beetje de culturele hoofdstad van Australië. Die middag zijn we ook nog even naar de top van de Eureka building geweest. Dit is de hoogste toren op het Zuidelijk halfrond (hoe hoog moet ik nog even op zoeken) vanaf waar je een prachtig uitzicht hebt over de hele stad. ’s Avonds zijn we met z’n drieën ook nog even een aantal barretjes afgeweest, waaronder naar een gezellig dakterras, vanaf waar je een prachtig uitzicht had over de skyline van Melbourne. Hier leerde ik ook nog wat vrienden van Vince kennen. Maar ik had in de bus niet zo heel veel geslapen, dus om 01:30 was ik helemaal gesloopt en leek het me verstandig om naar bed te gaan.

Op 4 januari moest ik ook nog eens heel vroeg m’n bed uit, want…..vandaag vloog ik alweer naar Alice Springs! Ik had namelijk een 3-daagse rondreis geboekt naar Ayers Rock en Kings Canyon en die begon ’s ochtends op 5 januari vanuit Alice Springs. Ik werd ’ s ochtends om 6:15 al opgehaald door een busje die me naar het vleigveld bracht en om 08:30 steeg ik op. Alice Springs, is eigenlijk maar een kleine stad die echt in het midden Australië ligt. Letterlijk in ‘the middle of nowhere’ . Het was er lekker zonnig en heet, zo’n 37 graden, maar niet vervelend want het was droge lucht. Daar verbleef ik in de Heaven Lodge. Nou ‘heaven’ was wat overdreven (hoop ik), maar het zag er best redelijk uit. ’s Middags maar even in het kleine centrum gaan neuzen. Maar het was zondag, dus veel was er niet open. ’s Avonds heb ik, op uitnodiging van wat Australiërs, nog even wat gedronken op het buitenterras van ons hostel. Een van die AustralIërs had echter veel te diep in z’n glaasje gekeken en liep plots vol met z’n hoofd tegen een muur …Auw….dat deed zelfs bij mij pijn.

De volgende morgen werd ik om 06:20, samen met vele anderen, bij ons hostel opgehaald voor onze tocht door de woestijn van Australië. Onze tour guide was Damon (zeg meer Damo (scheelt toch een letter)). Damo was een grappige gast (vond ie zelf ook) die er aan gewend was dat er meer vrouwen dan mannen op deze trip meegingen. En dat was nu ook het geval. Maar liefst 18 vrouwen en slechts 6 mannen. Helaas nou niet bepaald 18 modellen, maar de meesten waren wel gezellig. Uiteraard was ik weer eens de enige Nederlander. Al gauw reden we op een verlaten snelweg richting Uluru, oftewel Ayers Rock. Onderweg nog wel even wat drank inslaan bij een ‘road house’ , want dat was verder niet echt verkrijgbaar in de dessert. Daarna doorgereden naar Ayers Rock Resort Campground. Hier hebben we even geluncht en gingen we vervolgens weer op pad. Eerst brachten we een bezoek aan Kata Tjuta. Dit is een groep enorme stenen bergen bij elkaar, waarvan de hoogste 546 meter hoog is en daarmee dus nog 200 meter hoger dan Ayers Rock. Een schitterend gezicht om deze bergen in het vlakke landschap te zien liggen. Verder zijn ze van enorme betekenis voor de Aboriginals en op het beklimmen van ze staat zo ongeveer de doodstraf. Maar je kunt er wel tussendoor lopen en dat is al indrukwekkend genoeg. Maar….wat ik misschien nog indrukwekkender vond…of beter gezegd irritanter…is het enorme aantal vliegen dat hier rondvliegt!! Met zo’n 50 tegelijk zitten ze op je lippen, ogen, oren, neus en vliegen ze om je kop heen. Daar wordt je echt gestoord van. Die beesten blijken op zoek te zijn naar vocht en het vocht wat wij mensen produceren spreekt ze wel aan, denk ik. Ze van je afslaan help niet echt, want ze komen net zo snel weer terug. Ik heb op een gegeven moment maar gewoon een handdoek of t-shirt om m’n hoofd gebonden om ze een beetje op afstand te houden. Anderen waren beter voorbereid en hadden een speciaal hoofdnetje. Die avond gingen we ook nog even de zonsondergang bij Ayers Rock bekijken…samen met nog zo’n 100 anderen van andere groepen. Wel gezellig, want iedereen had drank meegenomen. Daarna nog even naborrelen op de camping en toen slapen….in swags! Dat zijn een soort slaapzakken van dik canvasmateriaal met een matrasje erin. Hiermee kon je gewoon in de buitenlucht slapen. En als het dan begon te regenen, dan deed je een speciale canvas flap over je hoofd. Maar het zag er niet naar uit dat het ging regenen (ondanks voorspelling) want de hemel stond vol met sterren.

Tja, en toen werd het record vroeg opstaan tijdens deze reis weer eens verbroken. Om 04:15 ging ongeveer iedereen z’n wekker (mobieltje) af, want om 05:00 moesten we alweer op pad. Nu voor de zonsopgang bij Ayers Rock. En ook nu waren we niet de enigen, want de hele campsite stond op dat tijdstip op. Maar ja, het was dan ook wel een heel bijzonder gezicht om die rots van 3,6 km lang en 348 meter hoog en gemaakt uit één soort steen, bij zonsopgang van kleur te zien veranderen van donker bruin naar vlammend oranje. Na dit schouwspel maakten we nog een wandeling om de rots heen. Om 07:00 riep ik nog ‘Hé, wat een mazzel er zijn niet zoveel vliegen’. Maar had ik dat maar niet gezegd, want een half uur later waren ze allemaal wakker! Ik heb daarom gelijk maar voorgesteld om in dit gebied een “No fly zone” in te stellen, maar dat snapte ze geloof ik niet helemaal. Ook ging Damo ons nog wat uitleggen over het familieleven van de Aboriginals en moest ik even als figurant optreden. Bleek dat je als aanstaande schoonzoon eerst even wordt afgeranseld door je schoonmoeder om te zien of je wel goed genoeg bent om voor haar dochter te zorgen. Mmmm…vreemde gewoontes. Na de lunch vertrokken we vervolgens richting Watarrka National park, oftewel Kings canyon. Slechts een kleine 600 km. Ik zat ondertussen weer op de bijrijderstoel naast Damo. Daar aangekomen gingen we eerst naar een campsite…met zwembad. Binnen 5 minuten lag iedereen in het water, effe afkoelen. Daarna reden we dat terrein weer af en reden we naar een verlaten plek waar we ons kamp gingen opslaan. Ook hier zouden we weer buiten slapen. ’s Avonds trapte één van de Noorse dames bijna op een slang. Gillen! Ach, het was maar een kleine phyton, niets om je zorgen over te maken. Damo leerde ons ’s avonds nog even diggeridoo spelen. En zowaar, ik kreeg er, net als een aantal anderen, inderdaad geluid uit! Daarna hebben we nog geprobeerd het wereldrecord bierblikjes stapelen te verbeteren. We kwamen tot 14 blikjes. Geen idee wat het record is, maar wij vonden het erg hoog. Toen ie omviel was het tijd om te gaan slapen..onder weer een hemel vol met sterren.

7 januari begonnen we om 06:30 aan onze hike door de Kings Canyon. Lekker vroeg, want dan was het tenminste uit te houden. Dat begon gelijk met een steile berg van zo’n 100 meter hoog. Damo wilde laten zien dat je deze helling heel snel kon beklimmen en vloog omhoog. Ik zag daar wel een uitdaging in, dus ik er achteraan. Binnen 4,5 minuut waren we boven. Top tijd! Daarna met z’n alleen door de Canyon gewandeld. Echt schitterend mooi. Ook hier mocht ik weer als figurant optreden toen Damo ging uitleggen hoe Aboriginlas straffen uitdelen. Dat doen ze in 3 gradaties. En je mag raden voor welke gradatie ik weer moest opdraven…. Na zo’n 3 uur wandelen waren we weer terug bij de bus en reden we weer terug richting Alice Springs. Onderweg wist Damo nog een leuk spelletje. Een soort dating show. Ik moest 3 vragen verzinnen en drie vrouwen achter me in de bus moesten hun originele antwoord opschrijven. Een andere dame las de antwoorden dan voor en ik moest kiezen voor welk antwoord ik ging. Dus een beetje schunnige vragen, want dan krijg je ook de leukste antwoorden. Lachen!! Rond 15:30 waren we weer terug in Alice Springs. ‘s Avonds gingen we met de hele groep nog uiteten in het centrum en vervolgens nog een drankje doen in de locale kroeg, Bojangels genaamd. Best gezellig, maar om 01:00 ging het toch echt dicht. Eenmaal terug bij ons hostel kregen de meeste zin om te zwemmen en dook iedereen in z’n ondergoed het zwembad in. Ha! Om 02:30 was het feest over en ging iedereen naar bed.

Op 8 januari vloog ik aan het eind van de ochtend weer terug naar Melbourne. Ik werd op het vliegveld nog wel even gecheckt op explosieven. Zag er denk niet fris gewassen uit ofzo. Rond 17:00, locale tijd, was ik alweer in hartje centrum van Melbourne. Vince zou die avond even wat lekkers gaan koken. Hij is half Italiaans, dus dat beloofde wat. Hij had een flink stuk vlees met groente gegrild en dat was zeker lekker. Alleen deed de afzuig kap het niet zo goed. Met als gevolg dat elke keer als ie weer wat uit de oven haalde, het rookalarm afging. Een herrie! Die avond nog even wat pubjes afgeweest, maar ik was eigenlijk best moe. Dus uiteindelijk op tijd naar bed gegaan.

Ik kon de volgende dag amper uit m’n bed komen en besloot pas rond half 11 eens een douche te nemen. Vince was allang naar z’n werk. Ik ging maar even een wasje draaien, want dat werd wel weer eens een keer tijd. Daarna ben ik maar even het centrum van Melbourne gaan verkennen. Het was super weer, dus een beetje rondwandelen was best relaxed. ’s Avonds rond 20:00 met Vince en Issy naar een gezellig tentje aan het water bij Federation Square geweest. Hier waren vooral Aussies die nog steeds bezig waren met hun vrijdagmiddag borrel. Al gauw kregen we gezelschap van Christine, een flink aangeschoten (zeg maar dronken) advocate die een peuk bij Vince kwam bietsen. Maar al snel stond ze bij mij aan te taaien. ‘Wat moet ik hier nou mee?’ Echt, elke vraag stelde ze minimaal 3 keer, want twee seconden na mijn antwoord was ze het alweer kwijt. Zo vroeg ze me wel 10 keer hoe ik het in Australië vond en wat ik hierna ging doen. Ik besloot gewoon op een gegeven moment steeds een ander antwoord te geven. Even kijken of ze het door had. Niet dus. Ha! Nadat ik uiteindelijk toch wist weg te komen, zijn we met z’n 3-en naar een 70/80-party gegaan. Dit was erg gezellig en…ze hadden er Heineken bier. Dat was alweer even geleden. Dus heb ik er maar een paar naar binnen laten glijden…

Op 10 januari echter vloog ik alweer richting Hobart op Tasmanië. Dat rare eiland met minder dan 500.000 inwoners en bijna 2x de omvang van Nederland, dat onder Australië hangt, omdat het zich zo’n 20.000 jaar gelden heeft afgesplitst van het vaste land. Hierdoor leven hier allemaal dieren en bomen die je nergens anders te wereld kunt vinden. Maar dat geld ook voor de mensen!. Hier kom ik straks nog even op terug.

Eenmaal in Hobart ben ik eerst even de stad ingeweest. Ach ja, het was zonnig en zo’n 25 graden en elke zaterdag bleek er een leuke markt te zijn op Salamanca Place. Dus ben ik daar eerst maar even gaan kijken. Inderdaad een mega grote markt met zelfs Nederlandse kooplieden. Maar ja, wat wil je. Tasmanië is niet voor niets vernoemd naar een Nederlander en hier op het plein staat dat ook een groot standbeeld van beste Abel met een Nederlandse vlag erbij. Verder heb ik die dag lekker gelaxed. Te kent dat wel, met een terrasje hier en daar.

De volgende dag moest ik op tijd op, want om half zeven werd ik opgepikt voor een 6-daagse ‘ Taste of Tasmania’ tour. De tour waarvan ik pas vorige week, bij toeval ondekte dat ze ‘m voor mij geannuleerd hadden, terwijl ik hier in NL toch al grof geld had betaald. Wat een gezeik! Niet de eerste keer dat ik weer eens mocht proeven van de wel gemeende (not) customer service hier in Australië. Maar na zelf wat telefoontjes te plegen met NL en AUS was het gelukkig opgelost. Met een gezellige groep mensen vertrokken we ’s ochtends eerst richting Mount Field national Park voor een uurtje hiken door een bos vol met swamp gums, dit zijn vaak oude en maar vooral hoge bomen (ca. 80m.) die alleen hier voorkomen. Net als de Pademelon, een soort wallaby, alleen die zijn niet zo hoog (?). Hoogte punt was echter een hele mooie waterval midden in dit regenwoud. Vervolgens reden we naar Lake St Clair, het diepste meer van Australië (167m.). Ook hier hebben we een mooie hike tocht gemaakt van zo’n 1,5 uur. Vervolgens reden we door naar het plaatsje Queenstown. En hier hoorden we dus het verhaal over al die vreemde mensen in Tasmanië. Op het vaste land gaat namelijk de ronde dat hier op Tasmanië de meeste mensen 2 hoofden hebben of een litteken van het verwijderen ervan. Dit zou komen door dat er zoveel inteelt plaatsvind op dit eiland. En als er ergens op Tasmanië veel inteelt plaats vond dan was dat wel in Queenstown, een klein mijnwerkers stadje in te middle of nowhere, waar je voor zo’n 5000 Euro een compleet huis kon kopen. Ik moet zeggen dat hier inderdaad veel rare snuiters rondliepen, maar ik heb niemand met 2 hoofden kunnen ondekken. Wel begon het hier voor het eerst te regenen, maar dat bleek heel normaal voor het westen van Tasmanië. Daar regent het ongeveer 300 dagen per jaar. Dus gelijk maar een regenjas aangeschaft. Als dat maar geen ongeluk brengt… Tot slot zijn we doorgereden naar Strahan, aan de westkust van Tasmanië. Hier hadden we met z’n allen een eigen landhuis tot onze beschikking en hebben we ook de avond doorgebracht.

De volgende dag hadden we allerlei leuke activiteiten op het programma staan. Eerst ging ik met twee anderen Jetboaten. Dit is met een speedboot racen door een rivier. En zo af en toe draait de kapitein dan in volle snelheid de boot 360 graden om z’n as. Leuk, leuk, leuk. Daarna gingen iets doen wat zowaar nog een stuk gaver was. Namelijk met Quad Biken door de duinen van Tasmanië. Je weet wel, op van die 4-wiel aangedreven brommers die je ook wel op het strand ziet rijden. Echt lachen. Racen met die dingen. Ik weet weer iets te vragen voor m’n verjaardag volgend jaar. :-) Vervolgens reden we verder. Maar wat zag mijn oog, toen we weer een nieuw plaatsje binnen reden? Zag ik dat nou goed?? Stond daar nou echt ‘ Motel Heemskirk’ . Ben ik gewoon weer thuis in mijn geboortedorp? Dat meen je toch niet! En ik maar denken dat ik aan de andere kant van de wereld zat. :-) Bleek dat een dichtbij liggende berg ook zo heette en dat deze was vernoemd naar één van de twee boten waarmee Abel Tasman Tasmanië had ondekt. Die heette natuurlijk “Heemskerck”, maar ja tikfoutje kan natuurlijk.
Daarna reden we door naar Cradle Mountain National park. Dit is echt één van de mooiste parken van Tasmanië met mooie meren en hoge bergen, waaronder natuurlijk Cradle Mountain. Hier zagen we gelijk ook veel Wombats, een soort dikke Duitse worsten op 4 pootje die je alleen in Australië kunt vinden.

De volgende dag gingen we weer terug naar dit park en kon je kiezen tussen een hike van ruim 4 uur of het beklimmen van Cradle Mountain (1545m), waar 5 uur voor stond. Echter de laatste vergde wel een behoorlijke conditie, want voor deze berg hoefde je nog net geen touwen te gebruiken. Tja…moeilijke keuze! Nou…ik wil die berg wel op hoor. Samen met nog 3 anderen van de 24 heb ik Cradle Mountain beklommen. Erg super tocht, maar zeker niet zonder gevaren. Ik was als eerste boven in een tijd van 01:48. Wat het record is, weet ik echter niet. Uitzicht op de top was ook fantastisch. En er lag zelfs nog was sneeuw op de berg, terwijl het op de top toch echt niet koud was. Daarna reden we door naar de meest saaie plaats van het eiland, Davenport. Hier wordt het hoogste % alcohol gedronken in Tasmanië per hoofd van de bevolking. Maar hier worden ook de meeste baby’s geboren. Dus uit verveling wordt hier kennelijk alleen maar gezopen en geneukt. Ha!

De volgende dag, alweer 14 januari, reden we naar de Bay of Fires aan de Noordoost kust van Tasmanië. Deze werd zo genoemd omdat de ondekkingsreizigers hier op het strand altijd zoveel vuren zagen branden van de Aboriginals. Die kust was hier echt schitterend. Je kent dat wel een wit strand met een licht blauwe zee. Water was echter wel een beetje koud. Maar ja, het was vandaag weer eens snikheet. Dus ging ik, samen met Marieke, de enige andere Nederlandse die net in Davonport was aangehaakt, toch echt het water in. Zo zie maar weer, waar het stoerste volk vandaan komt. Wel even oppassen, want vorige week was hier een 13 jarig meisje gepakt door een haai… Die middag reden we door naar Bicheno. Onderweg zijn we nog even langs geweest bij een opvangcentrum van Australische dieren, waaronder tasmaanse duivels. Dit zijn echt gave beesten! Het zijn een beetje groot uitgevallen marmotten maar dan met een enorme bek vol scherpe tanden, waarmee ze letterlijk een kangaroe uitelkaar kunnen scheuren. Dat konden we dan ook zien, omdat ze een verse ‘kangaroe road kill’ ( die zijn er genoeg) gevoerd kregen. Ondanks dat, worden deze beesten door allerlei DNA problemen toch met uitsterven bedreigd. ’s Avonds nog even een uistapje gemaakt om pinguïns te spotten op het strand. Mocht kennelijk alleen in het donker. We zagen er genoeg voor een paar flinke bontjassen, maar met alleen maar een zaklamp van de guide stelde het toch niet echt veel voor.

Op 15 januari reden we naar een van de hoogte punten van Tasmanië.
Namelijk Freycinet National Park in het Zuidoosten van Tasmanië, met o.a. Wineglass Bay. Het dreigde ’s ochtends heel even te gaan regenen, dus wilde Erica liever niet dat de ernaast liggende berg Mt Amos door ons beklommen zou worden, want die kon bij regen nogal glad worden. Ja, da’s lekker. Ik had net van Tim en Steven gehoord dat het beklimmen van Mt Amos juist zo leuk was. Maar na wat nader overleg. Mochten ik ‘m toch beklimmen. Ik kreeg gezelschap van Marieke die er ook wel een uitdaging in zag (En nee, ze is niet mijn vriendin). Het was inderdaad een gave klim en eigenlijk viel het gevaar reuze mee. Toch hebben we het halen van de top gevierd met het leeg spuiten van een fles cola (was de champagne vergeten). Van boven had je een super uitzicht over Wineglass bay, die z’n naam te danken heeft aan z’n vorm en het feit dai hier 150 jaar geleden zoveel walvissen werden afgeslacht en verwerkt. Daar krijg je zo’n mooie diepe rode kleur van…. Hier kan je echter weinig meer van terug zien. Nu is het gewoon een paradijsje. Omdat we snel boven waren, zijn we ook nog maar even naar de baai zelf gewandeld (slechts 1,5 uur). Daar zaten de anderen nog op het strand. Ik was wel toe aan een duik, maar hier was het water zowaar nog kouder! Ach, wordt je hard van… Die middag reden we door naar Port Arthur. Dit is een enorm gevangenis complex dat tussen 1830-1877 operationeel was. Hier werden gevangen uit Engeland, die in Australië nog een keer in de fout waren gegaan naar toe verscheept. Het ging er hier vervolgens behoorlijk wreed aan toe. Ook heeft een Tasmaanse gek hier in de jaren 90 een bloedbad aangericht door in het wild te gaan rondschieten met een machinegeweer. Dit voorval lag hier nog steeds erg gevoelig en daarom konden we hier geen vragen over stellen. Een leuke plek dus voor een “ghost tour” lijkt me. Dat stond dus voor de avond op het programma. Onderleiding van een gids liepen we hele terrein af, gingen we martelkamers en kerken binnen. Ondertussen verteld onze gids enge verhalen. Ik vond het erg amusant, vooral omdat zoveel anderen gedurende tour alles nogal serieus namen. Vooral Alexander, een Engelsman uit de groep, probeerde iedereen wijs te maken dat ie al allerlei geestverschijningen (ook die avond) had meegemaakt. Het engste vond ik eigenlijk nog dat ik middernacht samen met die gek ’s nachts naar huis moest lopen 2km verderop…

En toen was het alweer 16 januari, onze laatste tour dag. Vandaag hebben we de hele ochtend in Port Arthur rondgewandeld. Er viel vandaag zowaar wat regen uit de hemel, dus we moesten regelmatig schuilen. Nu hadden we wel even rustig de tijd om te kijken hoe het er echt aan toe ging in die tijd. Dat was erg indrukwekkend. Ook nog een boottocht gemaakt door de haven daar. ’s Middags reden we rustig terug richting Hobart. ’s Avonds nog met de helft van de groep wezen bieren in een Ierse pub en toen was het feest weer over….
De volgende morgen vloog ik weer terug naar Melbourne, waar ik ook nu nog ben. De afgelopen dagen toch weer een hoop leuke dingen gedaan. Zo was ik twee dagen geleden bij de Australiën Open en heb ik o.a. de wedstrijd Federer vs. Seppi gezien. En die was zowaar nog even spannend met twee Tie-breaks. En gisteren ben ik met vrienden de Great Ocean Road afgereden in een gehuurde auto. Echt helemaal super. Over het weer hier valt weer weinig te klagen, want het is de laatste dagen continu tussen de 28 en 35 graden. Lekkurrrr hoor!! :-)

Zo dat was het wel weer even. Sorry voor het lage verhaal, maar ik had natuurlijk ook alweer een tijd niets meer van me laten horen.
Uiteraard mis ik jullie hier allemaal heel erg. :-) En ik vind het dan ook heel leuk om steeds jullie reacties te lezen. Muchas gracias!!

Oja, voor de komende weken staat op het programma: nog een weekje Filipijnen (was toch wel erg leuk) en Fiji…ook niet vervelend..als het weer meezit. Zal effe kijken wanneer ik weer een verhaaltje kan schijven.

Tot gauw maar weer!!!

Oja, foto’s volgens gauw
Uiteraard zijn die dan weer te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/leon.acda