Naskip of Naskip?

Zo kun je ongeveer de variatie samenvatten die wij hebben gedurende de lunch bij Staatsolie.
Wij kunnen dus echt geen nasi meer zien en ik droom nu zelfs al over kippetjes, maar die zien er wel vaak een stuk beter uit. :-) Waarom ze geen andere menu’s hebben? Nou, dat komt omdat je hier met nogal wat verschillende geloven te maken hebt, die hier trouwens allemaal heel vredig naast elkaar leven. De grootste moskee en synagoge staan echt vlak naast elkaar in de stad en zijn ook een aantal enorme Hindu-tempels. En de ene mag dit niet eten en de andere dat niet. Maar NASKIP, dat mogen ze allemaal eten van hun god. Dus dat levert de dames van de keuken het minste gezeur op. Behalve van het Atos team natuurlijk, want vooral bij mijn Argentijnse collega’s vliegen de kippen ondertussen hun oren uit. De overigens erg aardige dames van de keuken willen ons dan ook af en toe wel eens verassen met iets anders dan kip, zoals nasi-varken, nasi-vis of….ja ja, erwtensoep! Nou, toen hadden ze mijn dag helemaal goed gemaakt. Jammer dat de rookworst ontbrak.

Zo…Fawaka? (hoe is het?) Ik ben nu dus in Suriname. Nee, niet omdat ik jullie allemaal na twee maanden in Nederland alweer zat was en dacht “wegwezen hier, ik ga m’n wereldreis maar weer eens voortzetten”. Maar vanwege werk dit keer. Ik kreeg in juli namelijk bij toeval te horen dat er een offerteaanvraag bij ons was uitgezet door een Surinaams bedrijf, Staatsolie genaamd. Of wij misschien interesse hadden om een rapportageomgeving voor ze in te richten. Nou, dat leek me wel wat. Dus toen heb ik samen met onze Argentijnse collega’s een aanbieding opgesteld en naar Suriname gestuurd. Twee weken later hoorden we dat we, als één van de 8 partijen, hadden gewonnen! De Argentijnen schrokken zich werkelijk een hoedje en hadden even geen idee hoe ze de beloofde mensen vrij konden maken om ze vervolgens op een vliegtuig naar Suriname te zetten. Althans via-via, want ze moesten 3 keer overstappen. :-) Voor mij ging het iets eenvoudiger. Want mijn koffer was nog amper uitgepakt. Dus gewoon een pak erbij, wat overhemden en vliegen maar. En gezien onze (bedenkelijke) betrekkingen met dat land gaat er ook gewoon een rechtstreekse vlucht met de KLM richting Paramaribo. Wel heb je als Nederlander dan een zakenvisum nodig die je een slordige 210 Euri kost.

Na een week voorbereidingen was het op 31 augustus dan zover. Ik vertrok als projectleider vanuit Nederland richting Suriname en mijn Argentijnse teamleden deden hetzelfde vanuit Buenos Aires. Ik deed er zo’n 11 uurtjes over. Zij ruim 25 uur, met 4 start en landingen. :-) Tja, er zijn dan ook maar weinig Argentijnen in Suriname te vinden. Aan Nederlanders echter geen gebrek. Zo ongeveer alles wat hier blank ziet komt uit Nederland.

Direct toen ik hier boven het vaste land vloog viel me op hoeveel bomen er hier staan. Wat een oerwoud en geen strand te bekennen. Ik dacht nog, “ik had mijn zonnebrand wel thuis kunnen laten”. Of toch niet. Want toen ik op het ‘Johan Adolf Pengel’-vliegveld het vliegtuig uitstapte had ik het gevoel dat ik een sauna instapte! Als ik daar nog 5 minuten langer in de zon had gestaan, dan was ik nu gebakken. Gelukkig was er in de aankomsthal airco, maar dat was voor mijn drijfnatte t-shirt al te laat. Het vliegveld bleek behoorlijk ver van de stad te liggen. Maar na een uur met de taxi kwam ik dan toch eindelijk in Paramaribo aan. Jee, dat zag er toch wel even anders uit dan wat ik ervan had verwacht. Er is hier eigenlijk geen hoog gebouw te vinden en de meeste huizen zijn van hout en zien eruit alsof ze 100 jaar geleden zijn gebouwd. Nou, dat laatste klopt aardig, want dat hebben wij Nederlanders namelijk gedaan. Zelfs de kathedraal is volledig van hout! Ons appartementen complex bleek zich gelukkig vrij centraal in de stad te bevinden. Eigenlijk vlakbij de Suriname rivier, het paleis, het parlement en de senaat. Eigenlijk zaten we dus in het hart van deze natie. En weet je wat het leuke hier is…je kunt hier gewoon Nederlands praten!! Ja, dat wist ik natuurlijk ook wel. Maar om dat zover van huis te ervaren is het toch wel grappig, want laten we wel wezen Suriname ziet er toch net effe anders uit dan Nederland.

Die middag begon gelijk goed. Want na het inchecken bij ons appartementencomplex ‘Zeelandia Suites’, wilde ik eerst even het centrum verkennen en vervolgens geld pinnen bij de DSB. Ik dacht nog, “Hé, zit die Dirk Scheeringa hier ook? Geinig.” Maar het bleek “De Surinaamse Bank” te zijn. Nu bestaat het vooroordeel dat Surinamers niet de snelsten zijn en alles lekker relaxed doen. Maar niet met het innemen van je pasje. Want ik had m’n geld nog niet helemaal opgeborgen, toen ik zag hoe de ATM mijn bankpasje weer inslikte. “Geintje zeker?” Nee, het bleek ernstige waarheid! Ik had te lang gewacht volgens dat apparaat! Heb ik weer… Rond half 6 ontmoette ik vervolgens mijn collega’s en kon het team builden beginnen, onder het genot van een drankje.

De volgende morgen zaten we alweer om 06:40 aan het ontbijt, want we wilden om 07:30 bij Staatsolie zijn: Ja ja, ze beginnen hier vroeg. Maar dan ben je natuurlijk ook eerder klaar. Daar bleek dat ze een leuk kantoortje voor ons hadden ingericht in één van de bijgebouwtjes van het hoofdkantoor in een mooie grote tuin. Gelukkig was er airco aanwezig. Die ochtend maakten we ook direct kennis met het projectteam van Staatsolie en dat bleken allemaal hele aardige mensen te zijn. Gelukkig maar, want anders kan een project van 3 maanden erg lang duren. Deze eerste week gebruikten we vooral om het project goed op te starten, kennis te maken en alle interviews te plannen.

Het levensritme hier in Suriname begon al vrij snel te wennen. Maar we zijn dan ook direct met de inburgering begonnen. Zo ben ik al na twee dagen begonnen met het oppakken van mijn hardlooptraining in Paramaribo. 2 of 3 maal per week na werktijd ga ik dan naar ‘Kuul’, oftewel de Kultuurtuinlaan, waar de sportvelden zich bevinden en waar je ook rondjes van 3,3 km kunt hardlopen. Hier lopen ook veel Surinamers hard om hun conditie een beetje op peil te houden. En dat bij meer dan 30 graden, want echt afkoelen doet het hier niet voordat de zon ondergaat. Na 3 of 4 rondjes stap ik dan vervolgens als een natte dweil weer een taxi in, terug naar het hotel. De eerste zaterdag liepen we gelijk mee met een 5 km wandel/hardloop-wedstrijd door de straten van Paramaribo. Het was voor een goed doel (arme kinderen) en we waren uitgenodigd door onze klant. Er deden zo'n 150-200 man mee. Maar meer dan de helft ging alleen maar wandelen. Ik natuurlijk niet en rende onder politiebegeleiding op motoren door de straten van Paramaribo. Na een 1 km liep ik met 2 andere mannen op kop. Bij 2 km was ik nog alleen met een Braziliaan. Maar bij het 2,5 km drinkpunt liep ik ook hem los. Ik heb gewoon GEWONNEN! Haha! Het was iets van 5 km (5,2 om precies te zijn) in 22 min. En dat bij 32 graden! Helaas waren er geen bekers voor deze loop. :-)

Het weekend daarop zijn we ’s avonds eerst wezen bowlen om 00:00, want Zsa Zsa Zsu, de discotheek ernaast, was leeg. Om 01:00 liep er nog steeds maar 10 man rond. Dus toen zijn we maar terug naar het hotel gegaan en tot 04:30 bij La Caff wezen stappen, een gezellige bar tegenover ons hotel, waar veel Nederlandse stagiëres komen. Het wordt hier trouwens al gauw laat, want men begint hier pas om 01:00 ofzo. De favoriete sport van Surinamers tijdens uitgaan is trouwens: ‘cool’ langs de weggaan staan, wel of niet met eigen drank, en lekker rondkijken. Ook low-rijden (langzaam voorbij de bar rijden met kneiterharde muziek) is hier niet vreemd.


De zaterdag daarop hebben we met z’n 3-en een 4x4 gehuurd en zijn we het binnenland ingereden. In Suriname zijn eigenlijk maar 2 snelwegen. Eentje die loopt door Paramaribo van Oost naar West en één vanuit Paramaribo naar het Zuiden tot aan de Bauxietverwerkingsfabriek ‘Suralco’. Wij gingen echter verder richting het grote Brokopondo stuwmeer en vlogen dus al snel met onze auto over het rode zand de jungle in. Lachen hoor. Onderweg wel één minder momentje, toen ik voeten onder een laken zag uitsteken naast een auto die flink in de kreukels lag. Ze rijden hier trouwens links en ook in de auto’s zit het stuur aan de andere kant. Dus da’s effe wennen, maar al gauw weet je niet beter. Eenmaal bij het Brokopondo meer zijn we bij de stuwdam wezen kijken. Deze is in de jaren 60 aangelegd om energie te genereren voor de fabriek van Suralco. Maar door deze dam kwam er wel een enorm groot gebied onderwater te staan en moesten de mensen van veel traditionele dorpen verhuizen naar nieuw aangelegde transmigratiedorpen naast het meer. Op de bodem van dit meer staan duizenden eeuwen oude bomen, waarvan er sommigen nog boven het water uitsteken. Het schijnt dat het hout van deze bomen van enorm hoge kwaliteit is, omdat het niet kan worden aangetast door zuurstof en daarom erg geschikt is om bijvoorbeeld meubels van te maken. Nou, dan kunnen ze voorlopig wel effe voort. Vervolgens zijn we naar Brownsberg gereden om daar te overnachten. Dit is een natuurreservaat, met mooie uitzichtpunten over het meer. De dag erop hebben we een tocht gemaakt langs verschillende watervallen, waarvan er één vernoemd is naar prinses Irene. Om trouwens bij onze lodge te komen moesten we echt dwars door het oerwoud over amper begaanbare onverharde wegen, vol kuilen, modderpoelen en enorme plassen. Het leek de Camel Trophy wel. Wel leuk! We gingen ook nog even langs ‘Ston eiland’ en plek aan het meer waar je eventueel kon zwemmen. Maar wel even oppassen, want het meer zit vol met hongerige piranha’s….Mmm.

Daarna was het natuurlijk weer een week knallen bij Staatsolie. Deze week hadden we vooral veel interviews en ook kregen we rondleidingen in zowel de olievelden als op de olieraffinaderij. Dat is natuurlijk gaaf om eens van dichtbij te zien. En zo groot is het hier allemaal niet (al hoewel, de olievelden..), dus lekker overzichtelijk. Toen we trouwens op het kantoor waren bij de olievelden, zag ik plots een paar bekende platen aan de muur hangen. Voor de oude KPMG rotten onder ons dat waren onze KPMG WCIT ITIL platen uit 2000!! Haha! Hoe komen die hier. We hebben hier toch nooit een klus gedaan. Kurt??????? :-) Donderdag 17 september zijn we op visite geweest bij een oud Atos-collega van mij, Menno Valkenburg, die naar Suriname is geëmigreerd omdat zijn vrouw hier werkt bij de Nederlandse ambassade. Hij woont hier leuk, maar wel met een beveiligingbeambte aan het hek. Was een gezellige avond.

In het weekend heb ik op vrijdagavond eerst meegedaan met een marathon training van hardloopvereniging ‘De Gazellen’. Vrijdagavond stond er een loop van 21km op het programma. Het zou een route van 10,5 km heen zijn en daarna dezelfde route weer terug. Dus je kon op elk gewenst moment omkeren. Gelukkig was er wel weer MP motorbegeleiding, want we gingen echt door de straten en dan ben je de weg zo krijt. De Gazellen stond duidelijk niet bekend om hun snelheid, want snel ging het niet. Dus ik liep alweer vrij snel alleen op kop. Maar op de terugweg kwam ik bijna niemand meer tegen want iedereen was allang gedraaid. Ook de Militaire Politie die ons begeleidde zag ik amper meer en het werd toch echt donker! Op goed geluk sloeg ik dus soms maar links of rechts af en gelukkig was dat goed gegaan want na 18 km kwam er weer een MP mij tegemoet rijden die mij het laatste stuk de weg wees. Ik was gesloopt. 21km bij 30 graden is echt afzien. ’s Avonds gingen we lekker even bieren bij La Caff. Was weer druk en gezellig.

Op zaterdag 19 september besloten we weer op pad te gaan. Dit keer huurden we een grote Isuzu 4x4 en reden we naar Nieuw-Nickerie, de op-1-na grootste plaats van Suriname aan de grens met Guyana. De weg ernaar toe over de Oost-West verbinding was leuk en goed te doen. Onderweg een paar keer gestopt. Onder andere in Wageningen. Hé, denk je natuurlijk, dat ligt toch in Nederland? Ja, maar hier dus ook. Al is het hier een dorp, net als Groningen en Utrecht. Om 16:00 kwamen we in Nieuw-Nickerie aan en hier was, zoals gewaarschuwd, geen ruk te doen. Het is er zelfs erg stil op straat. Wel zijn we nog even bij de grens rivier wezen kijken bij zonsondergang, van waar je uitzicht hebt op Guyana. Daar wilden we op zich wel heen, maar dan moeten die Argentijnen eerst nog een stempel in hun paspoort krijgen, want eigenlijk waren ze nu nog gewoon illegaal in Suriname. ’s Avonds bleven we daar slapen in een zogenaamd lux hotel. Maar de glorie was er na de jaren 60 wel een beetje af. Maar we hebben ons geld er wel uitgehaald. Want we waren nog zo gesloopt van gisteravond dat we om 20:00 in slaap vielen om vervolgens die avond niet meer wakker te worden. De volgende dag wilden we met een bootje naar het moerasgebied ‘Bigipan’, maar die bleek droog te staan en dus was ook daar niets te zien. Dan maar met de 4x4 door wild terrein langs de rivier richting grensovergang scheuren. Vooral om te vragen wat je allemaal moet regelen als je naar Guyana wil. Dan weten we dat voor de volgende keer. Daarna knalden we maar weer terug naar Paramaribo.

Tja, en toen stond er weer een week werken op het programma en ’s avonds natuurlijk weer lekker eten in één van de restaurantjes van de stad. Prijs en kwaliteit lopen daarbij erg uiteen, maar ondertussen weten we wel waar we een fatsoenlijke hap kunnen halen. Keuze hangt meestal af van hoeveel tijd we er nu weer voor willen uittrekken. Ook mogen wij gebruik maken van de faciliteiten van het luxe hotel ‘Torarica’. Daar hebben ze een pracht zwembad in de tuin, sauna, bubbelbaden, fitness mogelijkheden, aerobics, tennisbanen en een casino. Voor die laatste optie moet je echter wel geld meebrengen. Wij zijn regelmatig na werk bij het zwembad te vinden en ik ga zeker één keer in de week naar de sauna en bubbelbaden. Lekker warm! :-)

Oja, ondertussen heb ik ook een stoere marathon trainster. Staatsolie heeft namelijk Letitia Vriesde ingehuurd om medewerkers van Staatsolie, die deel willen nemen aan de marathon of halve marathon van Paramaribo, te trainen. Voor wie Letitia niet kennen. Deze dame heeft, jawel, 5 keer aan de Olympische Spelen meegedaan op de 800 meter. 5 keer! Daar zit 16 jaar tussen. En dat is gelijk aan Carl Lewis. Beste prestatie:halve finale tijdens het wereldkampioenschap in Helsinki. Ook tijdens Studio Sport uitzendingen werd regelmatig aandacht aan haar besteed. Want ze woonde in Nederland en is ook getrouwd met een Nederlander. Het is echt een heel aardig mens en heel leuk om training van te krijgen. Waarschijnlijk ga ik, na de marathon van Amsterdam (slik), ook deelnemen aan de halve marathon van Paramaribo.

Afgelopen weekend hebben we besloten op in Paramaribo te blijven en hier een beetje te chillen. Een ieder van ons wilde lekker wat dingen voor zichzelf doen en ’s avonds gingen dan weer gezamenlijk ergens eten. Ik had op vrijdagmiddag nog een afspraak met Mark de Vries, directeur van het call-center Telenamic hier in Suriname. Dit call-center is ook de support desk voor Atos Origin Nederland. Leuk dus om eens van dichtbij te zien. Mark is echt een relaxte vent, met wie je prima een avond kunt stappen. Ik kwam hem die avond dan ook alweer tegen in La Caff. Verder gaf hij me nog wat goede restaurant tips. Dat lijstje zijn we nu langzaam aan het afwerken. Maar het nu al duidelijk dat we nog niet alle goeie plekjes van Paramaribo kenden.

Ondertussen zijn we alweer bijna een maand in Suriname en loopt alles nog volgens planning. Gisteren hebben we de eindpresentatie van de Analysefase aan de stuurgroep gegeven. En dat is prima verlopen. Alleen willen ze nu wel dat we graag wat site-visits gaan regelen bij klanten van ons in Nederland. Kortom ze willen Nederland graag eens van dichtbij bekijken. Nou, dat zijn we dus maar aan het regelen. Volgende week ben ik namelijk zelf ook weer even in Nederland en zal dan op 20 oktober weer richting Suriname vertrekken. Ergens in deze twee weken zullen er waarschijnlijk 2 mensen van Staatsolie naar Nederland komen. Gezellig! :-)

Zo…dat was ‘m weer even. Volgens mij wel weer voldoende leesvoer zo. Vanaf volgende week dus weer even in Nederland. Dus wellicht kom ik jullie binnenkort wel weer even tegen.

Tang Bung (Het gaat je goed)
…vanuit een snikheet Paramaribo.

En nee, ik ben niet bruin, want ik heb niet veel in de zon gelegen…

Léon


P.s.
Natuurlijk zijn leuke reacties op dit verhaal altijd welkom. :-)

En ja ja, ook nu weer staan er foto’s op mijn website.
Uiteraard zijn die weer te vinden op: http://picasaweb.google.com/leon.acda

Oja, en mocht je een persoonlijk mailtje willen sturen.
Mijn email adres is nog steeds: leon.acda@gmail.com